توسعه اقتصادی محصول توسعه سیاسی

به گزارش خبرگزاری برنا ، به طور کلی توسعه جریانی است که در خود تجدید سازمان و سمت گیری متفاوت کل نظام اقتصادی ، اجتماعی و سیاسی را به همراه دارد .

توسعه علاوه بر اینکه بهبود میزان تولید و درآمد را در بر دارد شامل دگرگونی های اساسی در ساخت های نهادی ، اجتماعی - اداری و همچنین ایستار ها و دیدگاه های عمومی مردم است . توسعه در بسیاری از موارد حتی عادات و رسوم و عقاید مردم را نیز در بر می گیرد .

از این روی مهم ترین بخش توسعه سیاسی به اعتقاد من این است که آیا فهم مشترکی از نظام بین الملل وجود دارد یا خیر ؟ ما باید به این درک برسیم که تا زمانی که به یک فهم مشترک در مدیریت کشور دست پیدا نکنیم نمی توانیم در مدیریت کشور و پروسه های حکمرانی مطلوب و افزایش کارآمدی کار جدی انجام دهیم ، باید با این مهم وارد فاز توسعه یافتگی شویم .

اگر پارادایم فکری ما مربوط به پنجاه سال پیش باشد توسعه حاصل نمی شود ، اولین شرط توسعه اقتصادی تعامل سازنده با نظام اجتماعی و بین المللی است .

بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ایران به دلیل بد بینی ای که به نظام جهانی به وجود آمده بود در دام تقابل با نظام جهانی افتادیم که البته این ذهنیت به هیچ وجه تصادفی نبود بلکه به دلیل ایدئولوژی حاکم و تجربه منفی کشور ما در رویارویی با تمدن غرب شکل گرفته است ، یعنی نسبت به کشور های توسعه یافته به دلایل تاریخی و سوابق استعماری و ایدئولوژی مذهبی بدبین هستیم به این دلیل هم تاوان سنگینی پرداخت کرده ایم .

یکی از شرط های استفاده از دانش و مزایای تجارت و انتقال تکنولوژی همزیستی مسالمت آمیز با جهان است که ما این پیش شرط را بنا به دلایل فوق الذکر نداشته ایم ، این پیش شرط را تنها حکومتی می تواند برآورده کند که بپذیرد مشروعیت خود را فقط از مردم گرفته است .

اصولا دولت توسعه گرا باید عمیقا پایبند دموکراسی باشد تا بتواند خود را با نظم جهانی تطبیق دهد و منافع ملی را تقویت کند ، دولت توسعه گرا باید اقتدار گرا باشد اگر چنین دولتی بر سر کار باشد و چرخ توسعه را راه بیاندازد رشد مستمر اقتصادی تضمین می گردد .

باید به این مهم برسیم که راه اصلاحات اقتصادی از مسیر اصلاحات سیاسی می گذرد  یعنی اگر دولت اصلاحات سیاسی نداشته باشد در سایر بخش ها نیز بدون دستاورد خواهد بود .

در شرایط فعلی می بینیم دولت تدبیر و امید در چه شرایط بحرانی زمام امور را در دست گرفته است ، این دولت چیزی ندارد تا به کسی بدهد این دولت خود مستحق کمک است ، به زحمت میخواهد چرخ های توسعه سیاسی و اقتصادی را راه بیاندازد اما ببینید چه نیروهای قدری در مقابل آن صف بسته اند . مدیران نالایق ، سازمان هایی که از بودجه دولت ارتزاق می کنند ، آن دسته از نمایندگانی که به جای منافع ملی خواسته های محلی یا گروهی را پیگیری می کنند هم سهم خود را از دولت مطالبه می کنند .

به همین دلیل به این نتیجه می رسیم که بدون انجام اصلاحات سیاسی دولت دوازدهم کاری از پیش نخواهد برد . باید به تدریج دولت آماده پاسخگوئی و شفافیت باشد و این پاسخگوئی و شفافیت را در کشور نهادینه سازی کند  ، زد و بند باید جای خود را به شفاف سازی بدهد و بودجه دولت شفاف شود .

امروزه بدنه دولت دچار فساد و تباهی است و این دولت عملا تا ساختار را تغییر ندهد و تقویت نکند نمی تواند به توسعه سیاسی و در فرای آن به توسعه اقتصادی برسد .

امروز شاهد آن هستیم که بروکراسی ها مبنای شایسته سالاری ندارد و اگر بخش خصوصی هم بخواهد در این فضا رشد کند باید خود را به دولت وصل کند ، در شرایط فعلی ما به یک بازنگری اساسی در ساختار قدرت و ماهیت دولت نیازمندیم .

بازسازی درونی دولت جز اتکا به آرا و قدرت مردم امکان پذیر نیست بنابراین لازمه هر اصلاح ساختاری در اقتصاد ایران اصلاحات سیاسی است .

فراموش نکنیم توسعه سیاسی و اقتصادی در یک بستر فرهنگی اتفاق می افتد و تا زمانی که بستر مناسب برای توسعه فراهم نباشد توسعه اتفاق نمی افتد و از طرف مردم مورد پذیرش قرار نمی گیرد .

قطعا توسعه اقتصادی بدون توسعه سیاسی منجر به ایجاد بحران می گردد ، توسعه اقتصادی در کشور هایی که از توسعه سیاسی غافل مانده اند موجب بحران مشارکت می شود به این معنی که نخبگان سیاسی با تاکید بیش از حد بر توسعه اقتصادی از توسعه سیاسی غافل می شوند و زمانی که طبقه ای متوسط شکل گرفت دیگر نهادی توسعه یافته که مشارکت مردم را برتابد و مردم بتوانند آرزوها و خواست های خود را در محیط سیاسی محقق سازند وجود ندارد .

بنابراین یکی از نتایج توسعه اقتصادی شکل گیری طبقه متوسط می باشد ، طبقه ای که  پیش از همه خواستار مشارکت و اصلاح امور سیاسی است .

فراز صادقی مقدم _ فعال سیاسی اصلاح طلب