به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، احمد بهرامی کارگردان ایرانی که سال ۱۹۷۲ بدنیا آمده است، او در سال ۲۰۱۰ در کارگاه های آموزشی عباس کیارستمی حضور پیدا کرد وی پس از آن در سال ۲۰۱۷ اولین فیلم خود را با نام «پناه» ساخت که در بخش بازار جشنواره کن حاضر شد. پناه داستان نوجوانی است که در یک روستای کوچک در بخش بیابانی ایران زندگی و از جامعه اطرافش مراقبت می کند.
حالا اما به بهانه نمایش فیلم «دشت خاموش» (این گفتگو مربوط به یک روز پیش از نمایش فیلم در جشنواره ونیز است.) خبرنگار ایتالیایی حاضر در شهر ونیز، مصاحبه کوتاهی با احمد بهرامی کارگردان فیلم انجام داده است.
* همانند فیلم «پناه»، در «دشت خاموش» نیز فعالیت های یک شخص می تواند بر زندگی کل یک جامعه تاثیر بگذارد، چطور شخصیت «لطف الله» را به عنوان یک پروتاگانیست و قهرمان در فیلم توسعه دادید؟
-در محیط های کاری همواره واسطه هایی میان کارفرما یا رییس و کارگرها وجود دارد از جمله سرپرست و ناظر، به طوری که کارگران مشکلات خود را به جای آنکه مستقیم به کارفرما بگویند به سرپرست منتقل می کنند. نقش سرپرست ها در زندگی و کار کارگرها بسیار تاثیرگذار است، «لطف الله» در این فیلم یک سرپرست و ناظر است شخصیت او از دنیای واقعی آمده است. من به عنوان نویسنده و کارگردان هنگام نوشتن فیلمنامه این کار به کوره های آجرپزی زیادی رفتم و با سوپروایزرها یا همان سرپرست های زیادی از نزدیک صحبت کردم و نتیجه این گفتگوها خلق شخصیتی چون «لطف الله» بود که در طول کار نیز این کاراکتر توسعه پیدا کرد.
*این محیط، یعنی کویرِ ایران نیز یک جنبه تکرار شونده است. این انتخاب برای شما چه معنایی دارد؟
-تکرار و کسالت همیشه در زندگی و کار کارگران وجود دارد، در کوره های آجرپزی که نتیجه کار تولید آجرهای یکسان است این تکرار بسیار بارز و آشکار است. تاثیر این مکان و کار و فعالیت تکراری روی کارگرانِ کوره آجرپزی این بوده که آنها را مطیع و ناامید ساخته است.
*چرا فیلم را سیاه و سفید ساختید؟
-چشم انسان به صورت طبیعی جهان را رنگی می بیند، مشاهده سیاه و سفید جهان امکانی است که توسط اختراع نگاتیو یعنی عکاسی و سینما به وجود آمده است، زندگی انسان ها در کوره های آجرپزی فیلم «دشت خاموش» بدون رنگ است و در آن تنها رنگ های سیاه و سفید خاکستری وجود دارد.
فیلم «دشت خاموش» روز گذشته ۳ سپتامبر در بخش افق های جشنواره ونیز به نمایش درآمد.