ساخت سالن سینما در شهرستان ها، شاید وقتی دیگر

به گزارش خبرگزاری برنا، در 60 شهر کشور 247 سالن سینما به نمایش فیلم مشغول است. یعنی 1081 شهر کشور اصلاً سینما ندارد و با توجه به جمعیت کشور آماری در این حدود به دست می‌آید که به‌طور تقریبی 31 میلیون نفر به سینما دسترسی دارند و43 میلیون نفر به سینما دسترسی ندارند.از کنار جمعیت روستایی که معلوم است به سینما دسترسی ندارند بگذریم که جز یک آه برایمان بیشتر نمی‌گذارد!

سری به شهرستان‌های مختلف کشور زدیم.

استان کردستان به عنوان یک استان فرهنگی همواره درهنر و هنرپروری پیشگام بوده و در عرصه هنرنمایش در استان کردستان  اساتید ارزشمندی ازاین خطه فرهنگ پرور تقدیم جامعه شده‌اند. اما متاسفانه عدم وجود امکانات سخت افزاری در جهت تولید و ارایه محصولات فرهنگی همواره ارتقاء و پیشرفت هنر را در استان کردستان با چالش‌های جدی مواجه کرده است.

نبود فرهنگ‌سراها، سینماها و مکانهای مناسب و استاندارد برای فعالیت گروه‌های هنری در استان کردستان ، یکی از مشکلات عمده‌ای است که هنرمندان استان کردستان  همواره با آن دست در گریبان هستند.

عدم وجود سینماهای مناسب در استان کردستان به یکی از اصلی‌ترین معضلات این بخش در استان کردستان تبدیل شده و از سوی دیگر تعطیلی سینما بهمن سنندج به عنوان تنها سینمای استاندارد استان کردستان در سالهای اخیر ضربات جبران ناپذیری به این هنر پویا وارد کرده است.

مهمتر از فقدان سالن سینما اینست که تعدادی از برنامه ریزان عقیده دارند صنعت سینما از مد افتاده است، مردم به سالن های سینما علاقه ای ندارند و سینما با ظهور سی دی ها و سی دی پلیرها به " خانه " های مردم آمده است. اما این فرضیه کاملا اشتباه است چون هیچگاه سیستم های خانگی نخواهند توانست جایگزین سالن های سینما شوند. دلیل این مدعا نیز اینست که تکنولوزی بسیار پیشرفته تری از تجهیزات خانگی در کشورهای مترقی تر جهان وجود دارد اما سالن های سینما آن بلاد همچنان پررونق ودر خدمت فرهنگ سازی جامعه خود قرار دارند.

اما اینها مهم نیستند بلکه مهم آنست که فقدان هنر و صنعت سینما چه آثار مخربی بر فرهنگ عمومی مردم شهرستان دارد.هنر و صنعتی که شکوفایی آن در دنیا به آن سبب است که ملل مترقی از میزان اثر بخشی آن بر جامعه خود مطلعند و چیزی برای بالندگی آن کم نگذاشته اند. همسفرگی دوسویه که سینما در یک سوی داستان اثرات مثبت و منفی خود را بر کالبد جامعه می گذارد.اثر بخشی بر,پوشش،گویش،میزان جرم و انواع بذهکاری،انتقادهای اجتماعی،جهت دهی های سیاسی اجتماعی و مسائلی از این دست همه و همه اثر بخشی سینما بر جامعه و سلولهای آنست.

سوی دیگر" سینما " نیز در زایش فرهنگی که برای جامعه به همراه دارد به انتفاع قابل قبولی می رسد. درآمدهایی مانند آنچه در سینماهای بزرگ جهان مانند هالیوود حاصل می گردد برکسی پوشیده نیست. البته این یک مقایسه مع الفارق است و قرار نیست فقدان سینما در شهرمان را به تاثیر پذیری بین المللی آن پیوند بزنیم، بلکه در مقیاس وطنی هدف آنست که هنر سینمای ایرانی بتواند پیامهای این هنر را از جای جای کشور به شهرمان برساند و در همگن سازی فرهنگ شهرستان مثمر ثمر باشد.

