سال ۹۹ بدترین سال عمرم بود/ تا زنده هستم کار خواهم کرد!/امیدوارم در تمام دنیا هیچ پدر و مادری شرمنده فرزندش نباشد!

هادی مرزبان در خصوص اینکه سال 99 را به لحاظ حرفه ای چطور گذرانده است و شکل و شمایل کیفیتی کار در سال پشت سر گذاشته شده چگونه بوده است؟ به خبرنگار سرویس فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا گفت: سال 99 از لحاظ حرفه ای بدترین سال در طول عمرم بود.

مرزبان در این باره که چه پیش بینی در خصوص حرفه ی خود در سال بعد دارد و چه وضعیتی خواهد داشت خاطرنشان کرد: تا وقتی زنده هستم و نفس می کشم کار می کنم و نمی توانم فکر کنم که ویروسی مثل کرونا و یا هر بیماری دیگری از فعالیت من جلوگیری کند. اگر روزی احساس کنم که دیگر نمی توانم مشغول کار باشم، نباشم بهتر است. من فرد امیدواری هستم و جزو آن دسته از افرادی هستم که نیمه پر لیوان را نگاه می کنم و به خود اطمینان دارم به همین خاطر مسلما آینده را روشن می بینم. در ماجرای کرونا من اولین کسی بودم که ساخت تله تئاتر و پخش آن را پیشنهاد دادم و با جناب آقای   قادر آشنا مدیر کل هنر های نمایشی در این خصوص صحبت کردم و گفتم که مسئولین درست مانند کاپیتان یک کشتی هستند و زمانی که دریا آرام است افراد حاضر از این آرام بودن لذت می برند اما نکته مهم اینجا است هنگامی که این دریا تغییر حالت پیدا می کند و خروشان می شود کاپیتان چه تمهیدی  به کار می برد که از این توفان رهایی پیدا کنیم. در حال حاضر کرونا برای ما مثالی از همین دریا است مهم این است که نباید دست روی دست بگذاریم و بگوییم که فعلا نمی توانیم کار کنیم این مسئله اصلا قابل قبول نیست. درست است که مشکلات متعددی وجود دارد و ما نمی توانیم تماشاچیان را به سالن های تئاتر راه دهیم حتی اگر خودشان هم بیایند ما راضی به این کار نیستیم تا خدایی ناکرده اتفاقی برایشان نیوفتد.

به هر حال سیاست گذاران کلان هنر مملکت باید برای این مشکل فکر و چاره اندیشی کنند. با توجه به این اتفاقات متعدد، خود به عنوان متخصص در این رشته با آقای آشنا در مورد مشکلات هنر صحبت کوتاهی کرده و ایشان با استقبال پذیرفتند تا کاری برای این عرصه کنند.

او ادامه داد: کرونا فعلا ادامه دارد و ما باید تمهیدی به کار ببریم که مرکز هنرهای نمایشی و تلویزیون مشترکا فکری برای این مسئله کنند. در حال حاضر به این خاطر که نمی توانیم تماشاچی را به سالن های تئاتر بیاوریم تنها راهی که می توانیم به آن اکتفا کنیم این است که ما به خانه های مردم برویم درواقع تئاتر را به خانه ها ببریم. به این گونه که شروع به ساخت تله تئاتر کنیم و هفته ای دو تله در تلویزیون پخش شود. این موضوع اصلا تازه و جدید نیست چرا که در دهه 40 نیز این اتفاق افتاده بود و افراد سرشناس هنر که الان دیگر در بین ما نیستند به صورت زنده در تلویزیون حضور پیدا می کردند و در همان تلویزیون تئاتر اجرا می کردند و همین باعث می شد مردم کوچه و بازار عاشق و شیفته این نوع هنر شوند.

این کارگردان افزود: اگر تله تئاتر ساخته شود دو خاصیت به همراه دارد

اول اینکه تئاتر فراموش نمی شود و خاصیت دومی که دارد این است تئاتر در بین مردم جا می افتد و حتی این هنر والا پا بر جا می ماند و از رونق نمی افتد. یک سال بیشتر است که به جز تعداد انگشت شماری از افراد که در سینما و تلویزیون مشغول فعالیت هستند بر عکس آن اهالی تئاتر کار نمی کنند.

من در طی این مدت 2 سریال بزرگ پیشنهاد داشتم اما نخواستم که انجام بدهم چرا که دل من در گرو تئاتر است و الان از دوری این هنر عذاب می کشم.

اگر کرونا کمی بهتر شود و این شرایط تغییر کند انشالله در اردیبهشت و خرداد ماه در سالن تئاتر شهر اثر جدیدی که در دست دارم را به پایان می رسانم. قبل از این صحبت ها هم گفتم که من آینده را خیلی روشن می بینم بالاخره در طول زندگی هنری و حتی در زمان گذشته تا کنون از این نوع مسائل سخت زیاد داشته ایم ولی من میدانم که این روزها هم هر چه زود تر تمام می شود.

مرزبان در این خصوص که تلویزیون می تواند با ساخت تله تئاتر به خانواده تئاتر کمک کند یا خیر بیان کرد: صد درصد. جدا از برخی سریال هایی که ساخته می شود و بسیار ارزشمند و قابل دیدن است برخی دیگر اصلا ارزش دیدن را ندارد درواقع می توانند به جای ساخت این نوع سریال ها و با هزینه ی آن 10 الی 20 تله تئاتر بسازند. اشکال کار این جا است  که باور ندارند تئاتر می تواند چه خدمتی به جامعه کند درواقع ما و هنرمند تئاتر را هنوز باور نکرده اند اگر بدانند که جامعه چقدر نیازمند تئاتر است و جوانان و معضلات خانواده ها با تئاتر قابل حل است حتما همراهی و همکاری لازم را انجام می دهند.

