مولانا و حال و هوای این روزهای ما

به گزارش گروه خبر خبرگزاری برنا، علی ربیعی سخنگوی دولت در یادداشتی به مناسبت روز مولانا  (به بهانه ۸ مهر روز بزرگداشت مولوی)  نوشت:

کوی نومیدی مرو امیدهاست

سوی تاریکی مرو، خورشیدهاست

امروز یادمان مولانا شاعر بزرگ پارسی، عشق و صلح و همبستگی است. مولانا علاوه بر اینکه انسان شناس بزرگی بود، درد و رنج جامعه و بشر را نیز به خوبی می دانست. او معتقد بود که صبوری و تاب آوری از رموز موفقیت انسان است.

از نگاه مولانا تاب آوری به معنای چشم بستن بر مشکلات و پذیرش کاستی ها نیست بلکه به باور او، باید به جای هیجان های منفی و احساس یاس و نومیدی با صبوری و شناخت بحران‌ها و رنج ها با چشمانی باز به آینده نگریست.

به اعتقاد او، تلخ و شیرین زندگی بهم آمیخته است و در هر کجای جهان که قدم بگذاری رنج و شادی را توامان با هم خواهی یافت.

هیچ کُنجی بی دد و دام نیست

جز به خلوتگاه حق آرام نیست

مولانا، امیدواری را مهمترین اکسیر و داروی عبور از بحران ها می دانست و باور داشت که برای گذر از شب‌های تاریک و سخت و رهایی انسان از رنج زندگی باید چراغ امید را هم در جان و ذهن آدمی و هم جامعه روشن و پرنور نگه داشت.  با دو بال امید و صبر می‌توان انسان و جامعه را به مقصود و مقصد رساند.

هله نومید نباشی که تو را یار براند

گرت امروز براند، نه که فردات بخواند؟

در اگر بر تو ببندد، مرو و صبر کن آن جا

ز پس صبر تو را او به سر صدر نشاند

و اگر بر تو ببندد همه ره‌ها و گذرها

ره پنهان بنماید که کس آن راه نداند

اندیشه های اسلامی، اخلاقی و معنوی مولانا، پیچیده در لفاف ظرایف کلامی سبب شده که بیش از هفتصد و پنجاه سال، چراغ مولانا جلال‌الدین محمد بلخی همچنان پرسو و درخشان بماند و دلربایی کند.

او انسانها را دعوت می‌کند که از قابلیت‌های روحی و درونی خود در روزهای سخت استفاده کنتد و با امید به سوی آینده پیش روند.

سختی در کلام مولانا،  عاملی برای ساختن شخصیت، مرام و روح و روان عنوان می‌شود.

مولوی معتقد است که سختی و رنج، لازمه زندگی است. هیچ گوشه‌‌ای از جهان را نمی‌توان یافت که آدمیان رنج و سختی را در آن تجربه نکرده باشند. 

اما به زعم او، تنها کسانی می‌توانند بر رنج‌ها فائق آیند و با قدرت، روزهای سخت را با موفقیت سپری کنند که از دو ویژگی برخوردار باشند: اولین شرط حصول، صبر و در وهله دوم امیدواری است.

 انسانها باید صبور و شکیبا بوده و با طاقت، ایستادگی کنند و به جای ناله و جزع و فزع، برای مشکلات راه حلی بیابند:

صدهزاران کیمیا حق آفرید

کیمیایی همچو صبر، آدم ندید

صبر آرد آرزو را  نه شتاب

صبر کن الله اعلم بالصواب

من می‌اندیشم چقدر جامعه امروز  ما به این قاعده بزرگ اخلاقی که مولانا مطرح می‌کند نیازمند است. 

با این دید نگاه کنیم که اگر انرژی من کم شده و رو به اتمام است انرژی خداوند تمام شدنی نیست؛ اگر چشم من کم سو شده خداوند بینای مطلق است و دست خداوند پرقدرت است. خداوند به ما وعده داده که یاری‌گر ما باشد پس باید امید داشته باشیم که تنگناها را با یاری او پشت سر می‌گذاریم:

نان پاره ز من بستان جان پاره نخواهد شد

آواره عشق ما آواره نخواهد شد

آن را که منم جامه عریان نشود هرگز

وان را که منم چاره بیچاره نخواهد شد