رویای استیج با نوازندگی در خیابان

آنقدر دوستش دارند که دو هفته پیش تصمیم می گیرند بی خیال سرمای پاییز به خیابان بیاورندش تا بقیه را هم عاشقش کنند. اولین روز می برندش خیابان انقلاب روبروی دانشگاه تهران، اما وقتی کسی استقبال نمی کند و با تمسخر رهگذران روبه‌رو می شوند بند و بساطشان را جمع می کنند و می آیند پارک ملت. 

اولین بار عصر استخوان سوز آذرماه تهران می بینمشان. هدفون موبایلم را در گوشم گذاشته ام تا خستگی یک روز کاری را با شنیدن موسیقی و پیاده روی، روی برگهای رنگارنگ ریخته شده از چنارهای بازمانده حاشیه پارک ملت به در کنم. از دور چشمم به سه پسر جوان می افتد که در گوشه ای از پارک، پشت به خیابان ولیعصر روی نیمکتی نشسته اند و گیتار می نوازند. اولش فکر می کنم این هم یک جور گذران اوقات است یا افه روشنفکری! یا چیزی شبیه به اینها؛ اما وقتی دو روز بعد هم می بینمشان که توی این سرما نشسته اند و می نوازند حس کنجکاوی دیگر رهایم نمی کند، دل دل را کنار می گذارم و گپی کوتاه همکلام امیر، محمد و توحید سه دهه هفتادی عاشق موسیقی می شوم. 

امیر و توحید اهل تهران هستند و محمد کرجی است. هر سه دانشجوی موسیقی اند و 23 ساله. عاشق موسیقی هستند آنقدر که دو هفته پیش بی خیال سرمای پاییزی تهران راه خیابان را در پیش می گیرند تا سبک موسیقیشان را به مردم بشناسانند.  انتخاب اولشان خیابان انقلاب روبروی دانشگاه تهران است؛ با این امید که در هوای کتاب و فرهنگ زودتر به آرزویشان برسند اما کسی به استقبالشان نمی آید، با رفتارهای نامناسب و تمسخر رهگذران مجبور می شوند بساطشان را جمع و به پارک ملت کوچ  کنند. هر چند اینجا هم یک بار صابون نگهبان پارک به تنشان می خورد اما تشویق های بعضی از رهگذران دلشان را گرم و قرص می کند و این بار دیگر در انتخابشان شک نمی کنند و هر روز دو ساعت بساطشان را در پارک ملت پهن می کنند؛ «هم یک جورهایی تمرین می کنیم و هم تلاش داریم کسانی که از اینجا رد می شوند با شنیدن صدای موسیقی ما لحظه خوشی داشته باشند این جوری موسیقی مورد علاقه مان هم شناخته می شود.» 

متال سبک مورد علاقه امیر، محمد و توحید است سبکی که هنوز  جز زیر زمینی هاست؛ « هدفمان اجرای خیابانی نیست دوست داریم یک روزی روی سن اجرا داشته باشیم، این توی آرزوهایمان است و باید خودمان را برایش کامل کنیم.» 

ترم اولی هستند راه آموختن هم مانند آرزویشان طولانی ست؛ «دوست داریم موسیقی متال که مورد علاقه مان است به گوش مردم برسد و در نهایت این مردم باشند که تصمیم می گیرند چه نوع موسیقی را دوست داشته باشند.» 

اینجا راضی اند این را امیر می گوید او از لحظه های خوبی که داشته اند می گوید از لبخندهای برخی از رهگذران که باعث خوشحالیشان می شود و از روزی که چند نفری که از کنارشان می گذشته اند آهنگی که می نواخته اند را شناخته و با خواندن همراهیشان کرده اند. 

امیر که یک جورهایی سخنگوی گروه شان شده از گیتار الکترونیکی که در دستش گرفته می گوید؛ اولین سازی که در 17 سالگی خریده. او با خنده از برخورد برادرانش می گوید که برای این پارک نشینی سربه سرش می گذارند؛ «با این حال در کل خانواده مشکلی با این کار من ندارند.» 

از درآمدشان که می پرسم امیر می خندد و می گوید برای پول نمی زنیم اما بعضی ها که از موسیقی مان خوششان می آید دستی در جیب می کنند. محمد هم ازشاگرد های خصوصیشان می گوید «آموزش می دهیم و درآمد اینجوری هم داریم.» 

محمد گیتارکلاسیکش را جابه جا می کند و از روزی می گوید که نفری 35 هزار تومان کاسب شده اند 35 هزارتومانی که بیشترین درآمدشان از نواختن موسیقی در اینجا بوده. 

ساعتم را نگاه می کنم یک ساعتی هست که کنارشان نشسته ام. سردم شده می گویم حتما عاشق کارتان هستید که این سرمای استخوان سوز را تحمل می کنید می خندند، محمد می گوید: «اون که بله! ما عاشق موسیقی هستیم.» 

توحید که گیتار آکوستیک می نوازد کمتر با ما همکلام می شود اما در میان صحبت های من با امیر و محمد گاهی دستی به ساز می برد و موسیقی متن گفتگویمان را جور می کند. 

عابرانی از کنارمان می گذرند دقایقی می ایستند می شنوند و می گذرند، عابرانی هم هستند که آنقدر غرق در مشکلاتشان هستند که نه موسیقی را می شنوند و نه  سه جوان گزارش ما را می بینند.

می خواهم به انتخاب خودشان آهنگی بنوازند آنچه مهمانم می کنند آهنگ "Nothing Else Matters " «هیچ چیز مهم نیست» از سبک متالیکا است آهنگی که شنیدنش آنقدر لذتبخش است و مزه می دهد که مطمئنم از این به بعد تا آخر پاییز از این قسمت پارک ملت که رد شوم هدفون را از گوشم درمی آورم و گوش به نوای موسیقی پسران گیتاریست پارک ملت و خش خش برگ های زرد و نارنجی پاییز خواهم سپرد.