سپاهان، ذوب آهن _ قطب سقوط کرده

هفته پایانی نیم فصل فوتبال ایران به پایان رسید با قهرمانی زودهنگام سرخپوشان تهرانی .پر قدرت،با صلابت و با تغییر رکورد امتیاز در پایان یک نیم فصل،حتی با یک بازی عقب افتاده.

اما آنچه که بسیار نامتعارف و تلخ به نظر می رسید رتبه های دهم و دوازدهمی سپاهان و ذوب آهن در پایان نیم فصل است و تلخ تر باخت های سه گله و چهار گله اصفهانی ها مقابل سرخابی های پایتخت در دو هفته متوالی است که بازتابنده شرایط بحرانی و خطرناک این دو تیم است.

زردهایی که لقب پرافتخارترین تیم لیگ برتر را با پنج قهرمانی یدک می کشند و روزی تا یک پله مانده بر بام آسیا پیش رفتند ،زردهایی که امپراطوری سرخابی های تهرانی را بر فوتبال ایران در هم شکستند و تاج پادشاهی را به تنهایی بر سر گذاشتند،زردهایی که به عنوان تنها تیم ایران حضور درجام باشگاههای جهان راتجربه کردند، زردهایی که تابوی سه قهرمانی متوالی درلیگ را شکستند و حس زیبای طرفداری را فراتر از رنگ قرمز و آبی برای خود و هوادارانشان ایجاد کردند و ذوب آهنی که با بازی های زیبا و به یادماندنی گام به گام و پله به پله باسپاهان هرچند با چاشنی بدشانسی هم درلیگ و هم در آسیا نایب قهرمانی را کسب کردند و اصفهان رابه قطب جدید فوتبال ایران بدل کردند، در حال حاضر در سیری نزولی آغشته به ناامیدی وبحران قراردارند.

اگر به کادرفنی دوتیم بنگریم و یا بازیکنانی که در زمین توپ میزنند به نتیجه دلخواه نخواهیم رسید،آسیب راباید در نقطه ای دیگر جست وجو کرد.

مگر مربی ذوب آهن همان پرافتخار ترین مربی ایران نیست،مگرسپاهان با همین مربی به قهرمانی نرسید ویا خود زردها با کرانچارکاپ قهرمانی رابالای سرنبردند؟

مگر ساسان انصاری ومرتضی تبریزی درخط آتش دوتیم از بهترین و نیشدارترین گلزن های فصل قبل نبودند.

مگررسول نویدکیای سپاهان و رجب زاده ی ذوب آهن رامی توان بازیکنانی عادی تلقی کرد.

مگر طرفداران همان هایی نیستند که در سرما وگرما و در بهترین و بدترین شرایط گاهی با پای پیاده به ورزشگاه ها نیامدند و تیم ها راحمایت نکردند و ما آنها را بهترین هواداران ایران نمی خواندیم.

پس پاشنه ی آشیل راباید در مرتبه ای فراتر از این موضوعات جست وجو کرد. آنچه که دردهه هشتاد به آن میبالیدیم.به واژه ای که شده بود زبانزد عام وخاص وهرجای ایران را گام می نهادیم از آن به عنوان خصوصیت بارز اصفهانی ها یادمیکردند.«مدیریت».

آقای ساکت وآقای تاج که در حال حاضر بر بالاترین کرسی های فوتبال ایران تکیه زده اند از کانال چنین فضای مدیریتی به این جایگاه رسیده اند،اما آیا با رفتن چند نفر باید همه چیز را بدست باد سپرد؟

چنگ زدن به ثبات است که ما را درمسیر گذشته قرار خواهد داد نه فریاد زدن نام گذشتگان، نه افتخار به آنچه که قبل ها داشتیم والان نداریم.

میثم یزدانی