«شهربانو» فیلمی ارزشمند با بازی درخشان فرشته صدرعرفایی

به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، متن یادداشت ساقی سلیمانی به شرح زیر است:

شهربانو فیلم مریم بحرالعلومی با بازی درخشان فرشته صدر عرفایی از چندین جهت اثری ارزشمند به حساب می‌آید .

« انتخاب بازیگر »

بحرالعلومی در چیدن بازیگرانش در فیلم پاسیو و حالا در فیلم شهربانو نشان داد انسانی ریسک پذیر است . او بازیگران متفاوتی را که معمولا حضوری مشابه در کنار هم نداشتند انتخاب می‌کند و کاراکتر را از دل آنها بیرون می‌کشد و در این کار تا حد زیادی موفق بوده است .

در فیلم شهربانو سوای بازی بسیار خوب فرشته صدر عرفایی که از خصوصیات بازیگری او می‌توان این را گفت که او در هر نقشی که قرار بگیرد کاراکتر را از آنِ خود می‌کند و بازی خوب گلاره عباسی که بازیگری بسیار تواناست ، اما نمی‌شود از بازی بسیار کوتاه و بسیار متفاوت یوسف تیموری در سال‌های اخیرش گذشت ، یاد فیلم بوتیک با این بازی کوتاه او در شهربانو زنده شد ، بازیگری که توانایی نقش های متفاوت تری را داشت اما در بسیاری موارد سینمای بدنه او را در طنزی گیشه محور جای داد که خب انتخاب های بازیگر و یا میزان حق انتخاب او جای بحث مفصلی دارد که نه فقط برای او برای خیلی از بازیگران توانای دیگر همینطور است .

این اتفاق ها نیازِ سینمای ایران است که در بسیاری از موارد دچار تکرارِ مُخل شده و باید آن را از این مسیر غلط نجات داد .

هوشمندی یک کارگردان در انتخاب های متفاوت در این فیلم خودش را نشان داد .

درباره ی فرشته صدر عرفایی و اینکه چقدر توانایی بازی در کلوز آپ در او بارز است شاید کمتر صحبت شده باشد اما در سینمای ایران درباره‌‌ی بسیاری بازیگران مرد که این خصوصیت را در کنار تسلط بر کاراکتر های مختلف داشته اند بسیار صحبت شده ، صدر عرفایی بدون شک در بازیگران زن یکی از سرمایه های سینمای ایران به حساب می‌آید که از بازی بسیار تاثیر گذارش در کافه ترانزیت تا به امروز نقش های بسیار متفاوتی را ایفا کرده و پس از هر ایفای نقش بدونِ شک پسِ ذهنِ مخاطب رسوب می‌کند .

«خلاف آمدِ عادت در فیلم شهربانو »

در عین حال که شاید داستانِ فیلم شهربانو داستانی آنچنان خاص جلوه نکند اما موقع بررسی تمام جوانب رخدادها و پس از گره گشایی ها آنچه مسلم است تغییر عادت و کلیشه زدایی است . یک قهرمانِ زن که در عین واقعیتِ انسانی نوشته و پرداخته شده است . انسانی که امکانِ اشتباه دارد و انسانی که سعی در ترمیمِ پارگی های روح اطرافیانش دارد ، همچنین تلاش هایی که امکان دارد حتی به نتیجه‌ی مطلوب هیچکسی نرسد . به واقع آنچه آن لحظه خیال می‌کنیم در ادامه فیلم خواهیم دید در بسیاری صحنه ها رخ نمی‌دهد و این خوب است .

«روایتی که دوربین دارد »

دوربینِ همیشه متفاوت مسعود امینی تیرانی که همیشه به اندازه ثبت می‌کند .

خصوصیت دوربین و زاویه‌ی دوربین از نگاه تیرانی با متن و شخصیت ها گره می‌خورد .

تیرانی با همکاری خوب با نویسنده و کارگردان و بازیگران همیشه می‌داند کجا باید ایستاد و میزانسن را پیدا میکند ، اینطور نیست که ما با دوربینی منفعل روبرو باشیم که قرار است بازیگران از جلوی لنز آن عبور کنند . 

به عنوان مثال همیشه برای من رفتار کاوه گلستان با سوژه ها و زاویه‌ی دوربینش هزاران حرف داشت و حالا در فیلمبرداری مدتیست که کمی جابجایی در زاویه‌ی نگاه به من اعلام میدارد که فیلمبردار تیرانی است . 

اتفاق خوب این سال‌های سینمای کوتاه و بلند ایران که به شدت در نقد هم نیاز دارد که بر تکنیک مانور دهد .

یک فیلمبرداری یک تدوین و یک صداگذاری و یک آتالوناژ درست همانقدر در یک خروجی موفق تاثیر دارد که داستان و کارگردانی .

اما تکنیک در فرم خودش را چندین برابر بروز می‌دهد .

اگر از نظر تکنیکی پیشرفت هایی حاصل شده است بدون شک شاهد فرم های متفاوت تری هم خواهیم بود .

«صحنه افتتاحیه فیلم و پایان بندی »

فیلم شهربانو در یک میزانسن شروع و در همان میزانسن پایان یافته است .

اما تفاوت های فرمی در آغازین صحنه و در پایان بندی خودش را کاملا به رخ می‌کشد .

در آغاز این پا آن پا کردنِ شهربانو برای رفتن و در پایانِ تردیدِ بودن یا نبودن است .

و جمله ی پایانی جهانِ آرمانیِ همه‌ی ما که نه به شکل شعاری بلکه چون در جای درستی بیان شده حالتی را که می‌توانست شعاری باشد از او گرفت و آن را به باورمندی رساند .

ان شاالله آزادی برای همه .

ساقی سلیمانی 

منتقد و پژوهشگر سینما

انتهای پیام //