چند کوچه آنطرفتر اینکه بسیاری از مردم فهمیم و با فرهنگ شهرمان برای رفع این نقیصه فرهنگی و مدنی شهر به مرکز استان یا شهرهای مجاور مراجعه می نمایند.اما روی سخن ما گروهی از مردم شهرستان هستند که از این اقل بسته های فرهنگی مرسوم جامعه محرومند. خانواده ها و فرزندانی از آنها که شاید هیچ وقت رنگ سالن سینما را نبینند و آنچه از آن یادشان می آید همان وعده هاییست که بارها شنیده اند.

هجمه های فرهنگی فراوان موجود در جامعه بر کسی پوشیده نیست. حال مشکل دوتاست اول آنکه صنعت سینما ناتوان در ارضای صد درصدی تشنگی فرهنگ آموزی مردم است دوم آنکه برای همین بضاعت اندک نیز مشکلاتی وجود دارد.نبود حتی یک سالن سینما در شهرستان بسیار جوانی مانند صومعه سرا تنها ظاهر داستان است اما باطن آن بسیار تامل برانگیزتر است.

1.نبود سینما یعنی اینکه این ابزار بزرگ فرهنگی هیچ جایگاهی در آموزش این گستره جغرافیایی ندارد.

2.فقدان سالن سینما یعنی اینکه مکان هایی مانند قلیان سرا ها فرصت بیشتر جهت عرض اندام برای جوانان دارند.

3.شهری که سینما ندارد یعنی اینکه بدافزارهای مجازی و حتی شبکه های ماهواری هیچ رقیبی برای تحمیل تخریب فرهنگی خود بر مردم ندارند.

4.شهر محروم از سینما یعنی اینکه در آن بلاد فیلمهای غیر مجاز و پالایش نشده که توسط شبکه های زیر زمینی پخش می شوند قسمتی از وقت فراغت تعدادی جوان را مشغول می کنند که می توانست در پای فیلمهای پایش شده مناسب، بگذرد.

وهزار مورد دیگر را برای شهری می توان یافت که این ابزار فرهنگ ساز در آن هیچ جایگاهی ندارد.شهری که در هر صورت این خلاء را همچنان به دنبال می کشد و تنها سود آن تامین خوراک وعده هائیست که هیچگاه جامه عمل نمی پوشند. در همین راستا شاید عاقلانه ترین راه برای حل این مشکل آن باشد که اختصاص یکی از چندین سالن ورزشی شهر که بی صاحب در حال خاک خوردن هستند به سالن سینما می تواند موقتا این مشکل را مرتفع نماید. تغییر کاربری یکی از سالنها حتی واگذاری آسان ساختمانهای در دست ساخت خارج از شهر،میتواند این نقیصه را برطرف نماید.راه حل بعدی اینکه شهرداری به عنوان متولی سخت افزاری این مقوله، زمین بسیار مناسب خود واقع در مجاورت ساختمان اصلی را برای ساخت این بنای فرهنگی اختصاص دهد اما مهمتر از همه اینها این است که متولیان شهری ایمان و اعتقاد به فرهنگ و اثرات آن در جامعه و فرهنگ عمومی داشته باشند و البته گذشت زمان پاسخ گوی این سوال مهم و تاریخی _ در خصوص میزان این اعتقاد _برای آیندگان خواهد بود.

سالن های سینما با جنوب کشور غریبه گی می کنند

تا سال ۱۳۵۷ جمعاً ۱۵ سینما در آبادان ساخته شد. پس از انقلاب ۶ سالن از مجموعه سالن های سینما در آبادان فعال بودند که با شروع جنگ تحمیلی همه سینماها تعطیل شده و همگی نیز در طول جنگ آسیب دیدند. سینماهایی که در سال های پس از جنگ مجددا بازگشایی شدند عبارتند از سینما نفت(تاج)، سینما کیهان، سینما آبادان(سهیلا)، سینما پیروز، سینمای تابستانی بریم، سینمای تابستانی باشگاه آبادان که البته تعدادی از همین سینماها به علل و بهانه های مختلف تعطیل شدند تا شهر آبادان رسما یم سینمای عمومی و دو سینمای ویژه پرسنل پالایشگاه داشته باشد!

