جزئیات مراسم تشییع احمدرضا احمدی/ «آیدین آغداشلو»: بعد از حافظ، «احمدرضا احمدی» برایم مظهر رندی است/«مسعود کیمیایی»: باید صبر کنم تا مرگ مرا پیش احمدرضا ببرد

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ امروز 22تیرماه 1402 مراسم بدرقه پیکر «احمدرضا احمدی» به خانه ابدی از مقابل کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در تهران برگزار شد.

در ابتدای این مراسم اشعار «احمدرضا احمدی»، شاعری که پای کلمات پیر شد، شاعری که شعر را به زبان محاوره و گفتار نزدیک کرد و موسیقی را لا‌به‌لای واژه‌هایش گره زد؛ با خوانش خودش به گوش حاضران رسید.

در این مراسم مسعود کیمیایی، آیدین آغداشلو، هرمز علی‌پور، احمد پوری، علی میرزائی، هوشنگ کامکار و  ماهور احمدی(دختر احمدرضا احمدی) سخنرانی کردند.

در ابتدا مجری برنامه «سید عباس سجادی» گفت: خشت خشت اینجا(کانون پرورشی فکری کودکان و نوجوانان) گواه می‌دهد که چه عشقی در این مکان وجود داشته است. از دکتر «حامد علامتی» مدیر کانون بابت فراهم کردن شرایط برای بدرقه‌ی «احمدرضا احمدی» تشکر می‌کنیم.

«هرمز علیپور»: تسلیت به جهان کلمه، معرفت و خانواده‌ی او

پس از آن «هرمز علیپور» شاعر موج‌ناب و از دوستان احمدرضا احمدی گفت: حرف زدن از «احمد‌رضا احمدی» مثل این است که من بخواهم از خورشید حرف بزنم. به جهان کلمه، معرفت و خانواده‌ی او، تسلیت می‌گویم.

او ادامه داد: زندگی در اشعار «احمدرضا احمدی» جاری بود، متاسفانه منی هم که شاعر بودم دیر فهمیدم.

علی‌پور در پایان، شعری را که برای احمدرضا سروده بود، خواند.

«آیدین آغداشلو»: بعد از «حافظ»، «احمدرضا احمدی» برایم مظهر رندی است

پس از آن «آیدین آغداشلو» منتقد، نقاش و دوست صمیمی این شاعر عنوان کرد: ادعایی ندارم که بتوانم در فرصت اندک شمه‌ای از اوصاف او را بازگو کنم اما چند کلمه‌ای می‌گویم به معنای این‌که دین و وظیفه‌ی خودم را انجام داده باشم. احمدرضا وصیت کرده بود که من و «مسعود کیمیایی» زیر تابوتش را بگیریم و ما هم همین کار را می‌کنیم. البته این را بگویم که این درخواست جوانی احمدرضا بود و به این فکر نکرده بود که ما با این عصاها چگونه باید این کار را انجام دهیم؛ اما مسئله‌ای نیست ما خواسته‌ی او را برآورده می‌کنیم. عمر درازی نصیب ما شده و این بخشی از وظیفه‌ای است که باید ادا کنیم.

«آغداشلو» در ادامه افزود: صحبتم را با خاطره‌ای از او آغاز می‌کنم. یک روز «احمدرضا» به من زنگ زد و گفت: می‌خواهم یک چیزی بگویم، دوست دارم نقاشی بکشم. گفتم: خب بکش، گفت: از دست مردم چه کنیم؟ گفتم: تو کار خودت را به آسودگی بکن. گفت: تو مجوز می‌دهی؟ گفتم: من چه‌کسی باشم؟ بکش، من همراه تو هستم، یک عمر این فیض نصیب من شد حالا تو هم از آن لذت ببر. پس از مدت‌ها او یک روز نقاشی‌های ساده و آسوده‌اش را نشانم داد. نقاشی‌هایی پر از رنگ‌های ساده، درخشان و دلپذیر که بلافاصله حس را به بیننده منتقل می‌کردند. شاعرانگی او بود که این‌گونه دستش را به حرکت در آورده بود.

این نقاش بزرگ با تمجید از «احمدرضا احمدی» افزود: وقتی گالری گذاشت او را بوسیدم و گفتم نقاشی همین است. همین اندازه دلپذیر بود. آخرین باری که به دیدارش رفتم یکی از نقاشی‌هایش را به من هدیه کرد. آثارش مثل آب گوارایی بود که باید آن را جرعه جرعه نوشید. احمدرضا مداخله کرد، نگاه کرد، نظر داد، نقاشی کرد، نقاشی فروخت و بلاخره توانست نقاش تمام و کمالی شود. او به هر گوشه‌ای سرک کشید. او در اولین فیلم آزمایشی «مسعود کیمیایی» و پس از آن در فیلم‌ پستچی «مهرجویی» بازی کرد. از نگاه من یکی از زیباترین یادگاری‌های او صدای زیبایش بود. وقتی اشعار «حافظ» را خواند، من نق زدم و گفتم محزون خواندی. گفت: برایم فرقی نمی‌کند، هنر محزون است، بنابراین من باید این‌گونه بخوانم.