قهرمان المپیک یک شبه ساخته نمی‌شود

به گزارش سرویس ورزشی برنا در سال منتهی به المپیک همه چشم ها به ورزش دوخته شده تا در ریو باز هم بتواند پرچم ایران را به اهتزار دربیاورد. ۱۲ مدالی که ورزش ایران در لندن کسب کرده این توقع و انتظار را به وجود آورده تا در ریو نیز چنین شاهکاری اتفاق بیفتد و ورزش ایران همان تعداد مدال و چه بسا بیشتر را از بزرگترین فستیوال ورزشی جهان را به دست بیاورد. انتظاری که البته با هر معیاری غیرواقع بینانه و یک ساده انگاری محض است.

دکتر گودرزی وزیر ورزش و جوانان با نگاهی دقیق و موشکافانه این مساله را بررسی کرده و پیش بینی منطقی از تعداد مدال ایران در المپیک ریو داشته است. وی در این باره می گوید: «ما در دوره قبل 12 مدال دریافت کردیم. با احتساب سال 2012 بر اساس روندی که بعد از پیروزی انقلاب داشتیم میانگین هر دوره 4 و نیم مدال است. اگر بخواهیم این آمار را بدون احتساب جهش ناگهانی کسب مدال در سال 2012 بررسی کنیم، میانگین کسب مدال 3 و نیم است. عدد 4 و نیم با نگاه علمی قابل تکرار است اما اگر خوشبینانه بگوییم 6 مدال و اگر خیلی خوشبینانه‌تر نگاه کنیم کسب 7 یا 8 مدال هم می‌توان در نظر گرفت اما از این رقم تجاوز نخواهد شد. البته در خیلی رشته‌ها بر حسب اتفاقات و تغییراتی که صورت می‌گیرد ممکن است برخی اتفاقات خاصی بیفتد. اما نباید جامعه را بیش از حد خوشبین کنیم و صحبت‌هایی بیان کنیم که منطبق با عقل نباشد. باید واقعیات را در نظر گرفت.»

نگاه دکتر گودرزی دقیقا منطبق بر واقعیت است. اینکه با توجه به آمار و شرایط موجود در خوشبیانه ترین حالت تنها باید انتظار 6 مدال از کاروان ایران داشت. واقعیت ها البته ملموس تر از آن هستند که بتوان آن را نادیده گرفت. المپیک جایی برای تجربه اندوزی و اقبال نیست. در المپیک با شانس و بخت و اتفاق نمی توان مدال گرفت. در آنجا تنها و تنها آمادگی و کیفیت است که حرف نخست را می زند. کیفیتی که در 4 ورزش مدال آور ایران در دوره قبلی نسبت پایین تری را نشان می دهد.

به کشتی می نگریم که در دو رشته آزاد و فرنگی بعد از المپیک در آوردگاه های جهانی هیچ طلایی صید نکردیم و البته بدتر از آن هیچ چهره جدیدی را ظرفیت قهرمانی در المپیک را داشته باشد، رو نشده است. قهرمانان ما نسبت به دوره قبل پیرتر شده و به اضمحلال رفته اند و همین شرایط را نگران کننده تر نشان می دهد. در وزنه برداری اوضاع نگران کننده تر است. مدیریت جدید فدراسیون هنوز در حال آواربرداری از ویرانه ایست که مدیریت قبلی فدراسیون بر جای گذاشته، ویرانه ای که در رقابت های قهرمانی جهان در آمریکا به شکل عریانی خود را نشان داد. وزنه برداری ایران تنها طلایی خود نسبت به دوره قبل را فعلا روی تخت می بیند و هیچ ستاره جدیدی نیز ظرف این چهار سال رو نشده است.

در دوومیدانی احسان حدادی تا همین دو ماه کج دار و مریز تمرین می کرد. تکواندو اما شاید تنها رشته ای باشد که نسبت به چهار سال گذشته شرایط ایده آل تری دارد و با رو شدن ستاره های تازه واردی چون عاشورزاده و خدابخشی ما انتظار مدال طلای المپیک را داریم.

بنابراین در یک ارزیابی کلی می توان به این نتیجه رسید که شرایط کلی ورزش ایران و مدال آوران المپیکی پسرفت داشته و نمی توان به تکرار شاهکار 4 سال گذشته دل بست.

اگر مواردی همچون بلاتکلیفی کمیته ملی المپیک پس از المپیک 2012، بلاتکلیفی عجیب فدراسیون و برگزار نشدن انتخابات آنها در موعد مقرر ( که در این دوره به سرانجام رسید)، توجه نکردن به پشتوانه سازی و خوابیدن در باد مدال آوران سابق و ... را هم اضافه کنیم متوجه می شویم که توقع کسب مدال بیشتر از این پیش بینی منطقی نیست.

از سوی دیگر نباید فراموش کرد که نیمی از 4 سال گذشته در دولت قبلی سپری شده و دولت جدید تنها دو سال فرصت داشته و با این مدت کوتاه و اندک نمی توان قهرمان المپیک ساخت و تربیت کرد. قهرمانی المپیک یک پروسه زمانبر چند ده ساله است که باید برای ساختن و تربیت آن برنامه داشت، مرارت کشید و خون دل خورد.

اتفاقی که حتی اگر در بدو استقرار تیم دولت فعلی استارت آن خورده باشد، در خوشبیانه ترین حالت شاید در المپیک 2020 و یا 2024 ثمر بدهد. در حقیقت ریو یک میدان محک است که ناکامی و یا موفقیت در آن را نمی توان به نام تیم فعلی نوشت و تنها می تواند نقشه راه برای آینده باشد؛ آینده ای که خیلی زود خواهد آمد.