نقش موثر روزه در حل مشکلات مادی و معنوی در بیان آیت الله جوادی آملی

به گزارش خبرگزاری برنا از قم، آیت الله  جوادی آملی در کتاب ارشمند حکمت عبادات در خصوص نقش روزه در حل مشکلات اظهار داشته اند: از آنجا که در مسیر زندگی دشواری و مشکلات وجود دارد، دستور داده‌ اند در شداید و مشکلات روزه بگیرید. یعنی اگر ما در هر نمازی چند بار از خدای سبحان استعانت می ‌کنیم و می‌ گوییم ﴿إیّاک نعبد وإیّاک نستعین﴾ راه کمک‌ رسانی را هم خدا بیان فرموده است. قرآن به ما آموخته که: ﴿واستعینوا بالصّبر والصّلوة﴾[1]و این صبر به «صوم» تفسیر و تطبیق شده و در حدیث آمده است که: «إذا نزلت بالرّجل النازلة والشدیدة فلیصم»[2] هرگاه برای کسی مشکل یا حادثهٴ خاصی پیش آمد باید برای دفع یا رفع آن روزه بگیرد.

اگر کسی برای خدا روزه گرفت چون کارها به دست اوست مشکل را حل می‌ کند که فرموده ‌اند: «یا مُسهّل الا قمور الصّعابِ»[3]. قرآن هم فرمود: ﴿وأمّا من أعطی واتّقی ٭ وصدّق بالحُسنی ٭ فسنُیسِّره للیسری﴾[4] ما کارها را برای افرادی که در مسیر مستقیم‌ اند، راحت می ‌کنیم. این راه را قرآن در اختیار ما گذاشته است؛ زیرا باطن روزه به قدری نیرومند است که انسان را بر جهان طبیعت ـ به اذن خدا ـ پیروز می‌ کند.

 روزه را سبب دعای فرشتگان برای روزه‌ دار و حل مشکلات وی است، فرشتگان موکلند که برای روزه ‌داران دعا کنند: پیامبر فرمود[5] خداوند عدّه‌ ای از فرشتگان را مأمور کرده است تا برای روزه‌ داران دعا کنند و فرمود: جبرئیل (سلام‌ الله‌علیه) به من خبر داد، که خدای سبحان فرموده، من فرشتگان را برای دعای احدی موکّل نکردم، جز آنکه دعای آنان را مستجاب می‌ کنم. به همین جهت، فرشتگان را موکل فرمود، برای روزه‌ داران دعا کنند[6]. دعای فرشته برای انسان، درخواست خیر و خوبی برای وی است.

 آنچه را فرشتگان برای روزه‌ داران مسئلت می‌ کنند، باطن روزه است. تا چه اندازه ما به باطن روزه می‌ پردازیم که نه تنها ظاهرمان روزه بگیرد و چیزی نخوریم و نیاشامیم؛ بلکه سرّ و درون ما هم روزه بگیرد! نگذاریم خاطره‌ ای در دل خطور کند که خدا نمی‌ پسندد. مبادا در دلْ بد کسی را بخواهیم. چنین نیست که اگر خاطرات در دل عبور کرد، خدای سبحان نداند یا دل انسان تیره نشود. روزهٴ عوام، خواص و اخص با هم متفاوت است. اگر ما روزه گرفتیم و به این فکر بودیم که، خدای ناکرده، کسی را برنجانیم یا به مقام و جاهی برسیم یا نتوانستیم خود را آماده کنیم که اگر به جاه رسیدیم، تفاوتی برای ما نداشته باشد، باطن ما روزه نگرفته است و چون باطن روزه نگرفته به باطن روزه نرسیده‌ ایم.