طی سال های پس از جنگ به دلایل مختلف که برخی عمدی و برخی سهوی می باشند ؛ بسیاری از ساختمان های سینماهای پیش از انقلاب یا ویرانه مانده اند و یا توسط نهادهای مختلف تصرف شده اند که از آن چمله می توان به سینما کیهان اشاره نمود که در اختیار سازمان اقتصادی کمیته امداد می باشد و در حال حاضر ؛ علیرغم بازسازی و صرف میلیاردها ریال از بودجه ی مملکت ؛ صرفا در سالن انتظارش کتاب فروشی می کنند و یا سینما ایران که حوزه هنری سازمان تبایغات اسلامی آبادان در آن مستقر است . سازمانی که حتا حاضر نیست سالن سینمای مزبور را که در مدت اقامتش در آن آتش گرفت را بازسازی کند . هر چند با ورود به حوزه هنری آبادان بخوبی می شود اوح بی مسوولیتی و بی توجهی کارگزارنش را دید و لمس کرد.

 سینما شیرین

در سال ۱۳۱۰ با ظرفیت ۷۰۰ نفر توسط یک تاجر هندی ساخته شد که در دوره پهلوی اول به عنوان تنها سینمای غیر دولتی ایران به حساب می آمد.

این سینما نخستین سینمای مجهز آبادان به شمار می رفت که در دو طبقه سرپوشیده و یک سالن نمایش تابستانی احداث گردیده است و از این لحاظ نخستین سینمای ۳ طبقه در خاورمیانه بشمار می آید.فیلم «گنج قارون» دو تا سه ماه روی پرده این سینما بوده.

سینما شیرین از اعتبار بالایی برخوردار بود و فیلم‌های مطرح ایرانی چون «رگبار»، «سلطان قلب‌ها»، «فرار از تله»، «کندو»، «آقای هالو»، «پستچی» و «اسرار گنج دره جنی» در آن به نمایش درآمده‌اند.

سینما شیرین با شروع جنگ تحمیلی در سال ۱۳۵۹ تعطیل و سپس هیچ گاه بازگشایی نشد و در اثر جنگ خسارت های بسیاری به آن وارد شد. این سینما در ۱۷ خرداد ماه ۱۳۸۵ با شماره ۱۵۶۲۶ در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده و به تملک سازمان میراث فرهنگی درآمد.و در حال حاضر بعنوان نماد خرابی سینما در دل این شهر می درخشد! ناگفته نماند که در حال حاضر علاوه بر سازمان میراث فرهنگی که قانونا مالک این ساختمان است یکی از نهادهای وابسته نظامی نیز ادعای مالکیت آن را دارد و همین کش و قوس تا به امروز مانع از بازسازی کامل و  شروع بکار مجدد آن شده است.

سینما شیرین در مرکز آبادان در خیابان شهید منتظری ( شاپور سابق ) قرار دارد و از جمله جاذبه های دیدنی این سینما وجود درخت نخلی در آن با ارتفاع بیش از ۲۰ متر می باشد .

سینما خورشید

سینما «خورشید» که سینمای تابستانه ی شیرین محسوب می شد یکی دیگر از سینماهای پررفت وآمد آبادان بود که اغلب فیلم‌های غیرایرانی پخش می کرد. فیلم‌های وسترن جان وین، فیلم‌های آلفرد هیچکاک و چارلی چاپلین در این سینما به نمایش درآمده‌اند. «بن هور» و «السید» از جمله فیلم‌های تاریخی هستند که در این سینما روی پرده رفته‌اند. فیلم موزیکال «داستان وست ساید» نیز در این سینما روی پرده رفته است.

سینما رکس

روز ۲۸ مرداد سالروز آتش‌سوزی در سینما رکس آبادان است. سال ۱۳۵۷ در چنین روزی و درست در فردای روزی که سینما آریای مشهد به آتش کشیده شد، سینمای رکس آبادان با بیش از ۴۰۰ نفر از تماشاچیان آن در آتش سوخت و از آن جز تلی از خاکستر بر جای نماند.

پس از جنگ و در دهه هفتاد یعنی همزمان با بازگشت مردم به شهر مسوولان شهرداری آبادان در اقدامی خودسرانه و شائبه دار ؛ ساختمان رکس را با بلدزر با خاک یکسان کردند تا اتفاقی که در 8 سال جنگ برای آن رخ نداده بود توسط آن مسوولان و آن شهرداری رخ بدهد.

فیلم‌های «کابوی نیمه شب»، «داستان عشق»، «کلکسیونر»، «رومئو و ژولیت»، «هشت و نیم»، «سامورایی» و «شب ژنرال‌ها» هم از فیلم‌های خارجی بودند که در سینما «رکس» به نمایش درآمدند.

