دنباله‌سازی بر سریال‌های بی‌مخاطب نشان از اولویت نظر مدیران نسبت به نظر مردم است/ تلویزیون در مرحله افول و ضعف قرار دارد/ فاصله مردم و مدیران رو به افزایش است

مسعود بهبهانی‌نیا، فیلمنامه‌نویس سینما و تلویزیون، در گفت‌وگو با خبرنگار برنا، اظهار داشت: معمولاً اگر طراحی‌ فیلمنامه‌ بر اساس یک سریال بلند باشد شخصیت‌پردازی‌ها و ساختمان داستان بر همین اساس بنا می‌شود و فیلمنامه‌نویس می‌داند که قصه تا کجا می‌رود و محوریت آن بر چه اساس است. این اتفاق در کشورهای دیگر هم رخ می‌دهد و نوشتن فیلمنامه بر همین اساس صورت می‌گیرد.

بهبهانی‌نیا خاطرنشان کرد: در سال‌های اخیر با توجه به سریال‌هایی که در جهان ساخته شده، تمایل مردم به مجموعه‌های تلویزیونی طولانی بیشتر است و لزوم ساخت سریال‌های بلند ساختمان قصه و چینش شخصیت‌هاست که باید به گونه‌ای باشد که امکان ادامه دادن فیلمنامه و قصه در فصل‌ها و فازهای بیشتر وجود داشته باشد و نمونه موفق این اتفاق در کشور ما سریال «پایتخت» است.

وی افزود: در سریال «پایتخت» کاراکترها به نوعی توانایی دارند که با قصه‌های متفاوت مخاطب را همراه کنند ولی در باقی آثار دنباله‌دار ما در بحث مجموعه‌های تلویزیونی این اتفاق رخ نداده و معمولاً فصل‌های بعدی سریال‌هایمان بسیار ضعیف‌تر از فصل اول هستند اما از آنجا که فصل اول با استقبال خوبی همراه بوده و مدیران ما علاقه به استفاده از راه‌های امتحان شده دارند ساخت همین سریال‌ها در دستور کار قرار می‌گیرد.

این فیلمنامه‌نویس در ادامه گفت: ادامه پیدا کردن سریال‌هایی که مخاطبان چندانی ندارند نشان از اولویت نظر مدیران و تصمیم‌گیران نسبت به نظر مردم است. در کشورهای دیگر بخش خصوصی در این زمینه بسیار فعال است و ابتدا چند قسمت از یک سریال را می‌سازند، سپس اگر سریال با استقبال روبرو شد عوامل برای ساخت آن در فصل‌های بعدی اقدام می‌کنند. آنجا مهم‌ترین مسأله مخاطبان هستند که تبلیغات در راستای جلب توجه مخاطبان صورت می‌گیرد و حیات یک سریال به بازخوردی است که از بینندگانش کسب می‌کند. حتی در کشورهای پیشرفته‌ای که در زمینه سریال‌سازی فعالیت دارند یک فصل از سریال را می‌سازند، پس از پخش یک سال بازخوردها را بررسی می‌کنند و سپس سراغ ساخت فصل بعدی می‌روند.

نویسنده فیلمنامه مجموعه تلویزیونی «نرگس» خاطرنشان کرد: متأسفانه در کشور ما اینگونه نیست و مخاطب در اولویت اصلی قرار ندارد و دلیل اصلی را می‌توان در دولتی بودن همه چیز دانست. وقتی تلویزیون و سینما دولتی باشد، ارتباطش با مخاطب بسیار کم می‌شود و در تلویزیون هدف از ساخت سریال تنها پر کردن آنتن می‌شود که متأسفانه در تلویزیون ما اینگونه است. ما حتی یک دستگاه نظرسنجی دقیق در تلویزیون نداریم تا متوجه شویم که کدام آثار طرفدار بیشتری دارد و مردم از چه سریال‌ها و برنامه‌هایی استقبال کرده‌اند.

وی افزود: ما امروز سال‌های طلایی سریال‌های پرمخاطب را از سر گذرانده‌ایم و در مرحله افول و ضعف هستیم. متأسفانه سریال‌سازی جایگاه خود را از دست داده و فاصله بزرگی بین مردم و مدیران به وجود آمده که هر روز رو به افزایش است. از آنجا که مردم می‌توانند به صورت رایگان تلویزیون ببینند، رسانه ملی همیشه مخاطبانی دارد اما کاملاً مشخص است که تلویزیون با خواسته‌ها و نیازهای مردم و جامعه فاصله گرفته و هرچقدر مدیران محافظه‌کارتر باشند و دست به عصاتر رفتار کنند این فاصله بیشتر می‌شود و نیاز امروز رسانه ملی داشتن مدیرانی است که جسور باشند تا تلویزیون به روزهای اوج خود بازگردد وگرنه نگرانی درباره ضعیف‌تر شدن تلویزیون در برقراری ارتباط با مردم هر روز بیشتر می‌شود.