کار کردن برای مخاطب ایرانی جذاب تر است

مجله پیکس چاپ هند،مجله تخصصی عکاسی است که هر شماره اش را به یک کشور اختصاص می دهد. این مجله در آخرین شماره اش به عکاسان ایرانی پرداخته و کارهای چند عکاس ایرانی را چاپ کرده است.

گالری محسن هم نمایشگاهی برای رونمایی این مجله ترتیب داده و عکس هایی را که در این مجله چاپ شده به نمایش گذاشته است.

علی ناجیان و رامیار منوچهرزاده دو نفر از عکاسانی هستند که کارهایشان در این نمایشگاه حضور دارد. آنها گونه ای از عکاسی را دنبال می کنند که به stage photography معروف است.

در این نوع عکاسی روایت گری و چیدمان صحنه دو اصل مهم هستند. عکاس صحنه اش را درست مثل یک صحنه ای از یک فیلم می چیند و عکاسی می کند.

با رامیار منوچهرزاده درباره عکس هایشان و چاپ آنها در پیکس و نمایششان در گالری محسن صحبت کردیم.

او متولد 1359 است. لیسانس عکاسی را از دانشگاه تهران دارد و فوق لیسانسش را از دانشگاه هنر. سال 86 فارغ التحصیل شده است و تا امروز شش نمایشگاه انفرادی در گالری نیکول، ماه مهر و راه ابریشم داشته است.

آن طور که می گوید 30 -40 نمایشگاه گروهی هم در ایران و خارج از ایران برگزار کرده است.

-درباره عکاسی صحنه آرایی چه توضیحی می توانید بدهید؟

- از عمر استیج فوتوگرافی یا همان عکاسی صحنه آرایی در دنیا سه دهه است که می گذرد. ولی در ایران حدود یک دهه است که شناخته شده است. از کسانی هم که در ایران این کار را شروع کردند، باید از میترا تبریزیان اسم برد که ساکن انگلیس است و بقیه کسانی که در ایران این نوع عکاسی را ادامه دادند وامدار ایشان هستند.
 
بعد از خانم تبریزیان صادق تیرافکن و گوهر دشتی و ما این کار را تقریبا همزمان شروع کردیم. الان هم دیگر کم کم شکل گرفته است. عکاسی صحنه آرایی به نوعی بازسازی واقعیت است که غیر از کار ژورنالیستی و مستند است.
 
در این کار درست مثل یک فیلم سینمایی یا سریال لوکیشن انتخاب می شود، بازیگر وجود دارد که در هیچ دو عکسی بازیگر تکراری نمی بینید، نورپردازی صورت می گیرد و طبق سناریو پیش می رود.

مدلی که ما کار می کنیم تصویر مثل یک کار مستند است. اما کار دیگران بزرگ نمایی وجود دارد و به نظر غیرعادی می رسد. این نوع کار که در آن بزرگ نمایی دیده می شود، وامدار کسانی است که در خارج این کار را انجام می دهند. ولی کار ما مستند و برمبنای بازسازی واقعیت است.

- برای هرکدام از عکس ها چقدر زمان می گذارید؟
- واقعیتش این است که از سال 88 که کار را با علی ناجیان شروع کردیم تا الان فقط 30 تصویر گرفته ایم. دیگر خودتان حساب کنید که هر عکس چقدر زمان می برد.

خود پروژه عکاسی یک روز طول می کشد. ولی صحبت کردن و به یک ایده رسیدن و سناریو نوشتن برای هر عکس به طوری که هر عکس از مجموعه دنیای خودش را داشته باشد کار زمان بری است.

بیشتر زمان و انرژی در همین مرحله سناریو گذاشته می شود که بتوان به موضوعی رسید که بشود برایش 10-15 عکس غیر پارالل که هرکدام دنیای خودشان را دارند گرفته شود. باید طوری باشد که عکس ها همپوشانی نداشته باشند.

- می دانید با چند نفر رقابت کردید تا عکس هایتان در مجله پیکس چاپ شود؟

- نه . واقعا خبر ندارم. من از جزییات ماجرا اطلاع ندارم.

- چطور با آقای ناجیان کار می کنید. همکاری تان به چه شکل است؟

- ما همه کارها را با همفکری و هماهنگی هم انجام می دهیم. درباره همه چیز با هم صحبت می کنیم و به یک عقیده مشترک می رسیم.
 
- گونه های دیگر عکاسی را تجربه نکرده اید؟

- نه. ما سیزده چهارده سال است که همدیگر را می شناسیم و از یک جریان آمده ایم که مربوط به دانشگاه تهران است. البته ما آکادمیک کار کرده ایم و حتما تجربه گونه های مختلف را داشته یم.

چون برای کلاس های مختلف باید کارهای مختلف ارایه می دادیم. ولی بعد هردو به این نتیج رسیدیم که به این نوع عکاسی علاقه مند هستیم.

البته این را هم بگویم که کاری که ما می کنیم عکاسی نیست. fineart است. فقط مدیومش عکاسی است.
 
- چه چیز این عکاسی برایتان جذاب است؟

- این که همه چیز تحت کنترل ماست. این جذاب است که همه چیز تحت اراده ماست و می توانیم خلاقیتمان را بروز دهیم.

یک امکان تصویری بسیار جذاب است و در عین حال سخت. به نظرم این که خودت واقعیت را بسازی خیلی جذاب تر از این است که صبر کنی واقعیت به وجود بیاید.

- کدام یک برایتان جذاب تر است. این که کارتان در یک نشریه معتبر غیر ایرانی چاپ شده که بیننده هم زیاد دارد یا این که کارتان در یک نمایشگاه محلی مثل گالری محسن نمایش داده شده است؟

- ما همیشه فعالیتمان داخلی بوده است. برای مردمی که این جا زندگی می کنند. نشانه هایی هم که در تصویرهایمان وجود دارد برای بیننده ایرانی قابل فهم تر است.

البته این هم که کارمان در مجله پیکس چاپ شده جذابیت خودش را دارد. پیکس یک نشریه بین المللی است که هر شماره اش دربازه آرتیست های یک کشور است و از طرف موسسه گوته آلمان هم مدیریت می شود.

خب چاپ شدن کار در یک چنین نشریه ای خیلی جذاب است. ولی برای من کار کردن برای مردم کشور خودم و دیده کارهایم توسط مردم کشور خودم جذاب تر است.