جدیدترین جزییات از روند کاری ویروس کرونا در بدن+ببینید

به گزارش برنا؛  SARS-CoV-2 یک ویروس بتاکرونا انولوپ دار (enveloped) است که دارای توالی ژنتیکی بسیار مشابه SARS-CoV-1 (80%) و کرونا ویروس خفاش RaTG13  (96.2%) است. انولوپ ویروس توسط گلیکوپروتئین های اسپایک(S) و پروتئین های انولوپ (E) و غشا (M) پوشانده می شود.

اتصال و ورود به سلول میزبان به وسیله پروتئین S انجام می شود. اولین مرحله در ایجاد عفونت، اتصال ویروس به سلول میزبان از طریق گیرنده هدف است. زیر واحد S1 پروتئین S حاوی گستره (domain) اتصال به گیرنده است که به domain پپتیدازِ آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین 2 (ACE 2) متصل می شود.

در SARS-CoV-2 زیر واحد S2 به شدت حفاظت شده و به عنوان یک هدف ضد ویروسی بالقوه در نظر گرفته می شود. ساختار ویروس و چرخه تکثیر آن در شکل زیر به صورت کامل شرح داده شده است.

• در مرحله (1) ویروس به عنوان گیرنده سلول هدف میزبان در هم افزایی با سرین پروتئیناز 2 (پروتئین سطح سلول) میزبان به ACE2 متصل می شود، که اصولاً در سلول های اپی تلیال مجاری تنفسی و سلول های اندوتلیال عروقی بیان می شود.
• در مرحله (2) این کار منجر به همجوشی غشایی شده و ژنوم ویروس را در سیتوپلاسم میزبان آزاد می کند.
• مراحل (3-7) گام های باقی مانده تکثیر ویروس را نشان می دهد که منجر به مونتاژ (assembly)، رسیدگی کامل و انتشار ویروس می شود.

کینتیک بار ویروسی همچنین می تواند برخی از تفاوت های SARS-CoV-2 و SARS-CoV-1 را توضیح دهد. در مجاری تنفسی، اوج بار ویروس کرونا در زمان بروز علائم یا در هفته اول بیماری مشاهده می شود که پس از آن روندی کاهش دارد، که این نشان دهنده بالاترین پتانسیل عفونی بیماری، بلافاصله قبل یا در طی پنج روز اول شروع بروز علائم است.

در مقابل، در SARS-CoV-1 بیشترین بار ویروسی در مجاری تنفسی فوقانی در هفته دوم بیماری مشاهده شد، که حداقل بودن میزان سرایت آن را در هفته اول پس از شروع علائم توضیح می دهد و تشخیص زودرس آن مورد را در جامعه امکان پذیر می کند.

روند بیماری با ویروس کرونا به این ترتیب است که پس از مواجهه اولیه، بیماران معمولاً در طی 6-5 روز (دوره کمون کرونا) علائم پیدا می کنند. SARS-CoV-2 طیف متنوعی از تظاهرات بالینی از عفونت خفیف گرفته تا بیماری شدید با مرگ و میر بالا را ایجاد می کند.

در بیماران مبتلا به عفونت خفیف، پاسخ اولیه ایمنی میزبان قادر به کنترل عفونت است. در بیماری شدید، پاسخ ایمنی بیش از حد منجر به آسیب به اعضا، پذیرش در بخش مراقبت های ویژه یا مرگ می شود. بار ویروسی در هفته اول عفونت به اوج خود می رسد و پس از آن به تدریج کاهش می یابد. در حالی که پاسخ آنتی بادی به تدریج افزایش یافته و اغلب تا روز 14ام قابل ردیابی است.

واکنش زنجیره ای پلیمراز رونویسی معکوس (qRT-PCR) می تواند RNA ویروس SARS-CoV-2 را در مجاری تنفسی فوقانی به مدت متوسط ​​17 روز (حداکثر 83 روز) پس از شروع علائم تشخیص دهد.

