۱-عدالت اجتماعی؛ همه مردم دارای حق برخورداری از محیطی هستند که بتوانند در آن محیط رشد و شکوفایی داشته باشند.
۲- کیفیت زندگی؛ تعریف کامل و گستردهتری از رفاه اجتماعی باید ارائه شود، بهگونهای که از این محدوده باید فراتر رود.
۳- یکپارچگی اجتماعی - محیطی؛ تمامی تصمیمات اقتصادی باید با توجه به آثاری که روی محیط زیست میگذارند اتخاذ شوند.
۴- مشارکت؛ نهادها باید دوباره سازماندهی شوند تا از طریق آنها زمینه شنیدن صداهای مختلف در فرایند تصمیمگیری فراهم شود.
۵- حفاظت محیطی؛ حراست از منابع و حمایت از حیات جانوری و گیاهی از ضروریات به حساب میآید.
۶- تعهد بیننسلی؛ تصمیماتی که اتخاذ میشود باید با توجه به آثاری باشد که بر محیط زیست نسلهای آینده دارند.
برای توسعه پایدار باید سرمایههای کشور حفظ شوند و از آنها استفاده بهینه شود. بر اساس مدل سین (SCENE) سه شکل سرمایه - پایداری
(Sustainability-Capital) تعریف شده است:
سرمایه اجتماعی، سرمایه محیطی و سرمایه اقتصادی.هرکدام از حوزههای سرمایه فوق تعدادی مؤلفه عام دارد؛ مثلا در بحث سرمایههای اجتماعی میتوان به سطح کیفیت زندگی، حقوقبشر، اشتغال و رویههای کار، مشارکت اجتماعی و توسعه اجتماعی، اعتماد عمومی، رعایت اخلاقیات، رعایت و تبعیت از قوانین و مقررات، فساد و رشوهخواری و پولشویی اشاره کرد یا برای سرمایه اکولوژیکی، کیفیت اکولوژیکی، تنوع گونههای زیستی و منابع طبیعی، انتشار گازها، فاضلاب و ضایعات، اثرات زیستمحیطی تولید و رعایت قوانین و مقررات زیستمحیطی یا اینکه برای سرمایه اقتصادی، حیات اقتصادی، سرمایهگذاریها، مالیات، بازارهای کارا و رشد اقتصادی مطرح میشود. در این مدل هرکدام از مؤلفهها از چهار منظر مورد بررسی قرار میگیرد که عبارتاند از: کیفیت، کمیت، کارکرد و قلمرو آن. مفهوم توسعه پایدار به دنبال این موضوع است که ملاحظات مربوط به اکولوژی حتما باید در فعالیتهای اقتصادی و عمرانی لحاظ شود و این ملاحظات شامل ایده ایجاد محیطی منطقی است که در آن ادعای توسعه به منظور تحقق اهداف کیفی تمامی جنبههای زندگی مورد بحث و بررسی قرار گیرد.امروزه این مفهوم بهعنوان یک دغدغه اساسی در تمامی دنیا مطرح شده است و انتظار میرود دولت دوازدهم با استفاده بهینه از تمامی سرمایههای ملی از جمله سرمایههای اکولوژی، اجتماعی و اقتصادی بتواند ایران را به سمت توسعه پایدار سوق دهد.