نامه انجمن تهیه کنندگان مستقل سینمای ایران به وزیر فرهنگ و ارشاد

در متن این نامه آمده است:

«جناب آقای سید عباس صالحی

وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی

جلوس شما را بر صندلی وزارت ارشاد اسلامی تبریک می‌گوییم. ده‌ها سال است که ما اهالی سینما هر چهار سال این شادباش را به وزیر جدید تقدیم می‌کنیم. به این امید که شاید در این دوره چهار ساله، مشکلات اساسی سینما حل شود و آرزوهای خانواده بزرگ سینمای ایران جامه تحقق بر تن کند اما هر بار، چهار سال می گذرد، وزیر می رود و مشکلات می ماند.

رهبر معظم انقلاب بارها نارضایتی خود را از وضعیت سینمای کشور اعلام کردند. این نارضایتی معظم له که ناخرسندی خود ما نیز هست، ریشه در مشکلات اساسی این صنعت دارد که اهم آن ها به شرح زیر است. حل آن ها عزمی جزم می طلبد که امیدواریم با سکانداری جنابعالی در این دوره به سرمنزل مقصود برسد:

۱- چرخ سینمای کشور با بودجه ده ها میلیارد تومانی بخش خصوصی می چرخد، در حالی که کوچکترین امنیت شغلی و حرفه ای برای تهیه کنندگان وجود ندارد. از آن مهم تر این که بودجه سینمای کشور بر دوش بخش خصوصی است اما سیاست ها و تصمیم گیری ها و اداره آن دولتی است. ما منکر لزوم نظارت دولت بر سینما نیستیم اما نظارت با دخالت فرق دارد.

 ۲ـ اهالی سینما نقش بسیار کمرنگی در پروانه ساخت و نمایش دارند. موفقیت سینمای ایران در حضور پررنگش در سینمای جهانی و جشنواره های معتبر، نشان از تجربه و لیاقت این صنف در اداره سینمای کشور دارد. حضور فیلمسازان متعهد و آگاه به خطوط قرمز نظام مقدس جمهوری اسلامی این صلاحیت را برای آنان ایجاب می کند که بتوان بار اصلی پروانه های ساخت و نمایش را بر دوش آنها گذاشت و امور حرفه ای را کاملا به اصناف سینمایی واگذار نمود.

 ۳ـ بسیاری از کارگزاران و مسئولین که بعضا این حرفه را نیز به درستی نمی شناسند، با اعمال سلایق شخصی، حتا آزادی های تعیین شده قانونی را نیز بر سینماگران محدود کرده و بدون وجود ضابطه ای مدون و مشخص، هر کس به گونه ای حکم می راند. تصمیماتی که با تغییر مدیران، گاهی ۱۸۰ درجه تغییر می کند و آیین نامه هایی که سال به سال عوض می شوند. نمی دانیم چگونه می شود با ضوابط امسال فیلم ساخت و با ضوابط سال بعد اکران کرد. در حقیقت ما خواستار استقرار نظام جامع تهیه کنندگی هستیم که بدانیم لااقل برای چند سال لایتغیر است.

۴ـ ما خواستار تصویب نظام نامه صنفی در مجلس شورای اسلامی هستیم. هنوز بعد از چهل سال، تولید فیلم در رده «خدمات» قرار دارد نه «صنعت». لازم است طی پیشنهاد لایحه ای از سوی وزارت ارشاد اسلامی به دولت و از سوی دولت به مجلس، خواستار به رسمیت شناختن سینمای ایران و تبدیل جایگاه آن از خدمات به صنعت شد.

۵ـ ما خواستار جلوگیری از اعمال سلیقه و فشار ارگان ها و مراجع دولتی و غیر دولتی در مورد فیلمنامه هایی هستیم که پس از تصویب و ممیزی های لازم، پروانه ساخت آن ها صادر شده است. مراجعی که همکاری خود را منوط به اعمال خواسته و نظر آن ها در فیلمنامه مشروط می کنند.

