مهمان‌بازی گران در برنامه‌های سیما ممنوع

در چند سال اخیر بسیاری از برنامه‌های تلویزیون مبتنی بر حضور مهمانان متفاوت بوده است و در واقع گاهی این مهمان بوده است که به جذابیت‌های بصری و محتوایی برنامه رنگ و لعاب بخشیده است. جالب اینکه برخی از برنامه‌ها به رغم جذابیت‌های موجود در ذات محتوایی و ساختاری خودشان با دعوت از مهمانان بی‌ربط و یا با ربط حتی خط فکری برنامه را نیز تحت شعاع قرار دادند.

اینکه یک برنامه تلویزیونی برای ایجاد تنوع و بالا بردن سطح اطلاعات تولیدی از حضور مهمانان و کارشناسان فنی و صاحب نام استفاده کند یک طرف ماجرا است، اما اینکه یک برنامه تلویزیونی نقاط ضعف و نداشتن‌هایش را از طریق حضور مهمانان مختلف جبران کند بحث دیگری است که قابل طرح است.

هزینه هنگفت دعوت از میهمانان مختلف در برنامه‌های مناسبتی ماه مبارک رمضان، نوروز و ... همیشه یکی از چالش‌های برآورد برنامه‌های سیما است، به طوری که گاهی اوقات حجم وسیعی از هزینه‌های تولید یک برنامه تلویزیونی صرف دعوت از مهمانان مختلف شده است و در حقیقت اولویت حضور مهمانان بر همه چیز چربیده است.

اگرچه در این سال‌ها اسپانسرها تأمین کننده این هزینه‌ها بوده‌اند، اما نمی‌توان کتمان کرد که این عدد و رقم دور از واقعیت‌های اقتصادی موجود در رسانه (به خصوص وضعیت فعلی تلویزیون است) و اسپانسرها می‌توانند از زاویه دیگری کمک حال این تلویزیون باشند.

برنامه‌سازان با مدیریت اعداد و ارقام موجود (حتی آنچه از اسپانسرها دریافت می کنند) می‌توانند به اضلاع محتوایی و ساختاری برنامه نگاهی نو و مخاطب پسند ببخشند و رقابت برنامه‌های مختلف بیش از آنکه بر سر مهمان جذاب باشد برپایۀ ساختار، محتوا و چند و چون ارزشی برنامه بنا نهاده شود.

یکی از دلایلی که این روزها و در وضعیت اقتصادی مبهم موجود مدیران تلویزیون حضور مهمانان گران را در برنامه‌های مختلف ممنوع کرده‌اند مستقیما به این مسئله برمی‌گردد که حتی مبالغ پرداختی از سوی اسپانسرها هم از جیب همین مملکت می‌رود چرا فکر می‌کنیم اعداد و ارقامی که اسپانسرها پرداخت می کنند به تلویزیون و فرهنگ این مملکت ارتباطی ندارد.

قطع به یقین حضور بزرگان فوتبال دنیا در برنامه‌های مختلف تلویزیونی (کارلوس پویول، مارادونا و ...) جذاب است و به جا و حق مردم ایران است که بهترین‌ها را از رسانه متبوع شان تماشا کنند و لذت ببرند از لحظاتی که با رسانه ملی همراه هستند، اما وقتی می‌شنویم کاپیتان اسبق تیم بارسلونا برای یک حضور چند ساعته در یک برنامه تلویزیونی 600 میلیون تومان آب می خورد تمرکزمان به هم می‌خورد.

با یک حساب سرانگشتی می‌توان گفت 600 میلیون تومان برای 3 ساعت به عبارتی هر ساعت 200 میلیون تومان می‌شود و این برای مردمی که مخاطبان این برنامه هستند و به طور متوسط برای 30 روز کاری ماکزیمم 2 میلیون تومان دستمزد می‌گیرند تا حدودی آزار دهنده است چگونه می‌تواند یک مهمان 600 میلیون تومانی مخاطبی را که بایستی 25 سال تلاش کند تا به این عدد و رقم برسد سرگرم کند.

بله حق با مدیران سازمان صدا و سیما است و این مو و پوشش پویول نبود که او را از روی آنتن برنامه 2018 رفتن بازداشت بلکه احترام به مردمی که در وضعیت موجود با سیلی صورتشان را سرخ نگاه داشته اند را نشان می دهد.

جالب است بدانید ستاره اسطوره‌ای آرژانتینی ها یعنی مارادونا برای حضور در برنامه عادل فردوسی پور تقاضای عددی معادل یک میلیارد و 200 میلیون تومان برای همین مقدار ساعت کرده بود که حضورش در این برنامه منتفی شد.

نکته پایانی این است که برنامه‌سازان تلویزیون بایستی به این سمت و سو بروند که ساختار برنامه به لحاظ اجرا و محتوا بایستی جذب مخاطب کنند نه اینکه جذابیت مهمان جور ساختار برنامه را بکشد. قطعا حضور چهره های سرشناس در یک برنامه فوتبالی برنامه فردوسی پور را به استانداردهای جهانی نزدیک می‌کند به خصوص اینکه هزینه این ماجرا از طریق اسپانسرها فراهم می شود و تلویزیون زیر بار مالی این ماجرا نمی‌رود، اما در شرایط فعلی این عدد و ارقام می‌تواند در تلویزیون ملی طوری دیگر هزینه شود تا رسانه به مخاطب حداکثری خود برسد.