ساختمان رکس پس از تبدیل شدن به پاساژ و درآمدزایی برای شهرداری آبادان ؛ به دلایل نامعلوم و ظاهرا اتصالی برق در آتش سوخت و پس از مدتی بار دیگر توسط بخش خصوصی و حمایت های فنی شهرداری آبادان ساخته شد .

سینما تاج (نفت)

عمر این سینما تقریباً برابر با عمر پالایشگاه عظیم نفت آبادان (۱۲۸۷) است . با پایان یافتن کارهای ساختمانی پالایشگاه و نزدیک شدن زمان بهره برداری،انگلیسی ها در کنار سایر امکانات و تسهیلات رفاهی نظیر خانه های مجلل و مشجر، بیمارستان ها، فروشگاه های بزرگ، باشگاه های قایق رانی، اسب دوانی، گلف، و استخر، در نزدیکی محله بوارده جنوبی، سینمای مجللی نیز با آجر نسوز قرمز رنگ، موسوم به آجر لندنی ساختند که در سال ۱۳۲۳ با نام سینما تاج افتتاح شد و محل اجرای نمایش و کنسرت های بزرگ نیز بود.

سینما تاج با ۱۱۷۸ نفر گنجایش، تا مدت های طولانی فقط در انحصار رؤسا و کارکنان شرکت ملی نفت قرار داشت. با گسترش پالایشگاه، برای کارمندان و کارگران ایرانی و هندی شرکت نیز چند سالن سینما تأسیس گردید. سینمای باشگاه نفت آبادان با دو سالن در منطقه بهمنشیر ساخته شد. سالن زمستانی آن ۷۰۰ نفر و محوطه تابستانی آن ۱۵۰۰ نفر گنجایش داشت و ویژه استفاده کارگران شرکت نفت و اعضای خانواده آنان بود .

این سینما در جریان جنگ جهانی دوم  تعطیل و بعنوان سیلوی مواد غذایی نیروهای متفقین مورد استفاده قرار می گرفت ؛ نقشی که در سال های دفاع مقدس نیز به آن داده شد و سینما تاج (نفت) بخوبی از عهده ی آن برآمد. معماری این سینما به شکلی است که اگر از روبرو به آن نگاه کنی شبیه شیری است که روی دست‌های خود نشسته است و اگر از بالا به سینما نگاه کنید شبیه یک تاج است.

 سینما آبادان

این سینما واقع در خیابان امیری و این روزها تعطیل است.نام سابق این سینما ؛ آسیا بود که بعدها سهیلا شد.سینما سهیلا با ظرفیت اندکش ؛ پس از پایان جنگ ؛ تنها یکی دو سال راه اندازی شد و از آن وقت به بعد بی آن که استفاده ی دیگری از آن بشود در یکی از کوچه های فرعی خیابان امیری در حال خاک خوردن است.

«متروپل»، «نیاگارا»، «شهناز»، «ساحل»، «شعله»، «تابستانی خورشید(شیرین)» دیگر سینماهای آبادان بودند.متروپل همینک منبع درآمد شهرداری آبادان است چرا که با منهدم کردن آن ؛ همانند سینما خورشید تبدیل به پارکینگ شده است ولی جالب است بدانید که هر دوی این دو سینما ؛ مورد بی مهری مضاعف قرار گرفته اند چرا که علاوه بر انهدام و یکسان شدن با خاک در بدترین شکل (بیغوله) بعنوان پارکینگ مورد استفاده قرار دارند که نشان دهنده ی بی توجهی شهرداری آبادان به قداست اماکن فرهنگی قدیم است.

سینما ایران

سینما «ایران» یکی دیگر از سینماهای آبادان بود که بیشتر فیلم‌های پرفروش ایرانی و هندی را اکران می‌کرد. دو فیلم پرفروش «قیصر» مسعود کیمایی و فیلم هندی «شعله» در این سینما اکران شده‌اند.

تحقیق و پژوهش

عبدالعلی لهسایی‌زاده در کتاب «جامعه‌شناسی آبادان» دربارهٔ سینماهای آبادان نوشته است: «... از نظر طبقه‌بندی شهرداری، پنج سینمای شهر درجه دو و پنج سینما درجه ۳ بودند. سینماهای شرکت نفت از لحاظ درجه‌بندی این‌گونه بود: تاج ؛ نفت و گلستان درجه یک و بهمنشیر و پیروز درجه ۲ بودند. از نظر گنجایش هم، سینما تاج ۱۱۷۸ نفر، گلستان ۲۵۰ نفر، نفت ۱۰۰۰ نفر و سینما بهمنشیر ۹۰۰ نفر ظرفیت داشتند.»

