آیت الله موسوی اردبیلی(ره) درزندگی خود همواره به تقویت بیشتر نظام می اندیشیدند

به گزارش خبرگزاری برنا از قم، حجت الاسلام قدرت الله ابراهیمی در آستانه نخستین سال ارتحال مرجع عالی قدر حضرت آیت الله العظمی موسوی اردبیلی(ره) در گفتگویی اظهار داشت: تأسیس دانشگاه مفید یکی از خدمات ارزنده ایشان بود.

وی که ارتباط نزدیکی با این عالم بزرگ داشت، گفت: یکی از خصوصیت های بارز ایشان زبان تشکرشان بود که در هر لحظه خدارا شاکر بودند و هیچ گاه شکایتی بر زبان نداشتند.

عضو هیئت علمی دانشکده حقوق دانشگاه مفید، افزود: آیت الله موسوی اردبیلی(ره) بسیار  با محبت بودند به طوری که اگر فردی حتی کوچکترین خدمتی انجام می داد، ایشان نهایت تشکر و قدر دانی را به جا می آوردند.

وی با بیان اینکه آیت الله موسوی اردبیلی(ره) حتی به پاسداران خود نیز توجه داشتند  و قدر دان آن ها بودند، عنوان کرد: زمانی که همراه آیت الله به مکه مشرف شده بودم ایشان به دلیل کهولت سن و ناتوانی بر روی ویلچر می نشستند و بار ها دیدم از شخصی که ویلچر را حمل می کرد تشکر می کردند.

حجت الاسلام ابراهیمی، گفت: آیت الله موسوی اردبیلی(ره) به زیر مجموعه خود بسیار اعتماد داشتند و با آن ها مهربان بودند و حتی مواقعی که انتقادی از آن ها داشتند خیلی رک با خود فرد در میان        می گذاشتند.

وی تصریح کرد: با اینکه مسؤلیت امور شهریه ایشان را در دست داشتم، یک بار نشد خود حضرت آقا دخالتی در امور بکنند و این  نیز از ویژگی های دیگر ایشان بود.

این استاد دانشگاه، افزود: در این مدتی که محضر آیت الله اردبیلی(ره) بودم هیچ گاه نشنیدم حرف کسی را بزنند و اگر هم می خواستند در مورد کسی صحبت کنند به جای آوردن نام آن فرد از لفظ فلان کس استفاده می کردند.

وی با بیان اینکه مسؤلین کشوری بسیار به دیدار این مرجع بزرگ می آمدند و با ایشان گفتگو می کردند، ابراز داشت: در دیدارهایشان بسیار مراقب بودند و برخی مطالب و نکات مهم را در جمع بیان            نمی داشتند و به صورت خصوصی با آن فرد در میان می گذاشتند.

حجت الاسلام ابراهیمی گفت: آیت الله موسوی اردبیلی(ره) هرگز مسائل و شائبه هایی که تضعیف نظام را به همراه داشت مطرح نمی کردند و همیشه به دنبال راهی برای تقویت بیشتر نظام جمهوری اسلامی ایران بودند.

وی در پایان اظهار کرد: گاهی طلبه هایی که مشکلی داشتند و مراجعه می کردند وقتی با آیت الله موسوی اردبیلی(ره) در میان می گذاشتم ایشان در حدی که می توانستند و از دستشان بر می آمد کمک می کردند.