پولادگر بلای جان تکواندو/ فدراسیون به خانه تکانی اساسی نیاز دارد

تیم ملی تکواندو کشورمان در مسابقات المپیک توکیو ناکام مطلق بود و نتوانست در این بازی ها صاحب مدال شود. آرمین هادی پور، میرهاشم حسینی و ناهید کیانی، ملی پوشانی بودند که برابر حریفان خود به مبارزه پرداختند اما نتوانستند نتایج لازم را بگیرند و به موفقیت برسند تا عملکرد ضعیف و دور از انتظاری را از این رشته شاهد باشیم.

تکواندو ایران در چند دوره قبلی هیچگاه دست خالی میدان المپیک را ترک نکرده بود و به همین دلیل است که از المپیک توکیو به عنوان ضعیف ترین نتیجه در تاریخ المپیک ها نام برده می شود. روند نزولی تکواندو ایران از المپیک 2004 آتن آغاز شد. آنجا که یک طلا و یک برنز همان دوره، در 2008 پکن به تنها طلای هادی ساعی تبدیل شد، 2012 لندن معتمد یک نقره بدست آورد و این روند نزولی در المپیک 2016 ریو و سپس بازی های توکیو ادامه پیدا کرد تا مشخص شود که این رشته به یک بازسازی و خانه تکانی اساسی و بنیادین در ساختار مدیریتی و فنی خود نیاز دارد.

برای بررسی دلایل این شکست می بایست از هشت سال قبل وضعیت تکواندو را مورد بررسی قرار داد. در روزهایی که تیم ملی با 2 نماینده خود از میدان 2012 لندن تنها با یک نشان نقره محمد باقری معتمد به تهران بازگشت. در همان زمان مدیریت فدراسیون تعبیر رسانه ها و کارشناسان از واژه شکست برای تیم ملی را قبول نداشتند. 

اینکه فدراسیونی نخواهد مشکلات واقعی را درک کند و اصرار بر رویه غلط داشته باشد، به نوعی دور باطل است و نتیجه آن می شود که چهار سال بعد در ریو و سپس در توکیو شاهد آن بودیم. وقتی نمی خواهیم از شکست درس بگیریم و در اوج شکست هم چهره خود را پیروز نشان دهیم، آیا باید انتظار موفقیت هم داشت؟! اگر طی این سال ها مسئولان فدراسیون تکواندو از ناکامی های خود درس عبرت می گرفتند چه بسا دیگر شاهد این عملکرد ضعیف چه در راس مدیریت و چه در میادین مهم بین المللی نبودیم اما افسوس که توجه جدی صورت نگرفت تا تکواندو روزهای تلخ و سیاهی را سپری کند.

واقعیت این است که نمی توان از شکست تکواندو در المپیک توکیو به سادگی گذشت. حالا مسئولان مدعی فدراسیون تکواندو پاسخ دهند که ثبت چنین نتیجه ای در المپیک توکیو چه توجیهی خواهد داشت؟! چرا باید رئیس فدراسیون دائم از قوانینی که برای تمام کشورها یکسان است به قوانین ظالمانه تعبیر کرده و با مسئولان فدراسیون جهانی اختلاف ریشه ای داشته باشد تا نه تنها از داخل که در مناسبات خارجی هم به این تکواندو ایران لطمه زند.

البته نباید تمام عوامل شکست سنگین تکواندو در المپیک را در همان روزهای حضور در توکیو خلاصه کرد. شکست کمرشکن تکواندو ایران در المپیک از زمانی کلید خورد که فدراسیون حصاری از اعتماد بنفس غیرمنطقی دور خود تنیده بود و اجازه نداد منتقدین مشکلات و خواسته های به حق را بیان کنند. آنها هم که جسارت بخرج دادند و مسائل را مطرح کردند، محروم و طرد شدند و علیرغم میل باطنی از تکواندو فاصله گرفتند.

پولادگر به خوبی می داند اگر سالیان زیادی است در راس فدراسیون دوام آورده به واسطه افتخاراتی است که تکواندوکاران چون یوسف کرمی، محمد باقری معتمد، بهزاد خداداد، مجید افلاکی، مرتضی رستمی و ... کسب کرده اند. همین نفرات الان چه جایگاهی در تکواندو دارند؟ با این حال باید خونی تازه در تفکرات مدیریتی این فدراسیون جاری شود و خانه تکانی اساسی صورت بگیرد تا تکواندو بتواند دوباره نفس بکشد.