اگر شرایط سنی اجازه می‌داد وارد گود می شدم/ روایت واعظ باستانی کار از ورزش زورخانه ای

آیین تجلیل و حق شناسی از حجت الاسلام والمسلمین  شیخ حسین انصاریان با حضور امام جمعه و فرماندار دامغان، مدیر کل سازمان تبلیغات و مدیر کل  ورزش استان برگزار و سومین شال گسترش پهلوانی ورزش  باستانی توسط یکی از پهلوانان و پیشکوتان کشور بر دوش این واعظ انداخته شد.

به گزارش خبرگزاری برنا، حجت الاسلام انصاریان در این مراسم اظهار کرد: زورخانه مدرسه عشق و ادب است و ورزش باستانی و زورخانه‌ای یک ورزش با معانی بلند و عمیق الهی است.

وی که به ورزش باستانی علاقه بسیار زیادی داشته و در دوران جوانی به سه زورخانه تهران رفت‌وآمد می کرده، در بیان خاطرات خود چنین می گوید: در دوران جوانی به چند زورخانه در تهران می‌رفتم که یکی از آنها زورخانه شخص معروف و متدینی به نام حاج‌علی در نزدیکی خیابان ری بود و زورخانه دیگری در کوچه غریبان بود. همچنین زورخانه سیّد در ابتدای خیابان بی‌سیم در میدان خراسان هم پاتوق من بود.

در آن زمان وقتی ورزشکاران وارد گود می‌شدند، ۱۰۰ تا ۱۵۰ بار شنا می‌رفتند و بعد از ورزش می‌دیدم که دایره زورخانه از اشک چشم آنها نشانه برمی‌داشت و این بدان معنا بود که ورزشکار با این ورزش با پروردگار و اهل‌بیت(ع) متصل می‌شد و چنین اتصالی تنها مخصوص ورزش باستانی  است.

انصاریان که تاکنون به ۲۷ کشور در پنج قاره جهان سفر کرده  و ورزش‌های زیادی را از نزدیک دیده می گوید: هیچ ورزشی عرفانی‌تر و باحال‌تر از ورزش زورخانه‌ای نبوده است.

ورزش باستانی و گود زورخانه، زنگ بیداری برای همه و خصوصاً جوانان است، حضور در گود زورخانه به این معناست که ما ورزشکاران خود را از همه مردم کوچکتر و پایین‌تر می‌دانیم، یعنی اهل تکبر نبوده و خود را بالاتر از دیگران نمی‌دانیم.

این باستانی‌کار پیشکسوت افزود: ورزشکار در گود زورخانه نشان می‌دهد که بالاتر از دیگران نیست. نه تنها اهل تکبر نیست بلکه فروتن‌ترین و متواضع‌ترین مردم است. ورزشکار باستانی وقتی در گود زورخانه سر بر خاک می‌ساید، به خدا می‌گوید تا آخر عمر از سجده و ستایش تو دست برنمی‌دارم.

ورزشکار باستانی در آیین چرخ زدن خطاب به خداوند باری‌تعالی می‌گوید در حقیقت به دور تو،  قرآن تو، ائمه و پیامبران تو می‌گردم.

انصاریان با اشاره به آیین پا زدن در ورزش باستانی گفت: پا زدن در این ورزش، یک حرکت ریتم‌دار و بسیار چشم‌نواز و زیبا است و  ورزشکار از طریق آن می‌گوید خدایا من نیز پا به پای موجوداتت حرکت می‌کنم. ما در ورزش زورخانه‌ای و با پا زدن نشان می‌دهیم قدم‌هایمان در راه خدا است. پا زدن گویای این است که ورزشکار از گام زدن در مسیر منفی فراری ‌است و قدم‌های مثبتی برای پدر، مادر، خانواده و ملت و کشورم برمی‌دارد.

وی از  زورخانه به عنوان مدرسه عشق و ادب نام برد و اظهار کرد: زورخانه مدرسه ادب آموختن است و برای همین است که ورزشکاران در بدو ورود به زورخانه از حاضران و بزرگان رخصت ورود می‌گیرند و حاضران را مورد احترام قرار می‌دهند.

ایشان با ابراز خرسندی از حضور در زورخانه دامغان، گفت: اگر شرایط سنی اجازه می‌داد وارد گود شده و به ورزش می‌پرداختم اما زورخانه من در حال حاضر، منبر است.

این واعظ  برجسته کشوری از  وزیر ورزش خواست که توجه بیشتری به ورزش باستانی و زورخانه‌ای در جای جای کشور شود.

این پیشکسوت ورزش باستانی، خواستار همگانی کردن و تقویت زیرساخت‌های این ورزش در کشور شد و گفت: ورزشکار در ورزش زورخانه‌ای بدن و رفتاری الهی پیدا می‌کند.

وی با مقایسه فضای زورخانه با دیگر ورزشگاه‌ها، تصریح کرد: در ورزش‌های دیگر گاه شاهد برخی ناسزاگویی‌ها و حتی درگیری ورزشکاران با همدیگر هستیم، این در حالی‌است که زورخانه جای صفا، احترام، تواضع، فروتنی و اتصال با پروردگار است.

در پایان این مراسم تندیس و هدایایی از هیأت مذهبی و ورزشی به ایشان اهدا شد.

انتهای پیام/