نظر قاضی پرونده «شاهرخ و سمیه» درباره قتل رومینا

وی ادامه می‌دهد: نکته دیگر نقش بهزیستی و سازمان‌های مراقبتی بر اطفال است که باید در جامعه پررنگ‌تر شود. مانند دیگر کشورها ما نیز باید قانون سخت‌تری در مورد حمایت از کودکان داشته باشیم تا دست قاضی و بازپرس نیز در این‌گونه پرونده‌ها باز باشد. قضات در چارچوب قانون حکم صادرمی‌کنند و درباره رومینا و بازگرداندن او به خانه نیز همین‌طور بوده است.

گودرزی اظهار می‌کند: همچنین درباره پدر رومینا نیز طبق قانون با او برخورد خواهد شد اما کاش قانونی بود تا در این‌گونه موارد که قصاص وجود ندارد، حداقل مجازات حبس ابد جایگزین شود تا بازدارنده باشد. بنابراین در این مورد نیز با خلأ قانونی مواجه هستیم و نیاز به اصلاح قانون داریم.

 ماجرای شاهرخ و سمیه جنایتی عشقی بود که در بعدازظهر چهارشنبه ۱۲ دی سال ۱۳۷۵ توسط دو نوجوان ۱۶ ساله به نام‌های «شاهرخ وثوق» و «سمیه شهبازی‌نیا» در خانهٔ ویلایی خیابان گاندی، کوچه ۲۳ رخ داد اما به دلایلی از جمله تعطیلی روز جمعه، تا روز ۱۵ دی‌ماه (روز دفن اجساد مقتولان) گزارشی از آن در هیچ‌یک از نشریات به چاپ نرسید.

این جنایت به علت سن پایین قاتلان، موضوع و خانوادگی بودن آن و بُهت افکار عمومی از چگونگی و چرایی آن شهرت یافت. در این حادثه، برادر ۸ ساله و خواهر ۱۳ سالهٔ سمیه به نام‌های «محمدرضا» و «سپیده» در طبقهٔ دوم منزل پدری سمیه در خیابان گاندی، توسط وی و شاهرخ، به وسیلهٔ «خفه کردن با دست»، «آمپول هوا» (بنا بر ادعای شاهرخ و سمیه که گویا از سوی پزشکی قانونی تأیید نشد) و در نهایت «خفه‌کردن در وان حمام» کشته شدند. مادر سمیه نیز هدف این جنایت قرار داشت که به علت ناکام ماندن اقدام قاتلان، قتل افشا شد.

دادگاه در ۱۷ بهمن سال ۱۳۷۵ هر دو را به قصاص محکوم کرد که با اعلام گذشت پدر سمیه، شاهرخ به ۱۰ سال و سمیه به ۱۲ سال زندان محکوم شد.

خبرگزاری برنا: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه‌های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.