سبحانی‌نیا: پس از کسب مدال طلا به پدر و مادرم فکر می‌کردم

به گزارش خبرگزاری برنا از اصفهان، محمدرضا سبحانی‌نیا 24 ساله است و تا سن 18 سالگی در والیبال ایستاده فعالیت می‌کرده، پس از آن به دلیل تصادفی که برایش رخ می‌دهد به سمت والیبال نشسته می‌رود. این ورزشکار جوان در گفتگو با برنا از مهم‌ترین دغدغه‌ اش که  نداشتن شغل است، می‌گوید.

برنا: متولد چه سال هستید و از چه زمانی ورزش را آغاز کردید و به رشته والیبال علاقه‌مند شدید؟

سبحانی‌نیا: متولد 31 فرودین 73 هستم من ورزش را از هفت سالگی آغاز کردم و تا 18 سالگی والیبال ایستاده بازی  و بر اثر تصادف در والیبال نشسته فعالیتم را آغاز کردم.

برنا: شروع فعالیت شما در تیم‌ملی از چه زمانی بود؟

سبحانی‌نیا: والیبال نشسته را در از سال 91 و در سن 19 سالگی آغاز کردم از سال 92 نیز به عضویت تیم ملی والیبال نشسته در رده سنی جوانان در آمدم و پس از مسابقات خواهرخوانده که در سال 2015 در اصفهان برگزار شد به تیم‌ملی بزرگسالان دعوت شدم. سال 2015 یکسال قبل از مسابقات پاراالمپیک ریو، یکسال در اردوهای آماده‌سازی المپیک بودم. در تاریخ والیبال نشسته ایران هیچ اصفهانی به اردوهای بزرگسالان دعوت نشده بود، یکسال در اردوی پاراالمپیک بودم و جزو آخرین نفراتی بودم که از اردوی تیم ملی خط می‌خوردم، بچه ها به مسابقات پاراالمپیک ریو رفتند و  طلا گرفتند، خوشبختانه دوباره به اردو تیم ملی دعوت شدم و می توانم بگویم از سال 2015 به طور متوالی سه سال است که در تمام اردوهای تیم ملی حضور داشتم و خیلی پشت خط بودم که همراه تیم ملی به سفر بیایم.

 نظر کادر فنی برای من بسیار محترم بود و نظر آنها این بود که من نباید در بین 12 نفر نهایی برای تورنمنت‌ها باشم که هیچوقت دست از تلاش برنداشتم و به یکی از اهداف ورزشیم رسیدم. 4 سال زحمت کشیم برای اینکه به این مسابقات آسیایی بیایم.

برنا: از عناوین و افتخاراتتان در این رشته صحبت کنید؟

سبحانی‌نیا: طلای مسابقات جوانان 2013 مالزی، شرکت در مسابقات خواهرخوانده سال 2015 در استان اصفهان، طلای مسابقات پاراالمپیک آسیایی جاکارتا را در کارنامه دارم. والیبال نشسته ایران در دنیا بسیار مطرح است و اینکه همیشه رنکینگ ایران در جایگاه نخست بوده  و در گینس نیز ثبت شده است، رشته والیبال نشسته ایران پر افتخارترین رشته تیمی در دنیا است و من فکر می کنم عنوان بالاتر از این برای من فعلا نمی‌تواند باشد که سه سال است در تیمی فعالیت می‌کنم که بهترین بازیکنان جهان در آن حضور دارند و در کنار افراد بزرگ توپ می‌زنم. آمدن در تیم‌ملی والیبال نشسته و جزو 18 نفر شدن تلاش و پشتکار بسیار زیادی می‎خواهد که شما باید از نظر فنی خیلی خوب باشی که در این جمع حضور داشته و نظر کادر فنی را نیز به خودت جلب کنی.

برنا: علاوه بر والیبال نشسته ورزش‌های دیگری را تجربه کرده‌اید؟

سبحانی‌نیا: غیر از والیبال هیچ رشته‌ای را انتخاب نکردم و به رشته دیگری علاقه ندارم.

برنا: هدف شما در ورزش چیست و تا چه زمانی قصد ادامه ورزش حرفه‌ای را دارید؟

سبحانی‌نیا: هدف من در ورزش شرکت در مسابقات پاراالمپیک 2020 توکیو است البته این نهایت هدف من نیست نهایت هدف من مستدام بودن حضور من در ارنج 12 نفره و اون شاکله تیم ملی هست، تا زمانی که بتوانم و کادر فنی اجازه بدهند و به درد تیم ملی بخورم حتما در ورزش می‌مانم فعلا که 24 ساله هستم و خیلی زود است که بخواهم درباره اینکه تا چند سالگی بخواهم این رشته را ادامه بدهم صحبتی کنم، ولی چیزی که در رشته ما هست اگر شرایط بدنی به صورت حرفه ای باشد و بدن این اجازه را بدهد و این سطح توانایی بالا باشد تا 45 سالگی نیز می توان بازی کرد، به شرطی که خود فرد نیز  به صورت حرفه ای زندگی کند و از طرفی به درد تیم ملی بخورد و فعلا هدف بعدی بنده پاراالمپیک  2020است در ابتدا حضور من در تیم‌ملی و بعد از آن نیز به یاری خدا حضور در مسابقات و طلایی شدن در مسابقات پاراالمپیک است و همچنین می‌خواهم که حداقل 4 المپیک را ببینم.

برنا: پس از کسب مدال طلا در مسابقات پاراالمپیک آسیایی چه احساسی داشتید؟

سبحانی‌نیا: زمانی که روی سکو بودیم و مدال را به گردنم انداختم، بسیار احساس زیبایی داشتم و حقیقتا همانجا فقط به فکر پدر و مادرم افتادم، به خاطر اینکه همواره حمایتم کردند و از همین‎جا دستانشان را میبوسم به این خاطر که همیشه به من روحیه و انگیزه می‌دهند و دلسوزانه کنارم بودند. به این خاطر احساس می کردم 4 سال زحمات من به باد نرفت. این احساسی که من داشتم بین خودم و خانوادم صد در صد تقسیم شد و امیدوار هستم که دو سال دیگه همچین احساسی را در پاراالمپیک 2020 توکیو داشته باشم.

برنا: برای سوال آخر اگر صحبتی دارید بگویید؟

سبحانی‌نیا: زمانی که برمی‌گردم به شدت دغدغه شغل را دارم و از اینجا از مسئولان می‌خواهم که کمک کنند کاری را در کنار ورزش داشته باشم تا بتوانم خیلی راحت تر ورزش کنم تا تمام دغدغه من ورزش کردن و رسیدن به هدفم باشد.

گفت‌وگو از پریسا قنبریان