گفتی که یک دیار هرگز به ظلم و جور نمی ماند بر پا استوار ! آن گاه تمثیل وار کشیدی عبای وحدت بر سرپاکان روزگار! درتنگ بر تبرک آن نازنین عبا، دیرینه ! ای محمد ! جا هست بیش و کم ، آزاده را که تیغ کشیده ست بر ستم ؟ شعر: سیاوش کسرائی