سیاست زدگی دلیل عدم استقبال از فیلم های سیاسی

«اسنودن» فیلمی زندگینامه‌ای براساس ماجراهای ادوارد اسنودن افشاگر برنامه‌های جاسوسی سایبری آمریکا است که پس از ۲ سال تاخیر، در سال ۲۰۱۶ به نمایش عمومی درآمد.

اکبر نبوی منتقد سینما در آغاز صحبت های خود با اشاره به پیشینه الیور استون کارگردان این فیلم گفت: استون در جامعه آمریکا فیلمساز معروف به اعتراض اجتماعی است، با توجه به آثارش این صفتی که به او داده شده است، پربیراه نیست. او «جوخه»، «قاتلین مادرزاد»، «JFK» و «نیکسون» را ساخته و اقدامات فرامرزی آمریکا مثل سالوادور را تصویر کرده و در مورد کاسترو و چاوز مستند ساخته، پیشینه او باعث شده است که گزینه مناسبی برای ساخت این فیلم باشد.

وی افزود: من درباره کارهایی شبیه به این فیلم با سوظن نگاه می‌کنم. از دید من یکی از ضعیف ترین کارهای او از لحاظ کارگردانی است. وقتی می خواهیم درباره شخصیتی تاریخی فیلم بسازیم، باید به چند نوع از روایت باید پناه ببریم یا خبری نگاه می‌کنیم یا گزارشی یا از روابط علت و معلولی کمک بگیریم. روایت استون سرگردان میان گزارش و خبر است. کارهای اتوبیوگرافی قبلی که استون ساخته است، بسیار قوی تر بودند.

آمریکا با این فیلم نسخه خودش از اسنودن را ارایه کرد

مقدسیان هم در همین راستا اشاره کرد: رویکرد دیگری که می‌توانیم به آن نگاه کنیم، الگوی رسانه‌های دنیا است که می‌گویند اگر مردم قرار است خبری را بشنوند، بهتر است ورژن و نسخه ما را بشنوند و خودمان خبر را اعلام کنیم. این کار می‌توانست به یک مستند خوب تبدیل شود و سوژه پرکششی دارد، اما باید بدانیم چرا استون با این رویکرد ساده انگارانه و با استفاده از یک رابطه عاشقانه و به شکل ملودرام، داستان را تصویر می کند. مثل خیلی‌ها که وقتی کتابی می‌خوانند دیگر فیلمِ اقتباسی آن کتاب را دوست ندارند یا برعکس؛ در اینجا هم با توجه به این الگو، آمریکا می‌خواهد روایت خودش را از ماجرای اسنودن در ذهن مخاطب جا بیندازد و نسخه مرجع این ماجرا باشد. بعد از این فیلم، هر فیلمی درباره اسنودن ساخته شود، روایتی دست دوم می‌شود.

نبوی هم در پاسخ به این تئوری گفت: در همه جای دنیا دروازه‌بانی خبر را آموزش می دهند. در درجه اول خبرنگار و بعد دبیر سرویس یا سردبیر آن بخشی که احساس می‌کنند بیشتر به درد خواننده و مخاطب می‌خورد را منتشر می‌کنند. اگر بخواهیم این را در نظر بگیریم، آژانس امنیت ملی آمریکا یا سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا خودشان در مورد ماجرای اسنودن دروازه بانی خبر می‌کنند و می خواهند با اهداف خاصی آن بخش که می‌خواهند از اطلاعات منتشر شود را منتشر می‌کنند و تعیین می‌کنند چه بخش از اطلاعات منتشر شود و چه بخش منتشر نشود.

