«عبدالرضا مزاری جلالی» شاعر، نویسنده و هنرمند گیلانی آسمانی‌شد

به گزارش خبرگزاری برنا از گیلان ،. "عبدالرضا مزاری جلالی " که به سال 1334 در شهرستان آستانه‌اشرفیه استان گیلان و درخانواده‌ای فرهنگ‌دوست چشم‌به‌جهان گشود، براین باور تا پایان وفادارماند که کودکانند که دقیق و نکته‌سنج، ساده و بی‌ریا به روز‌های روشن فردا می‌اندیشند. 

لازم به ذکر است دقت بی‌مثالش در شناسایی استعداد‌های کودکان و نوجوانان در کسوت مربی و کارگردان تئاتر مرکز فرهنگی هنری شماره 1 کانون رشت، زمینه‌ساز ظهور و بروز استعداد‌های کودکان و نوجوانانی شد که بعد‌ها خود در عرصه‌ی فرهنگ، هنر و ادبیات، صاحب آثاری ماندگار شدند و درحوزه‌های فرهنگی، هنری و ادبی، حرفی برای گفتن داشتند.

این شاعر، هنر‌مند و نویسنده، بعد‌ها با هدایت مربیان در قامت کارشناس مسوول هنری، این بخش از فعالیت‌های کانون را با نکاتی راهبردی به رشد و بالندگی و شکوفایی بیش‌از پیش‌رساند و موفقیت‌های ارزش‌مندی در سطح بین‌المللی، کشوری و استانی رقم‌زد.

وی که درعرصه‌ی بازیگری کارگردانی و نمایاندن ظرافت‌های پیدا و پنهان این هنر به مخاطبان نقش‌آفرین‌بود، طی سال‌ها با داوری جشنواره‌های مختلف، عضویت در شورای برنامه‌ریزی هنری کانون پرورش فکری کشور و برگزاری کارگاه‌های هنری در خارج از مرز‌های جغرافیایی ایران اسلامی،  تدریس و خلق آثار ارزش‌مند و اثر‌گذار، خلاقیت و توان‌مندی‌هایش را در عرصه‌ی فرهنگ و هنر به‌نمایش‌گذاشت.

دریغ و درد، ایران و گیلان که امروز سوگواری هنر‌مند، همکاری اندیشمند، شاعری پرتوان و نویسنده‌ای خلاق است که سال‌ها با کودکان عاشقانه زیست و ازهیچ کوششی برای اعتلای فرهنگ ایران و گیلان دریغ‌نورزید و تا واپسین روز‌های حیات، به فرهنگ، ادبیات و هنر می‌اندیشید.

گرچه، فقدان جبران‌ناپذیرش را صبورانه صبوری می‌کنیم، براین باوریم که صدای ماندگارش در«صدا‌ساز‌ها»، اعجاز کلامش در«برنجک»، ایده‌های خلاقش در «فرفره‌ها» و تازگی اندیشه‌اش در«چوب‌ها و ریشه‌ها» هماره زنده‌است؛ آثار و آفرینش هنرمندانه برای کودکان و نوجوانان که در اندیشه‌های آینده‌سازان به‌یادگارخواهد‌ماند.

مزاری جلالی که در سال‌ها حضور خود در کانون پرورش فکری استان گیلان (1359تا 1394) وبعدها در کسوت فعال فرهنگی، هنری نقش غیرقابل انکاری در رشد و بالندگی فرزندان این دیارداشت، سرانجام شامگاه  25 بهمن 1399 درجوار رحمت حق ساکن‌شد.

 سخاوت حضورش در میان سال‌ها و درگذار فصول، تکرار بارانی از مهر بود که کودکان و نوجوانان را می‌نواخت و آنان را به خودباوری، خویش‌اندیشی و اخلاق‌مداری دعوت‌می‌کرد.