وال کیلمر، ستاره فیلم «بتمن برای همیشه» در ۶۵ سالگی درگذشت

وال کیلمر، بازیگری که در فیلم «بتمن برای همیشه» نقش بروس وین را ایفا کرد، در فیلم «درها» ساخته‌ی الیور استون به جیم موریسون جان بخشید و در «توم‌استون» نقش داک هالیدی را بازی کرد، روز سه‌شنبه در لس‌آنجلس درگذشت. دخترش؛ مرسدس در گفت‌و‌گو با نیویورک تایمز علت مرگ او را ذات‌الریه اعلام کرد. او ۶۵ سال داشت و چندین سال با سرطان حنجره دست‌وپنجه نرم می‌کرد.

چهره‌ای شاخص در سینمای دهه‌های ۸۰ و ۹۰

به گزارش خبرنگار بین الملل گروه فرهنگ و هنر برنا؛ کیلمر که چهره‌ای جوان و مو‌های بلوند داشت، در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ به‌عنوان یک بازیگر برجسته شناخته می‌شد و در فیلم‌هایی مانند «اسلحه برتر»، «نابغه واقعی»، «ویلو»، «مخمصه» و «قدیس» ایفای نقش کرد. او در سال ۲۰۲۲ نیز برای مدت کوتاهی در دنباله «اسلحه برتر» ظاهر شد، هرچند به دلیل بیماری دیگر قادر به صحبت کردن نبود.

ورایتی نوشت؛ در سال ۲۰۲۱، مستندی درباره زندگی او با نام «وال» منتشر شد. در این مستند، پسرش صداگذاری نقش او را بر عهده داشت و فیلم از صد‌ها ساعت ویدیویی که کیلمر طی سال‌ها ضبط کرده بود، استفاده کرد. این مستند نگاهی عمیق به پشت صحنه فیلم‌های او داشت و روحیه هنری و شخصیت اندیشمندش را به نمایش گذاشت.

از بتمن تا جیم موریسون؛ نقشی که جاودانه شد

کیلمر در سال ۱۹۹۵ در فیلم «بتمن برای همیشه» ساخته جوئل شوماخر، جایگزین مایکل کیتون شد. بازی او در نقش شوالیه تاریکی نظرات متفاوتی دریافت کرد و در نهایت، برای فیلم بعدی، «بتمن و رابین» (۱۹۹۷)، با جورج کلونی جایگزین شد. این فیلم شکست سنگینی در گیشه بود و تقریباً باعث نابودی این مجموعه شد.

در فیلم «درها» (۱۹۹۱) به کارگردانی الیور استون، او نقش جیم موریسون، خواننده افسانه‌ای را ایفا کرد. کیلمر پیش از آزمون بازیگری، تمام ترانه‌های موریسون را حفظ کرد و برای نزدیک شدن به این نقش، تقریباً یک سال لباس‌هایی مشابه او می‌پوشید. راجر ایبرت، منتقد مشهور، درباره بازی کیلمر در این فیلم نوشت: «این نقش‌آفرینی بهترین بخش فیلم است و از آنجا که تقریباً در تمام صحنه‌ها حضور دارد، این تعریف کمی نیست.»

چالش‌های حرفه‌ای و شهرت به رفتار دشوار

پس از «بتمن برای همیشه»، کیلمر در فیلم «جزیره دکتر مورو» بازی کرد، پروژه‌ای که به دلیل مشکلات تولید، به اثری پرحاشیه تبدیل شد. در این فیلم، او با مارلون براندو و کارگردان جان فرانکن‌هایمر به مشکل خورد. شرایط در پشت صحنه آن‌قدر سخت شد که فرانکن‌هایمر بعد‌ها گفت: «دو کاری که در زندگی‌ام هرگز انجام نخواهم داد؛ اول اینکه هرگز از کوه اورست بالا نخواهم رفت، و دوم اینکه هرگز دوباره با ول کیلمر کار نخواهم کرد!»

در دهه ۱۹۹۰، او در فیلم‌هایی مانند «قلب تندر»، «مک‌کوی واقعی» و «رابطه حقیقی» نقش‌های متنوعی ایفا کرد. یکی از برجسته‌ترین بازی‌هایش نقش داک هالیدی در فیلم «توم استون» (۱۹۹۳) بود، نقشی که همچنان از محبوب‌ترین اجراهایش محسوب می‌شود. او همچنین در «مخمصه» (۱۹۹۵) کنار آل پاچینو و رابرت دنیرو ظاهر شد.

او در ادامه در فیلم‌های «روح و تاریکی» و بازسازی ناموفق «قدیس» بازی کرد. او پیشنهاد بازگشت به نقش بتمن در «بتمن و رابین» را رد کرد و دلیل آن را تداخل برنامه‌های کاری اعلام کرد، هرچند جوئل شوماخر بعد‌ها او را «روانی» توصیف کرد که می‌تواند دلیل اصلی کنار گذاشته شدنش باشد.

افول حرفه‌ای و فعالیت‌های مستقل

از اواسط دهه ۱۹۹۰ به بعد، فرصت‌های او در استودیو‌های بزرگ کاهش یافت. به دلیل شهرتش به رفتار سخت‌گیرانه، نقش‌های اصلی کمتری دریافت کرد و بیشتر در فیلم‌های مستقل و نقش‌های مکمل ظاهر شد. او در فیلم «اسکندر» ساخته الیور استون بازی کرد که با نقد‌های ضعیفی مواجه شد.

کیلمر که در لس‌آنجلس متولد شده بود، در منطقه چتس‌ورث بزرگ شد و در مدرسه جولیارد تحصیل کرد. اولین حضورش در تئاتر برادوی در نمایش «پسران اسلب» در کنار شان پن و کوین بیکن بود.

زندگی شخصی و فعالیت‌های هنری

کیلمر صداپیشگی فیلم‌های «شاهزاده مصر» و چندین انیمیشن دیگر را بر عهده داشت. در فیلم‌های مختلفی از جمله «در نگاه اول»، «سیاره سرخ»، «دژاوو» و «هنر جنگ» نقش‌آفرینی کرد. او در فیلم «بوس بوس، بنگ بنگ» با رابرت داونی جونیور هم‌بازی شد و در «ستوان بد» در کنار دنزل واشینگتن ظاهر شد.

او یکی از پیروان علم مسیحی بود و وقتی در سال ۲۰۱۶، مایکل داگلاس اعلام کرد که کیلمر به سرطان مبتلا شده، او ابتدا این خبر را تأیید نکرد. او علاقه زیادی به مری بیکر ادی، بنیان‌گذار علم مسیحی داشت و حتی نمایشنامه‌ای نوشت که او را در کنار مارک تواین به تصویر می‌کشید.

در سال ۲۰۱۲، برای نسخه صوتی «زورو»، نامزد جایزه‌ی گرمی شد.

خاطرات او با نام «من هاکلبری تو هستم»، برگرفته از دیالوگی در فیلم «توم استون»، در سال ۲۰۲۰ منتشر شد.

او سال‌ها در یک مزرعه در نیومکزیکو زندگی می‌کرد، جایی که پس از فروش بیشتر املاکش، همچنان بخشی از زمین‌هایش را حفظ کرده بود. علاوه بر نقاشی، او در برنامه‌های نمایشی برای دانش‌آموزان دبیرستانی فعالیت داشت و نمایش‌هایی از مارک تواین و شکسپیر را اجرا می‌کرد.

کیلمر در سال ۱۹۹۶ از همسرش جوآن والی جدا شد. از او دختری به نام مرسدس و پسری به نام جک به یادگار مانده است.

انتهای پیام/