استون در «اسنودن» قواعد ژانر را رعایت نکرد

اکبر نبوی منتقد سینما درباره وجه سینمایی فیلم «اسنودن» هم یادآور شد: ما فیلم افشاگر کم ندیدیم. فیلم های این ژانر، شاخصه های خود را از نظر میزانسن و رنگ و نور و دکوپاژ دارند. خیلی از عناصر سینمایی در فیلم های اطلاعاتی و جاسوسی تاثیرگذار هستند و همه چیز باید با اثر پیوند اساسی داشته باشد. افتتاحیه فیلم مثل فیلم های غیرجاسوسی است؛ ضرباهنگ جز یک سوم پایانی کند و سنگین است. تقریباً از عناصر بصری فیلم لذت لازم را نمی بریم و انگار طراحی نشده است.

وی ادامه داد: البته باید این را هم در نظر گرفت که سن استون بالا رفته و انتظارات را باید پایین بیاوریم. در کشور خودمان هم کیمیایی و مهرجویی دیگر فیلم خوب نمی‌سازند. در هالیوود، وودی آلن و کاپولا فیلم خوب نمی‌سازند؛ از معدود کسانی که در سن بالا هم هنوز خوب می‌سازد، کلینت ایستوود است. چه اتوبیوگرافی شاهکارش درباره نلسون ماندلا و چه سایر فیلم ها.

ما به خاطر سیاست‌زدگی از فیلم سیاسی استقبال نمی‌کنیم

این منتقد سینما درباره استقبال نشدن از فیلم هم تاکید کرد: طبیعی است که از فیلم استقبال نشده است، جامعه معاصر ایرانی تب سیاست زدگی دارد. فیلم های سیاسی نمی توانند در جذب افکار عمومی موفق باشند؛ چه ایرانی و چه خارجی. به دلایل متعدد که بخشی از آن به برخورد رسانه های داخلی ما برمی‌گردد. شکلی از وادادگی و  نوعی از عدم اعتماد داریم؛ حتی اگر فیلم آمریکایی باشد. چون درست و کامل اطلاعات نمی دهیم. در مورد آمریکا، ما فراز و فرودهای احساسی – عاطفی، واقعی– تبلیغاتی در سال های گذشته در حوزه رسانه داشتیم. آن میل و رغبت و شوقی که می تواند فیلم سیاسی در مخاطب برانگیزد، به نظر من در اینجا کمتر است. البته این درکی است که من از جامعه خودمان دارم.

در هالیوود به جای روندها، به برآیند اثر توجه می‌کنند

نبوی درباره اثرات عمومی فیلم و برآیند این اثر سینمایی تصریح کرد: کاش سینمای ما قاعده سینمای استودیو را یاد بگیرد؛ در سینمای استودیو آنچه بیشتر از هر چیزی اهمیت دارد، برآیند است. برآیند اثر سینمایی امتیاز دارد. چه در سینمای مستقل هالیوود و چه در سریال هایی که ما در سال های اخیر می بینیم. در این سریال ها مثل ۲۴، آقای جک باور معاون رییس جمهور آمریکا را به صلابه می کشد اما رییس جمهوری که برآمده از رای مردم هست، در تمام سریال ها متعرض نیست. برآیند اهمیت دارد؛ در کارهای استون هم همینگونه است.

نبوی در پایان اظهار کرد: اینجا تنها چیزی که اهمیت ندارد، چه در تلویزیون و چه در سینما، برآیند اثر است. سریالی در تلویزیون ایران در ۱۰۰ قسمت به اسم «کیمیا» ساخته شد و  چون مواضع تاریخی داشت و من مباحث علاقه مند هستم، ۸۵ قسمت از آن  را دیدم. برآیند سریال ضددفاع مقدس و به شدت ضدمنافع فرهنگی جمهوری اسلامی ایران بود. چون اینجا برآیند اهمیت ندارد، بعضی به شعارها و روندها دلخوش بودند، تعریف و تمجید کردند.

نشست فیلم سینمایی «اسنودن» در فرهنگسرای اندیشه برگزار شد و سینما اندیشه، ۲ بار در ماه با نقد و بررسی فیلم‌های روز جهان میزبان علاقه مندان به سینما است.