فوبیای بدی دارم/ حسرتی روی دلم مانده است

مریم طوسی، اولین زن مدال آور رشته ورزشی دو و میدانی بسیار پر هیجان و شاداب است. زمانی که با او به گفت و گو می نشینی این انرژی را در او به خوبی درک می کنی. این گفت و گوی وی با باشگاه جوانی خبرگزاری برناست.

حضور بانوان کمرنگ شده است

زمانی که این رشته را شروع کردم، مشکلات بسیاری وجود داشت. حضور دختران در مسابقات آسیایی و جهانی را غیر ممکن می دیدند و ما این سدها را شکاندیم. اولین مدال طلای دو و میدانی بانوان را به دست آوردم. هر مسابقه ای که می رفتیم نسبت به اعزام آقایان دو یا سه دختر اعزام می شد. این اواخر اینگونه بود که مدال آوری دختران هم‌پای پسران بود. دختران همیشه مدال آور بودند ولی متأسفانه امروزه حضور بانوان خیلی کمرنگ شده است؛ خصوصا در بخش دوومیدانی. الان برای بخش جوانان بهتر شده است. امیدوارم این شرایط روز به روز بهتر شود. چون زحمت کشیدیم و کم کم داریم بی انگیزه می شویم. مسابقات زیادی در پیش دارد و اکتیوترین جاکارتا اندونزی است. همه تلاش می کنیم که پرچم کشور را بالا ببریم.

می خواهم فوق لیسانسم را دنبال کنم

در مورد اوقات فراغتم باید بگویم، چون بیشتر در تمرین و اردو هستیم سعی می کنیم وقت باقیمانده را با خانواده و دوستان بگذرانم. امسال دانشگاه قبول شدم و برای ارشد ادامه می دهم. رشته مدیریت راهبردی را انتخاب کرده ام. شاید تلاقی درس و ورزش سخت باشد ولی اگر بخواهی در هر کاری می توانی موفق شوی و با اراده هر کاری برایت راحت تر می شود. لیسانسم را در دانشگاه تهران گرفتم و الان هم برای فوق لیسانس درسم را ادامه می دهم. بالاخره هر کاری سختی های خود را دارد.

فوبیای سوسک

از هیجاناتم بگویم که سرعت را دوست دارم. رانندگی هم می کنم ولی در رانندگی سعی می کنم که این کار را نکنم. چون خطر یک لحظه است. از ترسم بخواهم بگویم، به شدت فوبیای سوسک دارم. اینکه از یک نفر دو رویی و دروغگویی ببینم، بی نهایت مرا عصبانی می کند. من به شخصه خیلی به تیپ خود اهمیت می دهم. اصولا همه خانم ها دوست دارند به ظاهر و تیپ خود اهمیت دهند و به این دلیل است که زیاد به خرید می روند.

حسرت روی دل خانم دونده

من هر کاری را که دوست داشته باشم برایش تلاش فراوانی می کنم که به آن برسم. تنهای کاری که حسرتش روی دلم مانده و دو بار هم از آن جا ماندم، المپیک بوده است. یکی هم مدال بازی های آسیایی بوده که امیدوارم امسال به مدال بازی های آسیایی برسم. خانواده با ورزش من نه تنها مخالف نبودند بلکه خیلی هم موافق بودند. شاید  یک دوره بود که اجازه ندادند بیایم و دو و میدانی را ادامه دهم ولی بعدا کاملا موافق شدند. از بچگی یک دونده آمریکایی بود که خیلی او را دوست داشتم به نام آلیس آنفلیکس و همیشه موفقیت های او را دنبال می کردم و دوست داشتم که مثل او باشم. رشته دوومیدانی صبر و تحمل می خواهد و اینگونه نیست زمانی که وارد آن می شوی به نتیجه برسی تمرینات سختی دارد و باید عاشق دوومیدانی باشی تا به نتیجه دلخواه برسی. صبوری و تلاش و پشتکار زیاد می خواهد.