اما در مجموعه تحقیقاتی که دفتر پژوهش‌ها و برنامه‌ریزی فرهنگی در اردیبهشت سال ۱۳۵۷ دربارهٔ استان خوزستان انجام داد، سینماهای شهر آبادان نیز مورد پژوهش قرار گرفت. در کتابی که با عنوان «بررسی مراکز فرهنگی شهرهای استان خوزستان- کتاب چهارم» بر اساس‌‌ آمار سال ۵۷ منتشر شده، چنین آمده است: «در شهر آبادان، مجموعاً ۱۵ سینما مورد شناسایی گروه اطلاعات و آمار خوزستان قرار گرفت با این تذکر که مشخصات ۸ سینما در اختیار پرسشگران این مرکز قرار نگرفت (۵ سینما به اسامی تاج، نفت، گلستان، بهمنشیر و پیروز به سبب وابسته بودن به شرکت نفت، ۳ سینما به اسامی نیاگارا، شهناز و ساحل به سبب تعطیل بودن در زمان بررسی).» به همین دلیل هم پژوهش‌ها بر مبنای ۷ سینمای دیگر انجام شد: «۷ سینمای آبادان با ۵۱۲۰ متر مربع سطح کل و ۴۹۸۰ متر مربع سطح زیربنا به ترتیب ۰/۸۹ درصد از سطح کل و ۲/۳۸ درصد از سطح زیربنای مراکز فرهنگی شهر آبادان را شامل می‌شوند. بیشترین سطح اشغال ‌شده توسط این مراکز ۱۵۰۰ متر مربع و کمترین سطح ۴۲۰ متر مربع است. با توجه به اینکه به استثنای یک سینما که ۱۴۰ متر مربع فضای آزاد در اختیار دارد، تمام سطح اشغال ‌شده توسط این مراکز مربوط به سطح زیربنا است.»

گنجایش سینماهای شهر آبادان از ۶۸۰ صندلی که کمترین تعداد تا ۱۰۰۰ صندلی که بیشترین تعداد است متفاوت بوده است. از تأسیس اولین سینمای آبادان تا سال ۱۳۴۶ که آخرین سینمای این شهر تاسیس شد، ۵ سینمای دیگر در این شهر شروع به فعالیت کرده‌اند.

در ادامهٔ پژوهش‌های مربوط به سینماهای آبادان چنین آمده است: «از نظر نحوه تصرف، ۴ سینما ملکی و ۳ سینما استیجاری بوده است.از نظر زمان نمایش فیلم (سانس) ۴ سینما دارای ۴ نوبت نمایش و ۳ سینما دارای ۵ نوبت نمایش بوده‌اند. نوع فیلم‌های مورد نمایش از لحاظ کشور سازنده فیلم بدین ترتیب بوده که ۳ سینما اقدام به نمایش فیلم‌های خارجی می‌کرده‌اند و ۴ سینما، هم فیلم‌های خارجی و هم فیلم‌های ایرانی نمایش می‌داده‌اند. فیلم‌های خارجی نمایش‌ داده ‌شده در این سینما‌ها به ترتیب اولویت ساخت کشورهای ایتالیا، آمریکا، ژاپن، هندوستان، چین (هنگ‌کنگ)، انگلستان و فرانسه بوده‌اند.»

بر اساس همین پژوهش «اداره امور سینماهای آبادان توسط ۴۴ کارمند مرد شامل ۷ تن مدیر سینما، ۴ تن مدیر داخلی، ۷ تن آپاراتچی، ۱۲ تن کنترل‌چی و راهنما، ۵ تن بلیط فروش و ۹ تن سرایدار و نظافتچی و متصدی بوفه صورت می‌گرفته است. با توجه به اینکه سن تمام این کارکنان بین ۱۶ تا ۷۰ سال متفاوت بوده و میزان تحصیلاتشان (به استثنای نظافتچی‌ها که بی‌سواد بوده‌اند) از ششم ابتدایی تا دیپلم متوسطه متفاوت بوده است.»