او با توجه به این که کرونا علاوه بر ضرر زدن وجه مثبتی هم داشته یا خیر؟ خاطرنشان کرد: تنها وجه مثبتِ این اتفاق  این بوده است آن افرادی  که  پایمرد این کار هستند و می دانند که از این نوع مسائل در زندگی ها زیاد بوده است استقامت می کنند و به دنبال کار جدیدی می گردند. به هر حال در این نوع موقعیت ها همیشه خلاقیت افراد شکوفا می شود.

او با توجه به این سوال که ما در 8 سال اخیر به لحاظ جایگاه هنری نسبت به قبل رشد مثبتی داشته ایم یا خیر؟ اظهار کرد: سالی 700 الی 800 دانشجوی هنر فارغ التحصیل می شوند و این دانشجویان نیازمند بازار کار هستند. ما بر اساس این افراد باید سالن های مجهزی داشته باشیم. از بین این دانشجویانی که فارغ التحصیل می شوند سالانه به اندازه انگشتان یک دست خلاق و هنرمند هستند اما بیشترین ها فقط ادای هنرمند را در می آورند  و متاسفانه راه را کج یا اشتباه آمده اند.

این کارگردان با اشاره به این سوال که تئاتر در این سال ها به سینما کمک کرده است آیا اهالی سینما در حال حاضر می توانند به تئاتر کمک کنند عنوان کرد: من مخالف این هستم که برخی از هنرمندان فقط مخصوص تئاتر هستند و برخی دیگر مخصوص سینما و تلویزیون . بازیگر، بازیگر است و خودش را با شرایط سازگار میکند درواقع بازیگر دوربین، صحنه و... را می شناسد. در ضمن در کار بازیگری و هنر کسی جای کسی را نمی گیرد و افراد جای خودشان را دارند. برخی از افرادی که در قدیم مشغول به  کار تئاتر بوده اند و از این طریق نان درآورده اند در حال حاضر تئاتر پدر آن ها است اما همین افراد وقتی از تئاتر خارج می شوند تئاتر را فراموش می کنند و غرق در سینما می شوند. به نظرم این نوع از هنرمندان باید روی صحنه بیایند و روح خود را صیقل بدهند راستش اعتقاد دارم بازیگر روی صحنه خودش را می شناسد و متوجه قدرت خود می شود.

کارگردان اثر « سیمرغ» در خصوص این سوال که آیا تئاتری ها با این شیوه و رفتن جلوی درب مجلس جواب می گیرند یا خیر تصریح کرد: جامعه ما دارای مملکتی است که مجلس دارد و این دوستان و اهالی هنر با امیدی به سوی مجلس حرکت کرده و تقاضای کمک کردند. معمولا مجلس باید پاسخگو باشد مگر اینکه نخواهد کمکی کند.

او با توجه به اینکه تئاتر تعطیل است و خانواده هنر درآمدی ندارند آیا ارشاد می تواند همه کمبود ها را جبران کند؟ یا اینکه اتحادیه ها می توانند کمک حال باشند اظهار کرد: بله می توانند کمک کنند راستش ما جامعه فقیری نیستیم اما فقط به کمک نیاز نداریم اگر مسئولین بتوانند راه کاری پیدا کنند و ما بتوانیم با تلویزیون همکاری کنیم و هفته ای دو تله تئاتر پخش شود تمام اهالی هنر تئاتر شروع به کار کردن می کنند. بچه های تئاتر علو طبعی دارند که نمی خواهند در مورد کمبود مالی حرف میان آورند در واقع شعر« در ره منزل لیلی که خطر ها است در آن      شرط اول قدم آن است که مجنون باشی»  بیان کننده این است که این افراد واقعا مجنون و عاشق کارشان هستند به خاطر چیز دیگری نیست.

این کارگردان با اشاره به اینکه مردم تشنه تئاتر دیدن هستند نظرش را درمورد باز شدن گیشه ها و اینکه آیا در فروش بلیط موفق می شوند یا خیر بیان کرد: خیر، با شرایط کرونا این اتفاق نمی افتد چراکه مردم می ترسند و کاملا حق دارند. من مدام می گویم که ما باید به خانه های مردم برویم درواقع تله تئاتربه شدت کمک کننده است و افراد به نوبه خود از آن استفاده می کنند. الان بهترین زمانی است که تلویزیون باید به کمک تئاتر بیاید.

هادی مرزبان در پایان و به عنوان کلام آخر آرزوی خود را بیان کرد و گفت: بزرگ ترین آرزو ی من این است که کرونا از جامعه رخت بربندد  و دومین آرزوی مهم دیگرم این است که هیچ فرزندی گرسنه از سر سفره بلند نشود و هیچ پدری غم نداشتن را برای فرزندانش نداشته باشد و این خیلی دردناک است که پدری با فرزندش از جلوی مغازه ای رد شوند و آن کودک دلش هوس میوه ای را کند و آن پدر پول خرید کردن نداشته باشد. من امیدوارم هیچ پدری خجالت زده خانواده اش نباشد و هیچ سفره ای بی نان نماند.