فصل شکار بادبادکها؛ نمایشی متین و ستودنی

اصولا هنر نمایش از عناصر مختلفی تشکیل می شود که هر یک کاربردی حیاتی در شکل گیری اثر دارند قطع به یقین اگر هریک از نقاط عطف یک نمایش از نمایشنامه گرفته تا کارگردانی،بازیگری، موسیقی، دکور و صحنه، لباس و...انتخاب ناکارآمدی باشند بی شک اتفاق حادث شده آنچه باید از آب درنمی‌آید.

بی تردید نمایشنامه بن مایه و اولین آجر دکوراسیون یک اثر نمایشی است و اصولا هنر بازیگر و البته کارگردان بر توانایی های نمایشنامه سوار می شود تا اثر بر جان مخاطب بنشیند.

متریال های مختلف یک اثر نمایشی و چیدمان درستی که کارگردان به عنوان خالق اثر ایجاد می کند فرصتی است تا بازیگر روی صحنه تئاتر امپراطوری کند.

نمایشنامه «فصل شکار بادبادکها» با بازی متین ستوده و به کارگردانی شاهین صادقیان  در نگاه اول تو را با یک صحنه‌ی دارای حرف و دلیل مواجه می کند. طراحی صحنه طوری چیدمان شده است که تماشاگر این نمایش بایستی ازقطعات و نحوه ایستایی شان روی صحنه به موقعیت های نمایش برسد. موسیقی زنده نمایش نه تنها فضای تماتیک کار را رقم می زند که پاساژهای حسی بازیگر را پر می کند. در واقع موسیقی، خود در مقام کاراکتری جدا موقعیت هایی را به عنوان پارتنر بازیگر ایجاد می کند تا نه تنها به عنوان فاصله های هر صحنه که در مقام تغییر فضای قصه صاحب جایگاه باشد.

نمایش بر اساس  شیوه روایی نمایشنامه  و نه چیزی جدا از آن کارگردانی شده است و بازیگر بر اساس موقعیت های قصه به تغییر لحن و میزانسن راهنمایی شده است اما نکته در رنگ آمیزی بازیگری است.

بازیگر در نمایش «فصل شکار بادبادکها» واگویه هایی از یک زن را در موقعیتی خاص ارائه می دهد اما این همه ماجرا نیست.

 دیزالو و انتقال حس از صحنه ای به صحنه دیگر، تغییر سبک و سیاق دیالوگ گویی در صحنه های مختلف و برقرار کردن ارتباط شخصیت هایی که در نمایش نیستند و بایستی برای تماشاگر معرفی شوند از کار بازیگرتنها روی این صحنه تئاتر ، حکومتی شگفت انگیز خلق کرده است.

اصولا کار مونولوگ سخت و حفظ تماشاگرش سخت تر است اینکه تو بتوانی نزدیک به شصت دقیقه تماشاگرت را بی آنکه تمرکزش از بازی تو برهم بریزد نگه داری حتما نیازمند توانایی هایی در اجرا و کارگردانی است.

تداوم حس و حفظ راکورد بازی در موقعیت های متفاوت، در حالی که تماشاگر از موقعیت پیش آمده برای روایت قصه خارج نشود کار دشواری است که در این نمایش و در لحظات مختلف به کرات رخ می دهد شاید در ظاهر کارگردانی این نمایش و طراحی میزانسن ها ساده و معمولی به نظر برسد اما بعد از اینکه دو شب مخاطب این نمایش باشی خواهی دریافت که بازیگر روی این صحنه حرکتی بی دلیل و تغییر لحنی بی پایه ندارد.

نمایش «فصل شکار بادبادکها» از نمایشنامه ای قوی و عمیق برخوردار است که عمق این روایت در بازی بازیگر منعکس می شود و البته نگاه عمیق تماشاگر این را می طلبد که باید با تمرکز و قلاب درگیرشونده ماجرایی را از قصه زنانه ی  زنی همین اطراف تماشاگر باشد.