اما در کتاب «جامعه‌شناسی آبادان» اطلاعات دیگری مربوط به اینکه کدام سینما در کجای شهر قرار گرفته و مخاطبانشان از چه قشری بودند، به چشم می‌خورد. از جمله اینکه سینما تاج سابق و «نفت» فعلی در محله بوارده جنوبی مخصوص کارمندان شرکت نفت بود و بقیه حق ورود به آن را نداشتند. فیلم‌های آن عمدتاً خارجی بود که برخی از آن‌ها به زبان اصلی پخش می‌شد. از سال ۱۳۵۴ که به علت بالا رفتن کیفیت فیلم‌های فارسی، هفته‌ای یک فیلم فارسی پخش می‌شد، در سینما تاج نظم خاصی برقرار بود و سینما دارای یک بار بود. سینما بهمنشیر و پیروز مخصوص کارکنان شرکت نفت و اعضای خانواده‌های آن بود. این دو سینما روباز بودند. سینماهای گلستان و نفت هم به اعضای باشگاه‌های گلستان و نفت اختصاص داشت. در این سینما‌ها انواع فیلم‌ها بر اساس نیاز و سلیقهٔ مخاطبان به نمایش در می‌آمد. در سینماهای شرکت نفت فیلم‌های درجه اول خارجی نمایش داده می‌شد و در سینماهای شهر نیز از فیلم‌های تجاری داخلی و خارجی گرفته تا فیلم‌های اجتماعی- سیاسی به زبان فارسی نمایش داده می‌شد. «گوزن‌ها» ساختهٔ مسعود کیمیایی یکی از‌‌ همان فیلم‌های اجتماعی- سیاسی بود که روز آتش گرفتن سینما رکس در حال اکران بود.

سینماهای آبادان همیشه مملو از جمعیت بود. تابستان‌ها هر ماهه بیش از ۷۵ هزار بلیت در سینماهای شرکت نفت و ۷۰ هزار بلیت در سینماهای شهر به فروش می‌رسید. حالا و در این روز‌ها تنها سینمای فعال شهر سینما «نفت» است.‌‌ همان که آجر‌هایش هم از انگلیس آمد.‌‌ همان که دادگاه عاملان آتش‌سوزی سینما رکس آنجا برگزار شد.

جدول زیر را نگاه کنید. آماری ا‌ست رسمی از مشخصات سینماهای آبادان که سال ۵۷ تهیه و سال ۶۴ منتشر شده است. در این جدول تعداد صندلی‌های سینما رکس ۶۸۰ تا عنوان شده است. می‌گفتند ۲۸ مرداد ۵۷ که «گوزن‌ها» در این سینما اکران می‌شد، بیشتر از تعداد صندلی‌ها بلیت فروش رفته بود...

هر چند که در حال حاضر عملاً فقط شاهد فعالیت سینما نفت (تاج سابق) در آبادان می باشیم ولی شهر آبادان همچنان به عنوان یک شهر هنری و هنرپرور مطرح می باشد و سینماگران بیشماری از جمله منوچهر طیاب(بزرگترین مستندساز جهان)ناصر تقوایی ،نجف دریا بندری ، حمید فرخ نژاد ،رویا افشار ،پیمان ماندگار و.... را تقدیم جامعه ی سینمایی ایران نموده است.

شرایط به شکلی است که می‌توان گفت خیلی از جوان‌های ایران تفریحی به‌نام سینما رفتن ندارند. مسئولان ذی‌ربط فعالانه در تلاش برای  افزایش تعداد سینما‌ها هستند ولی بودجه کم است و آن‌ها که بودجه دارند و بخش خصوصی هستند علاقه‌چندانی به اجرای پروژه‌های فرهنگی ندارند. اگر چنین بماند کم کم جوان‌های ایران باید سینما رفتن را به‌خاطره بسپارند در حالی که در همه دنیا سینما از اصلی‌ترین تفریحات جوانان است.

سینما‌ها در دنیا هر روز مدرن‌تر می‌شوند، به انواع سینما، تفریحی ساحلی و کویری و... می‌افزایند و جوان‌های ما باید دست به دعا باشند تا با همت و توجه مسئولان، بودجه بیشتری از بخش‌های دولتی و خصوصی به بخش فرهنگی اختصاص یابد و با ایجاد یک همدلی، تعداد سینماها افزایش پیدا کند.