با این حال، ردیابی RNA ویروس توسط qRT-PCR لزوماً به معنای عفونت نیست. کشت ویروس از نمونه های گرفته شده از مجاری تنفسی فوقانی موارد PCR مثبت به ندرت فراتر از نه روز بیماری مثبت بوده است. این یافته با آنچه که در مورد انتقال ویروس بر اساس مطالعات ردیابی تماس می دانیم مطابقت دارد، که می گوید ظرفیت انتقال در هفته اول بیماری حداکثر است و انتقال پس از این دوره ثبت نشده است.

بیماران مبتلا به کرونای شدید یا دارای نقص سیستم ایمنی ممکن است به مدت نسبتاً طولانی ریزش (shedding) ویروس داشته باشند و برخی از بیماران ممکن است ریزش متناوب RNA داشته باشند.

با این حال یافته های سطح پایین نزدیک به حد تشخیص ممکن است ذرات ویروسی عفونی را تشکیل ندهد. در حالی که افراد بدون علامت یعنی کسانی که در کل دوران عفونت هیچ علامتی ندارند، می توانند عفونت را منتقل کنند. به نظر می رسد درجه نسبی عفونی بودن آنها نیز محدود است.

بیماری با ویروس کرونا : مسیر انتقال ویروس و دینامیک آن

مانند سایر کرونا ویروس‌ها مکانیسم اصلی انتقال کرونا از طریق قطرات تنفسی آلوده به عفونت ویروسی در اثر تماس مستقیم یا غیرمستقیم با مخاط بینی، ملتحمه یا دهان است.

گیرنده‌های هدف میزبان عمدتا در اپیتلیوم مجاری تنفسی انسان، از جمله اوروفارنکس و راه های هوایی فوقانی یافت می شوند. ملتحمه و دستگاه گوارش نیز مستعد ابتلا به عفونت هستند و ممکن است به عنوان درگاه های انتقال دهنده عمل کنند.

خطر انتقال به عواملی مانند الگوی تماس، محیط، میزان عفونی بودن میزبان و عوامل اقتصادی اجتماعی بستگی دارد، که در جای دیگر توضیح داده شده است. بیشترین انتقال از طریق تماس نزدیک (15 دقیقه رو در رو و با فاصله 2 متر) اتفاق می افتد و گسترش آن به ویژه در خانواده ها و از طریق اجتماعات خانوادگی و دوستان بسیار شایع است.

میزان حمله ثانویه خانوار (نسبت افراد مستعدی که طی تعدادی از تماس های مشکوک با یک مورد اولیه آلوده می شوند) از 4٪ تا 35٪ است. خوابیدن در یک اتاق یا همسر یک فرد آلوده بودن نیز خطر عفونت را افزایش می دهد. اما ایزوله کردن فرد آلوده دور از خانواده به خطر کمتر عفونت مربوط می‌شود.

سایر فعالیت هایی که به عنوان پرخطر شناخته می شوند عبارتند از غذاخوردن در مجاورت فرد آلوده، تقسیم کردن غذا و شرکت در فعالیت های گروهی. خطر آلودگی در محیط های بسته در مقایسه با محیط های روباز به میزان قابل توجهی افزایش می یابد.

انتقال آئروسل طی ماندن طولانی در محیط های شلوغ و دارای تهویه هوای ضعیف هنوز هم می تواند به عنوان یک عامل خطر باشد. این به این معنی است که تحت این شرایط انتقال می تواند در فاصله کمتر از 2 متر نیز انجام شود.

بیماری با ویروس کرونا : پاسخ ایمنی و طیف بیماری

پس از ورود ویروس به بدن، پاسخ التهابی اولیه سلول های T خاص، ویروس را به محل عفونت جذب می کند. اینجاست که سلول های آلوده قبل از انتشار ویروس از بین می روند و منجر به بهبودی در اکثر افراد می شود.

در بیمارانی که به بیماری شدیدی مبتلا می شوند، SARS-CoV-2 پاسخ ایمنی نابه جایی در میزبان ایجاد می کند. برای مثال، هیستولوژی پس از مرگ بافت ریه بیمارانی که به علت covid-19 درگذشتند، ماهیت التهابی آسیب را تأیید کرده است.

ویژگی‌های آسیب دو طرفه منتشر آلوئول، تشکیل غشای هیالین، نفوذ سلول های التهابی تک هسته ای بینابینی و تخلیه سازگار با دیسترس حاد تنفسی سندرم (ARDS) شبیه پاتولوژی ریه‌ای است که در سندرم تنفسی خاورمیانه (MERS) شدید و سندرم حاد تنفسی شدید (SARS) دیده می‌شود.

