
تئاتر دیدن نیاز جامعه است چرا که فرهنگ خواسته مردم هر کشور است و وقتی سینما مسیر اقتصادی اش مهم تر از تاثیر فرهنگی اش شده همه چیز بر گردن خانواده بی جیره مواجب تئاتری می افتد که با خون دل هم که شده سکان فرهنگی یک مملکت زخم به تن دار را بر دوش بگیرد و به ساحل برساند که این همان رسالت هنر هنرمند است.
مردم هر کشور برای بیداری باید در قدم اول جسارت داشته باشند تا واقعیت شان بیدار شود نه فریاد تو خالی شان از هیچ ، که نمایش و لحن بی پرده ی آن امروز جور همه را یک تنه می کشد.
ممیزی ها قاتلان هنر هستند و تئاتر این روزها به لطف نگاه مسئولین مرتبط بیش از هر فریاد هوشمندانهی دیگر اجازه حرف زدن دارد و البته تئاتر خصوصی با مدیریت افراد درد دار امروز کمک دو چندانی به قصه هدف سردمدارن فرهنگ جامعه کرده اند که جای تقدیر دارد.
چندی پیش نمایش کروکی را در تالار پالیز روی صحنه بردم ، امروز که به تک تک جملات معترض و نگرانم باز میگردم و نگاه میکنم می بینم چه خوب که می شود جایی برای گفتن پیدا کرد، بی چهارچوب و بی خط کشی و بدون ممیزی ، سالن های خصوصی جدا از اینکه به حجم تولیدات نمایشی و البته حجم تماشاگران تئاتر در شهر افزودند فرصتی را برای اعتراض به آنچه باید ونباید دادند تا قلم ترسوی برخی نویسندگان مجبور کمتر از قبل هراس از گفتنی هایی که در گفتنش نباید دیر شود داشته باشد....
( ادامه دارد)