یکی بگه چطوری بخندیم پس!؟/این روزها نخندیدن و نخنداندن پز روشنفکری است!؟

قاعدتا در روزهایی که نیاز است آرامش اجتماعی حفظ شود تا با تمرکز بیشتری بر مشکلات غلبه کنیم دستگاه‌های موثر در ایجاد محیطی شاد و مفرح در جامعه بایستی تدبیر ویژه داشته باشند و در واقع شادی‌سازی اجتماعی در حوزه‌های مختلف باید در سرفصل تمهیدات و تصمیم‌های مسئولین ذی‌ربط  فرهنگی به خصوص قرار گیرد.

تلویزیون، سینما، تئاتر، موسیقی و... از عناصر مهمی هستند که می‌توانند لحظاتی هر چند  کوتاه را برای مردم به شیرینی تبدیل کنند.  و در راس آنها رسانه ملی با عنوان در دسترس‌ترین رسانه موجود می‌تواند در دقایقی که مخاطب را همراه خودش دارد او را از فضای سخت و زمخت روز جدا کند و به تفکرات روزمره مخاطبش دقایقی استراحت دهد. لازمه این اتفاق به تدبر و تخصص رسانه ایی نیازمند است نه وادار کردن به شادی های های سطحی و...

بی شک رسیدن به موقعیتی مفرح در جامعه ایی مثل ایران نیازمند تدابیر ویژه فنی  است. برای مردمی که کمدی در ذاتشان نهفته است و اصولا یک خط از هنرمندان در این عرصه پیشرو هستند  بی شک کار راحتی نیست و نمی‌شود با یک اتفاق دم دستی فضای شادی را ایجاد کرد، در حقیقت ما به توانایی‌های تکنیکی در این راستا نیازمندیم و برای این مساله باید به صاحبان فکر وایده اعتماد کرد و البته به جوانتر ها فرصت قد علم کردن داد.

اگر گذری بر جدول‌های آثار سینمایی ، تلویزیونی و نمایشی، روی  پرده ، روی آنتن و  روی صحنه داشته باشیم به این نتیجه می‌رسیم که این روز ها درصد پایینی از آثار تولیدی و ارائه شده در این مدیوم ها ، فضایی کمدی و طنز دارد. 

حال این سوال پیش می‌آید که آیا مخاطبان تولیدات طنز  و کمدی کمتر هستند یا سازندگان علاقه ندارند در این باره فعالیتی کنند؟

 نکته‌ای که اینجا مد نظر بسیاری از منتقدان و جامعه‌شناسان اجتماعی در حوزه رسانه است برمی‌گردد به این آسیب‌شناسی که آیا تولیدات کمدی گران‌تر است؟

آیا بازگشت سرمایه در آثار کمدی کمتر است؟

آیا ساخت سریال‌های تلویزیونی با ژانر طنز با مشکل روبرو می‌شود؟

 ممیزی و ...؟

آیا نمایش‌های طنز مخاطب ندارند؟

آیا  هنرمندان طناز کم داریم؟

در روزگاری که بسیاری از  کمدی‌های سخیف سینمایی اتفاقا خوب فروش می‌کند و ناجی سینمای امروز هستند  قطعا سرمایه‌گذاران، کارگردانان و بازیگران نیز علاقه‌مند به کار در این ژانر هستند و سینما بی شک بازگشت سرمایه‌اش را مدیون این ژانر است. پس چرا این فرمول به تلویزیون نمی‌آید؟ چرا نویسندگان و کارگردانان تئاتر علاقه ندارند آثار طنز را روی صحنه ببرند؟

با یک نگاه سرانگشتی خیلی زود به این نتیجه خواهیم رسید که اگر تولیدکنندگان سینما و تئاتر منحصرا به سمت این ژانر قدم بردارند بی‌شک با موفقیت اقتصادی چند برابری مواجه خواهند بود و بی‌تردید در اوضاع فعلی، اقتصاد هنر نیز با حال و احوال بهتری مواجه خواهد شد.

نکند نخندیدن و نخنداندن  یک جور پوز روشنفکری است!

تلویزیون هم در مناسبت‌های پیش رو می‌تواند با  تدبیر  بیشتری به سمت تولیداتی حرفه‌ای‌تر و جذاب‌تر در حوزه طنز برود که این مسئله می‌تواند به بازگشت مخاطب تلویزیون نیز کمک دو چندان کند.

جای سریال های طنزهر شبی در این تلویزیون خالی است!

جای رضا عطاران، مهران مدیری و همه ساعت خوشی ها....

جای پاورچین ها و زیر آسمان شهر ها....

تلویزیون به شب های برره نیازمند است!

آنقدر رسانه ملی برای خندیدن مردم کم گذاشته که هر اتفاق سخیفی در سینما سر وصدا به پا می کند و....