ما و این همه نگرانی

خبرگزاری برنا لرستان :امروز با نگاهی کلی و گذرا به حوزه‌های مختلف جامعه متوجه می‌شویم که نگرانی‌ها فراوانی احاطه‌مان کرده است و البته آنچه جالب به نظر می‌رسد این است که علی‌رغم تمام این نگرانی‌ها، امید به زندگی ما ایرانی‌ها مرتب رو به افزایش است. آیا این وسط چیزی غلط نیست؟!

نگرانی‌های همه‌جانبه در حوزه‌های گوناگون:

*حالِ اقتصاد:

تورم و رکود بی‌سابقه، فساد و رانت‌خواری‌های گسترده، حقوق‌ها و پاداش‌های بی‌حساب و کتاب، اختلاس‌های کلانی که هر چند سال یک مورد آن برملا می‌شود، از میان رفتن تولید ملی به واسطه‌ی بالا بودن هزینه‌های تولید، سوءاستفاده‌های بانکی، افزایش جمعیت زیر خط فقر، و...

*وضع محیط زیست و منابع طبیعی:

ریزگردهایی که زندگی را بر مردمان استان‌های غرب و جنوب غرب کشور تلخ کرده‌اند، جنگل‌هایی که با سرعت بی‌سابقه‌ای نابود می‌شوند، دریاچه‌ها و تالاب‌هایی که با خشکسالی‌های پی در پی سالیان اخیر و البته سوءمدیریت و سدسازی‌های بی‌حساب‌وکتاب محو می‌شوند، گونه‌های جانوری در معرض انقراض، سوءاستفاده‌ها و تغییر کاربری‌های بی‌ضابطه و لجام‌گسیخته، زمین‌خواری‌های آنچنانی، شهادت و محکومیت محیط‌بانان و محافظان عرصه‌ها و منابع ملی، و...

*اندر احوال معضلات اجتماعی:

بالا رفتن آمار بیکاری، اعتیاد، ایدز، خودکشی، تصادفات جاده‌ای، فساد و فحشا و تن‌فروشی، جرم و جنایت، آدم‌کشی و قتل و تجاوز به عنف، طلاق، و...

*روزگار فرهنگ فرهنگ:

پایین آمدن تیراژ کتاب و به تبع آن کاهش سرانه‌ی مطالعه، به صرفه نبودن هر گونه فعالیت فرهنگی به واسطه‌ی در خطر افتادن زندگی هنرمندان و اهالی فرهنگ و به تبع؛ محکوم به شکست بودن پروژه‌های فرهنگی، تخصیص بودجه‌های آنچنانی تنها در حیطه‌های سفارشی و خاص مورد تایید حکومت، کاهش چشمگیر تعداد سینماهای کشور، محدودیت‌های فرهنگی اعم از ممیزی‌ها و سانسورهای سلیقه‌ای و بی‌ضابطه و خارج از عرف، تصمیم‌گیری نهادهای غیرفرهنگی در مورد عرصه‌ی فرهنگ و موضع‌گیری‌های شخصی و گروهی، گرایش جامعه به استفاده از تلویزیون‌های ماهواره‌ای و عملکرد ضعیف و البته نامناسب حکومت در قبال آن، کوچ گسترده‌ی نخبگان و فرار مغزها، افزایش چشمگیر امام‌زاده‌ها و بقاع متبرکه، افزایش تعداد طلاب و روحانیون(مقایسه کنید با سایر کاهش‌های دیگر در حوزه‌ی فرهنگ)، و...

*نگرانی‌های سیاست:

همین قدر بگویم که در بررسی وضعیت رؤسای جمهور، نخست‌وزیر، رؤسای مجلس و سایر مسئولان و مقامات کشور پس از انقلاب آمار خوبی به دست نمی‌آید. به عبارت دیگر از پنج رییس‌جمهور پس از انقلاب و پیش از دولت کنونی (تدبیر و امید)، یکی فرار را بر قرار ترجیح داد، بر یکی می‌تازیم، دیگری را از خیلی چیزها ممنوع کرده‌ایم و آن یکی باید دادگاه برود و با گذشت بیش از سه سال از اتمام مسئولیت‌اش، هنوز نرفته است. از رؤسای مجلس هم یکی در حبس خانگی است (به همراه اولین نخست‌وزیر پس از انقلاب) و دیگری گوشه‌ی عزلت گزیده و گاهی از او انتقادی می‌شنویم که البته با واکنش تند مسئولان حاضر مواجه می‌شود.‌

نویسنده : کرم رضا تاجمهر