فوتبال ایران مثبت ۱۸ شد/ نه ورزش می‌فهمید نه ادب!
هفته شانزدهم لیگ پر از حواشی پوچ و زننده بود که می‌توان ساعت‌ها به نقد زشتی‌های موجود در آن پرداخت.
علی رضایی/ آقا شما خجالت نمی‌کشید؟ اصلا تا به حال از بیرون خودتان نگاه کرده‌اید و رفتارتان را دیده‌اید؟ حرف‌های‌تان را از نگاه یک نفر بیرون از فوتبال شنیده‌اید؟ روی کاغذ خوانده‌اید؟ می‌دانید این کاری که شما می‌کنید نه ورزش است و نه رقابت؟ روح پهلوانی هم پیشکش خودتان!
جای آن لغت «آقا» دیروز محمود فکری بود و پایان رافت و امثالهم که بعد از هر شکست با چشم‌های بسته رگبار کلمات زشت از دهان‌شان بیرون می‌آمد و امروز شده ساکت الهامی که حتی بعید است طاقت دیدن ۶۰ ثانیه از رفتار شنیعش را داشته باشد. آن طرف یک عکاس و حامد لک جلوی هم درافشانی می‌کنند و طرف دیگر یک جنگ بیهود و زشت بین تماشاگران یزدی و بازیکن سپاهان است؛ همه و همه تنها در نیمی از بازی‌های یک هفته از بالاترین سطح فوتبال ایران.
برای نوشتن درباره این زشتی‌ها مصالح کم نیست. هر روز یک نفر جایی، داخل چمن، در کنفرانس یا هرجا میکروفون می‌بیند دو تا تکه و طعنه نثار رقیب می‌کند و دلش غنج می‌رود برای دیده شدنش در شبکه‌های اجتماعی. همان وایرال کوفتی. یک بازیکن هوادار را تحریک می‌کند، دیگری ۶ و ۴ نشان می‌دهد و بعدی صفرهای قراردادش از حرکات مفید ورزشی‌اش بیشتر است. نقطه اوج؟ بی‌شک فیلم مستهجن اعتراض در اهواز با هنرنمایی سرمربی که هنگام باز شدن لب‌هایش، پیشاپیش لپ‌ها از خجالت شروع به قرمز شدن می‌کنند. یعنی دریافت یک گل در دقایق پایانی می‌ارزید به هر چرند و پرتی که مستقیم از جایی قطعا جز مغز روانه زبان‌ها می‌شود؟ در فرهنگ دهخدا مربی یعنی تربیت‌کننده و پرورش دهنده و حالا ما می‌مانیم و مقایسه این تعریف با رفتار زننده رخ داده در اهواز؛ نه تربیتی بود و نه پرورشی. احتمالا در همان باشگاه صدها نفر با داعیه کار فرهنگی و اخلاقی پست هم دارند.
اصلی‌ترین کارکرد این بی اخلاقی‌ها با دوز کمتر، تا مدتی پیش قربان صدقه‌های صفحات هواداری بود اما دیگر حتی آنها هم از این کج‌روی‌ها خسته شده‌اند و برای کسی جای دفاع نمانده. حتی سربازان مجازی هم نمی‌توانند از این لایک درو کنند چون هر ثانیه مشاهده جنگ‌های لفظی سخیف فوتبال ما فقط عرق شرم روی صورت می‌آورد. دیگر نمی‌شود تحمل کرد. سخت است. واقعا نمی‌شود.
فرصت برای نفهمیدن اصل مطلب و قدم گذاشتن در ادامه این کج‌روی‌ها برای آن کس که دغدغه اصلی‌اش خود ورزش نیست، زیاد است اما آقایان مربی اگر خواستید اندکی بفهمید، به رقابت پپ و کلوپ در بالاترین سطح فوتبال بنگرید و آن جایی که این دو پس سال‌ها رقابت و تنش‌هایی که هیچ‌وقت منجر به فحاشی و عبور از دایره ادب نشد، اعتراف کردند حضور دیگری به رشدشان کمک کرده؛ البته که شما به هیچ چیز کمک نمی‌کنید جز زشتی‌ها!
انتهای پیام/
نظر شما
پیشنهاد سردبیر
پرونده ویژه
تبلیغات متنی