الزامات اجرای قانون هوای پاک با تاکید بر اعتبارات

مسئله آلودگی هوا خسارات فراوانی را از منظر اقتصادی، سلامتی و روانی بر شهروندان و همچنین بر اکوسیستم شهری برجای می¬گذارد. براساس برآوردهای بانک جهانی خسارت آلودگی هوا فقط در شهر تهران برابر 6/2 میلیارد دلار در سال است. مطابق آمار وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی نیز مرگ 12000 نفر در سال مستقیماً به آلودگی هوا مربوط می¬شود. بنابراین با توجه به این اثرات وخیم، مقابله با آلودگی هوا باید یکی از اولویت¬های کلان در مدیریت کشور باشد. این مرکز در طی گزارشی ضمن اسیب شناسی اجرای قانون هوای پاک  اقدام به بررسی الزامات اجرای قانون هوای پاک نموده است. مطابق بررسی های صورت گرفته کلید مقابله با آلودگی هوا اجرای کامل قانون هوای پاک است که آخرین و جامع¬ترین قانون مشتمل بر راهکارهای کاهش آلودگی هوا است.  براساس نتایج  گزارشات منتشره از نهادهای نظارتی این قانون از زمان تصویب در سال 1396 اجرای نامطلوبی داشته¬است. مهمترین علت عدم اجرای مفاد این قانون از جانب مجریان آن تخصیص نیافتن منابع مالی عنوان شده¬است. بنابراین برای پیش¬برد احکام مندرج در قانون هوای پاک نیاز به تخصیص اعتبارات لازم و متناسب با راهکارهای تعیین شده در این قانون است. طبیعتاً این اعتبارات می¬بایست در لوایح بودجه پیش¬بینی و تعیین شوند. 

بررسی لایحه بودجه سال 1401  نشان می دهد که کل اعتبار تخصیص یافته برای اجرای قانون هوای پاک فقط 320 میلیارد تومان است. همچنین مجموع اعتبارات لحاظ شده در این لایحه که به نوعی در کاهش آلودگی هوا مؤثرند حدود 2000 میلیارد تومان برآورد می شود. ارقام تعیین شده برای اجرای قانون هوای پاک و کاهش آلودگی هوا در لایحه بودجه سال 1401 در مقایسه با میزان اعتبار لازم (206 هزار میلیارد تومان )برای این امر بسیار کمتر است. 

با توجه به اولویت و جایگاه معضل آلودگی هوا در کشور، برای کاهش آلودگی هوا پیشنهاد می شود  یک فصل متمرکزی ذیل امور محیط زیست در لایحه بودجه تعیین و راهکارهای کاهش آلودگی هوا به صورت برنامه ذیل این فصل تعیین شود. اعتبار مورد نیاز برای هر برنامه براساس برنامه هدف‌‌گذاری شده و حجم اجرای آن در شهرهای درگیر آلودگی هوا محاسبه و تعیین می‌‌شود. منابع مورد نیاز برای این فصل را نیز می‌توان از محل درآمدهای مرتبط با موضوع آلودگی هوا، اعتبارات صندوق ملی محیط زیست، درآمدهای حاصل از اجرای طرح‌های کاهش آلودگی هوا (مانند صرفه‌جویی مصرف سوخت، اسقاط وسایل نقلیه و تجهیزات فرسوده و ...) و یا سایر منابع در دسترس دولت تأمین کرد. مدت زمان اجرای برنامه‌های ذیل فصل کاهش آلودگی هوا هم براساس میزان منابع قابل تأمین به‌صورت سالیانه، بین 5 تا 8 سال پیشنهاد می‌‌شود.

انتهای پیام/