ترامپ در اعمال تحریم ها گوی سبقت را از پیشنیان خود ربوده است

به گزارش گروه خبر خبرگزاری برنا،  فارن پالیسی نوشت: با گذشت دوسال و نیم از ریاست جمهوری ترامپ، تردیدی نیست که تحریم های اقتصادی سلاح سیاست خارجی اوست. از چین و ایران تا ونزوئلا، تحریم و دیگر ابزار اجباری اقتصادی، مرکز کمیپن فشار حداکثری دولت ترامپ بوده اند. اما او نه تنها نسبت به پیشینانش از تحریم ها به روشی تهاجمی تر استفاده می کند بلکه روش های جدیدی را نیز به کار می گیرد.

اولین تمایل او، سطح بی سابقه ای از پرخاشگری است. داده های گردآوری شده توسط موسسه حقوقی گیبسون، دان و کروچر نشان می دهد که امریکا در سال 2018، نزدیک به 1500 شخص، موسسه و شرکت را به لیست تحریم های وزارت خزانه داری افزوده است. که این میزان تقریبا 50 درصد بیش از سال سال 2017 است.

دولت ترامپ نشان داده که اهداف اقتصادی که برای بازارهای جهانی اهمیت زیادی دارند را تحریم می کند. از جمله این موارد می توان به شرکت روسال روسیه است که حدود 6درصد از کل آلومینیوم جهان را تولید و عرضه می کند، اشاره کرد .

 ترامپ همچنین تحریم های ثانویه را گسترش داده که به منظور متوقف کردن شرکت های خارجی برای تجارت با دشمنان ایالات متحده، طراحی شده است. ترامپ از تحریم های ثانویه به عنوان ابزار اولیه به ویژه علیه ایران بهره برده است. برخلاف روسای جمهور پیشین، ترامپ به شکل فزاینده ای مرز تحریم های اولیه و ثانویه را در هم می شکند

از این نکته نیز نباید غفلت شود که تمرکز فزاینده ترامپ و دولت مردان آمریکا بر پیام های سیاسی و دیپلماتیکی است که حول محور تحریم ها وجود دارد و مطالبات ویژه ای را دنبال می کند. به عنوان مثال پمپئو، برای کاهش فشار تحریم ها علیه ایران، دوازده شرط را مطرح کرده بود که پذیرش آنها برای هر کشوری به مراتب سختر از پذیرش خود تحریم هاست

گرایش دیگر دولت ترامپ استفاده روزافزون از دیگر اقدامات اجباری اقتصادی است. دولت ترامپ در واکنش به شرکت های چینی از جمله هوآوی، به جای تحریم های وزارت خزانه داری، بر کنترل هدفمند صادرات به عنوان ابزار اجبارآمیز تکیه کرده است.

اما مهم ترین سوال این است که" آیا سیاست های تحریمی ایالات متحده به سود این کشور بوده است؟" قطعا استفاده از تحریم ها به عنوان ابزار فشار اقتصادی بر کشورهای هدفی چون ایران، چین، ونزوئلا و.. تاثیر گذار است. با این حال استفاده تهاجمی ترامپ از تحریم ها، منجر به رشد خطرات ژئوپلتیکی شده که عواقب جدی را در آینده برای امریکا به بار می آورد.

از همین رو است که اتحادیه اروپا، چین و دیگر کشورها تلاش می کنند مکانیسم های مالی و تجاری خود را به دور از فشارهای ایالات متحده راه اندازی کنند. دولت ترامپ بایستی خطرات بلندمدت استفاده تهاجمی از تحریم ها و واکنش های جهانی را ارزیابی کند.

 بدیهی است مطالبات زیاد در ازای رفع تحریم ها باعث می شود، کشورهای تحت تحریم  ترغیب شوند ضمن چشم پوشی از امتیازات احتمالی ، با مقاومت در برابر فشار اقتصادی هزینه  تحریم شدن را بدهند. نمونه کامل این موضع  نیز ایران است که ضمن رد شروط دولت ترامپ و پذیرش فشارهای اقتصادی، با اقدامات ابتکاری توانست به فشار ایالات متحده پاسخ دهد.