از ویژگی های بارز covid-19 وجود توپی های مخاطی با اگزودای فیبرینی در دستگاه تنفسی است که ممکن است شدت covid-19 را حتی در بزرگسالان جوان توجیه کند. این حالت به طور بالقوه ناشی از تولید بیش از حد سیتوکین های پیش التهابی است که در ریه ها جمع می شوند و در نهایت به پارانشیم ریه آسیب می رسانند.

برخی از بیماران همچنین دچار شوک سپتیک و اختلال در عملکرد چندین ارگان می شوند. برای مثال، سیستم قلبی عروقی اغلب در اوایل بیماری covid-19 درگیر می شود و این امر به وسیله ترشح تروپونین های بسیارحساس و پپتیدهای ناتریورتیک بسیار حساس نشان داده می شود.

بر اساس زمینه بالینی وضعیت انعقاد خون، خونریزی کانونی درون آلوئولی و وجود ترومبوزهای متشکل از پلاکت-فیبرین در عروق کوچک شریانی نیز دیده می شود. سیتوکین ها به طور معمول باعث تنظیم ایمنی، التهاب و خون سازی می شوند. با این حال تشدید واکنش ایمنی و تجمع سیتوکین ها در اندام های دیگر در برخی از بیماران ممکن است باعث آسیب گسترده بافتی یا سندرم آزادسازی سیتوکین (طوفان سیتوکینی) شود. در نتیجه نشت مایع از طریق مویرگ، تشکیل ترومبوز و اختلال عملکرد اندام ها ایجاد می شود.

عوامل خطرناک مرتبط با تشدید بیماری با ویروس کرونا

برخی از عوامل هستند که سبب می‌شوند که سبب تشدید بیماری کرونا می‌شوند. این عوامل دست در دست هم می‌دهند و باعث می‌شوند فرد مبتلا به مراقبت‌های ویژه نیاز داشته باشد. علت مرگ و میر ناشی از ویروس کرونا نیز بیش‌تر به این عوامل باز می‌گردد.

بیماری زمینه ای

• سن بالا
• فشارخون بالا
• بیماری قلبی عروقی
• بیماری انسداد ریوی مزمن
• دیابت
• چاقی
• بدخیمی

تظاهرات بالینی

• تب بالا (≥°C 39 در هنگام پذیرش)
• تنگی نفس در هنگام پذیرش
• امتیاز qSOFA بالا

مارکر های آزمایشگاهی

• نوتروفیلی/لنفوپنی
• افزایش لاکتات و لاکتات دهیدروژناز
• افزایش پروتئین واکنشی C
• افزایش فریتین
• افزایش IL-6
• افزایش ACE2
• D-دایمر > μg/mL 1

پاسخ ایمنی به ویروس و نقش آن در محافظت از بدن

Covid-19 منجر به پاسخ آنتی بادی به طیف وسیعی از پروتئین های ویروس می شود، اما پروتئین اسپایک (S) و نوکلئوکپسید از آن پروتئین هایی هستند که بیشتر در تشخیص سرولوژی استفاده می شوند.

در چهار روز اول بیماری تعداد کمی آنتی بادی قابل ردیابی است، اما آنتی بادی در این بیماران به تدریج افزایش یافته و بیشتر آنها پس از چهار هفته به یک پاسخ قابل ردیابی می رسند.

طیف گسترده ای از آنتی بادی های خنثی کننده ویروس گزارش شده است و شواهد موجود نشان می دهد که این موارد ممکن است با شدت بیماری ارتباط داشته باشند اما با گذشت زمان کاهش می یابند.

مدت زمان و محافظت از پاسخ آنتی بادی و سلول های T همچنان مبهم باقی مانده است تا زمانی که از طریق مطالعات با پیگیری طولانی‌تر مشخص شود. به نظر می رسد پاسخ سلول های CD-4 T به کرونا ویروس‌های اندمیک انسانی دارای واکنش متقابل با SARS-CoV-2 باشد، اما نقش آنها در محافظت هنوز نامشخص است.