همچنین خواستار جلوگیری از اعمال سلیقه و فشار عوامل خارج از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در مورد اکران فیلم هایی هستیم که پروانه نمایش می گیرند. یک پروژه از لحظه صدور پروانه ساخت و کلید خوردن تا اتمام تولید، یک نگرانی دارد و اکران فیلم از روز اول تا پایان اکران صدها نگرانی که آیا فیلمی که همه مجراهای قانونی را طی کرده تا بر پرده قرار گرفته است، روند طبیعی نمایش و اکران آن طی خواهد شد یا نه.

۶ـ مبارزه جدی و مداوم با سرقت آثار سینمایی در شبکه قاچاق کشور و تدوین قوانینی در مجلس برای برخورد با سوداگران و خلافکارانی که به راحتی با سرمایه و هستی یک تهیه کننده بازی می کنند و کسی نیز جوابگوی آن نیست.

۷ـ امکان معرفی و تبلیغ گسترده آثار سینمایی در رسانه ملی و تبلیغات محیطی با همکاری صدا و سیما و شهرداری که بار سنگین هزینه تبلیغات را بر دوش تهیه کننده دارد. همچنین امکان استفاده از شیوه های نوین و متفاوت تبلیغاتی. امروزه از چاقو و فرفره گرفته تا قرص های چاقی و لاغری آزادانه امکانات متفاوتی برای تبلیغات خود دارند، ولی همان ابزارها نوبت به کالاهای فرهنگی که می رسد، جرم تلقی می گردد.

۸ـ گسترش سالن های نمایش فیلم با توجه به جمعیت بیش از هشتاد میلیونی کشور ایران، تولید بیش از یکصد فیلم سینمایی در سال به ۵۰۰۰ پرده سالن سینما نیاز دارد. لازم به توضیح است نزدیک به یک هزار شهر حتی یک سالن سینما ندارد. در حقیقت یکی از مشکلات تولید سینمایی، توزیع آن است.

 ۹ـ راه اندازی توسعه ویدئو در خواستی (V.O.D ) که حمایت کامل وزارت ارتباطات و فن آوری را می طلبد.

۱۰ ـ جلوگیری از تولید مستقیم فیلم توسط ارگان های دولتی و نیمه دولتی که ضربه جدی بر ساختار تولید، بالا بردن نجومی دستمزدها و ایجاد بی تفاوتی و بی اعتمادی در مردم نسبت به ارائه فیلم جذاب و دارا بودن حداقل استانداردهای یک اثر سینمایی دارد. از آن جا که یک ارگان دولتی نگران بازگشت سرمایه فیلم تولید شده نیست و بسیاری از مدیران دولتی فقط برای پر کردن کارنامه خود، اقدام به تولید فیلم می کنند، نه به کیفیت اثر ارائه شده می اندیشند و نه به هزینه ساخت آن و این موضوع به آفتی برای سینمای کشور و بخش خصوصی تبدیل شده  است.

۱۱ ـ حوزه ی هنری که بیش از ۹۰ سینمای کشور را در اختیار دارد، به عنوان ارگانی موازی با وزارت ارشاد عمل می کند. پروانه نمایشی که وزارت ارشاد صادر می کند، برای آنها معتبر نیست و خودشان مستقلا فیلم ها را بازبینی می کنند و برای اکران تصمیم می گیرند.

جناب آقای صالحی

مواردی که بر شمرده شد، شمه ای از سنگ های بزرگی است که بر سر راه فیلمسازان بخش خصوصی در این کشور قرار دارد و امنیت شغلی و حرفه ای را دچار مخاطره کرده است. هموار کردن مسیر سینمایی ایران، همتی عالی و عزمی جدی می طلبد که امیدواریم با کار آمدی جنابعالی و تجربه جناب مهندس حیدریان، ریاست محترم سازمان سینمایی کشور محقق گردد.

شورای مرکزی انجمن تهیه کنندگان مستقل سینمای ایران»