
ماریجوانای جدید با تغییرات ژنتیکی تولید شده که ۷ برابر بیشتر ماده مخدر دارد
به گفته دکتر محمدرضا یزداننیاز، پژوهشگر و متخصص ترک اعتیاد و به نقل از خبرآنلاین، ماریجوانایی که این روزها در ایران توزیع میشود، گلِ گیاه ماریجوانای تغییر ژنتیکی یافتهای است که خواصی متفاوت از ماریجوانای سنتی داشته و به آن «مدیکال ماریجوانا» گفته میشود. یزداننیاز میگوید اگر چه اعتیاد به ماریجوانای سنتی بسیار دیر ایجاد میشود و به راحتی نیز قابل ترک است، اما گیاه جدیدی که با تغییرات ژنتیکی تولیدشده هفت برابر بیش از نوع سنّتی آن ماده مخدر دارد؛ آنقدر که اگر شب بالای سر انسان باشد، در فرد توهم ایجاد میکند.
او میافزاید: این نوع ماریجوانا فقط در شرایط خاص و برای بیماران خاص توصیه میشود آن هم به مدت محدود و دوز بسیار پایین. یزداننیاز میگوید: «بیمار میتواند حداکثر یک ماه با دوز خیلی پایین از ماریجوانای طبی استفاده کند؛ آن هم در بیماریهای عصبی شدید یا بیمارانی که در مراحل پایانی عمرشان قرار دارند و پزشک میخواهد روزهای آخر زندگیشان بدون درد بگذرد.»
یزداننیاز همچنین صحبتهایش را با یک هشدار جدی ادامه میدهد: «سن مصرف گل به دبیرستانها رسیده است. خانوادهها اطلاع دقیقی درباره این مخدر ندارند و جوانها تصور میکنند گیاهی طبیعی و بیضرر است. در واقع ضعف اطلاعرسانی درباره این مخدر باعث شده خیلی از جوانان تصور کنند میتوانند خیلی راحت مصرف گل را کنار بگذارند؛ تصوری که به هیچ وجه درست نیست.»
مصرف «گل» در سنین نوجوانی، میتواند قدرت اندیشیدن، حافظه و یادگیری را کاهش دهد
سایت اینترنتی «موسسه ملی سوءمصرف مواد مخدر» آمریکا، درباره نحوه کارکرد مخدر گل و اثر آن بر مغز اطلاعات مفیدی ارائه میدهد. به استناد این نهاد دولتی، مصرف گل بر بخشهایی از مغز که بیشترین سلولهای گیرنده را دارد، اثر گذاشته و باعث افزایش غیرعادی فعالیت این بخشها میشود. برخی اثرات کوتاهمدت استفاده از این مخدر عبارتند از: تغییر حواس پنجگانه (مانند روشنتر دیدن رنگها)، تغییر درک از گذر زمان، تغییر حالات روحی، کاهش کنترل حرکت اعضای بدن، دشواری فکر کردن و حل مساله و تضعیف حافظه.
اما اثرات بلندمدت مصرف گل جدیتر به نظر میرسد. این ماده مخدر بر رشد مغز تاثیر میگذارد. خصوصا در صورت مصرف در سنین نوجوانی، گل میتواند قدرت اندیشیدن، حافظه و یادگیری را کاهش دهد. این اثرات ممکن است برای مدت زیادی ادامه یافته و در مواردی دائمی باشد. مطالعات نشان میدهند میان کسانی که در سنین نوجوانی مصرف زیاد گل را تجربه کرده و در ادامه نیز به سوءمصرف ادامه میدهند، آیکیو بین سنین ۱۳ تا ۳۸ سالگی به میزان ۸ واحد کاهش می یابد. حتی با ترک این ماده مخدر در بزرگسالی، توانایی ذهنی از دست رفته بهطور کامل باز نمیگردد.
برخلاف تصور عامه، گل میتواند اعتیادآور باشد
البته مضرات گل محدود به موارد بالا نیست. مصرف این ماده ریهها را ملتهب کرده و در صورت استفاده درازمدت اثراتی مانند کشیدن سیگار خواهد داشت، از جمله سرفه و خلط روزانه، افزایش دفعات ابتلا به بیماریهای ریوی، افزایش احتمال عفونت ریه و مشکلات دیگر تنفسی.
کشیدن مخدر گل ضربان قلب را بالا میبرد و این حالت حداکثر سه ساعت پس از مصرف به طول میانجامد. چنین افزایشی میتواند خطر حمله قلبی را افزایش داده و افراد مسنتر یا دارای مشکلات قلبی را با مشکلات جدی مواجه کند.
همچنین مصرف گل در دوران بارداری، میتواند باعث بروز مشکلات مغزی و رفتاری در نوزاد شود. این مخدر میتواند بر رشد بخشهای خاصی از مغز جنین اثر منفی گذاشته و باعث شود کودک در آینده در تمرکز، حافظه و حل مساله دچار مشکل شود. مطالعات صورتگرفته نشان میدهد مقداری ماده شیمیایی مخدر موجود در گل وارد شیر مادر نیز میشود.
مصرف بلندمدت ماریجوانا با مشکلات ذهنی متعددی ارتباط دارد، از جمله توهم موقت به معنای احساسات و تصاویر غیرواقعی که حقیقی به نظر میرسد و پارانویای موقت، یعنی بیاعتمادی شدید و بیدلیل به دیگران. در برخی پژوهشها نیز مصرف ماریجوانا به افسردگی، اضطراب و فکر کردن به خودکشی مرتبط دانسته شده.
در قیاس با کسانی که به این مخدر آلوده نیستند، مصرفکنندگان دچار مشکلاتی هستند از قیبل سطح پایینتر رضایت از زندگی، سلامت فکری پایینتر، سلامت جسمی کمتر و مسایل زناشویی بیشتر. به علاوه، این افراد از نظر آماری موفقیت تحصیلی و شغلی کمتری را تجربه میکنند و ریسک ترکتحصیل ، غیبت از محل کار، تصادفات و صدمات در آنها بالاتر است.
برخلاف تصور عامه، گل یا ماریجوانا میتواند اعتیادآور باشد. براساس تحقیقات انجام شده، ۳۰ درصد مصرفکنندگان ممکن است دچار درجاتی از سوءمصرف شده و با تشدید وابستگی، درگیر اعتیاد شوند. کسانی که پیش از سن ۱۸ سالگی مصرف را آغاز کنند، با احتمال چهار تا هفت برابر سایر مصرفکنندگان دچار سوء مصرف میشوند.
در پایان، لازم به ذکر است که ترک ماریجوانا میتواند عوارض متعددی میان مصرفکنندگان ایجاد کند، مانند تحریکپذیری و بدخلقی، بیخوابی، کاهش اشتها، اضطراب و ایجاد اشتهای شدید مقطعی. باید دانست داروی خاصی برای ترک این ماده مخدر وجود ندارد و تنها راه کمک به مصرفکنندگان، حمایت روحی، تشویق و ارائه مشاوره روانشناسی است.