حسرت بی پایان صعود

به گزارش برنا از اراک ، اما فوتبال دوستان اراکی هیچگاه فکر نمیکردند که تا این اندازه اسیر ناعدالتی فوتبال شوند و سال های سال در پایان فصل رویاهای فوتبالی خود را به خاک بسپارند و درحالی که با حسرت به تیم های صعود کننده نگاه می کنند؛ چشم انتظار فرا رسیدن فصل آینده باشند، انتظاری که همیشه با نگرانی از شانه خالی کردن حامیان مالی و انحلال باشگاه ایرالکو همراه بوده و هرسال نیز یک نفر نقش متهم ردیف اول ناکامی ها را ایفا می کند به طوری که یک بار از عدم پایبندی باشگاه به تعهدات خود و بار دیگر از عدم حمایت مسئولان استانی سخن می گویند ولی هیچگاه متولی و مرجع رسمی برای برخورد با آنها وجود نداشته و ندارد.

ولی علیرغم سال های گذشته در فصل جاری همه چیز متفاوت رقم خورد چرا که این بار برخلاف سنوات گذشته دغدغه ای تحت عنوان حل مشکلات مالی بر دوش مدیران باشگاه نبود و شرکت ایرالکو حمایت بسیار مناسب و تقریبا بی سابقه ای از باشگاه انجام داد. نگاه ویژه مسئولان این بنگاه صنعتی در پایبندی به مسئولیت اجتماعی خود از یک سو و پای کار بودن اغلب مدیران استانی و در راس آنها نماینده عالی دولت در استان مرکزی از اتفاقاتی بود که جای خالی آن سالها در فوتبال این شهر احساس می شد. به دنبال همین امور، این امید را در دل اهالی فوتبال زنده شد که سال 98، قسمت آخر سریال «رویای صعود» تیم فوتبال آلومینیوم خواهد بود و به زودی نام اراک در کنار صنعت و مشاهیر آن، در فوتبال نیز خواهد درخشید، امیدی که تحقق آن به زمان دیگر موکول شد.

حال این سوال در اذهان عمومی مطرح است که علی الرغم مسیر همواری که شکل گرفته بود چرا این فصل نیز تیم فوتبال آلومینیوم اراک باز هم اسیر ناکامی شد. بسیاری بر این باورند که اصلی ترین دلیل این ناکامی بروز حاشیه ها به واسطه استفاده از مدیرعاملی  ناکارآمد در راس هرم باشگاه بوده، مدیری که نه تنها به وظایف اصلی خود عمل نکرد بلکه هر روز حاشیه ای جدید بر بدنه باشگاه وارد کرد.

اصلی ترین این حاشیه ها ورود دستگاهای امنیتی و بر ملا شدن تخلفات مالی در باشگاه ایرالکو بود که سرانجام موجب بازداشت آقای مدیرعامل شد، همان مدیرعاملی که خود را ناجی فوتبال اراک معرفی می کرد!

هرچند در زمان بازداشت آقای مدیرعامل با ورود هئیت مدیره، وی دیگر در سمت مدیرعاملی باشگاه نبود و برکنار شده بود اما رسانه ای شدن این خبر برای حاشیه سازی رقبای آلومینیوم کافی بود تا بخش اعظمی از روحیه تیم تحلیل رود و بازیکنان خود را بدون پشتیبان ببینند.

علاوه بر مباحث فوق، موضوع ابتلای فوتبال استان مرکزی به بیماری روحی از دیگر دلایل ناکمی باشگاه آلومینیوم است؛ بیماری ای که تنها راه درمان آن جراحی اساسی در سطح مدیریت کلان هئیت فوتبال است. ادعایی که چندان دور از واقعیت به نظر نمی رسد چرا که با نگاهی به رزومه تصمیم گیران این هیئت متوجه ترکیبی از افراد بی تجربه و فرسوده هستیم.

از یک سو مدیر ارشدِ پا به سن گذاشته هیئت فوتبال که عملکرد وی اظهرالمنشمس است و پرداختن به این موضوع تکراری شده و از سوی دیگر انتصاب افراد بی تجربه در راس امور این هئیت به ویژه سمت هایی مانند دبیری که می توانست نقش بسزایی در جلوگیری از پای مال شدن حق نماینده فوتبال استان ایفا کند.

بنابراین شاید بتوان پس از مدیرعامل پر حاشیه باشگاه آلومینیوم، مهم ترین دلیل ناکارآمدی و ناکامی فوتبال استان مرکزی در فصل گذشته را ترکیب هیئت فوتبال این استان دانست چرا که کارنامه قابل قبولی در حمایت از فوتبال ارائه نکرده است.

اما شاید اینها تنها دلایل ناکامی آلومینیوم سازان در لیگ دسته اول کشور نباشد. یکی دیگر از دلایل ناکامی باشگاه ایرالکو، ضعف مشهود این مجموعه در عرصه اطلاع رسانی و عدم ارتباط گیری مناسب با رسانه ها است، امری که شاید در نگاه اول چندان مهم جلو نکند ولی بانگاه اجمالی به حواشی رسانه ای که در فصل جاری گریبانگیر فوتبال اراک شده بود، متوجه خواهیم شد که این مهم از ارکان بااهمیت عدم موفقیت ایرالکو در رویای صعود به لیگ برتر می باشد چرا که بسته بودن درب های باشگاه به روی اصحاب رسانه، موجب شد تا برخی از رسانه های خارج از استان در پاره ای از مواقع دست به حاشیه سازی بزنند تا مسیر را برای حامیان مالی خود و رقبای تیم فوتبال آلومینیوم هموار سازند.

به هر روی آلومینیوم سازان در فصل 97-98 نیز همچون 17 سال گذشته از صعود به لیگ برتر بازماندند تا یک گام دیگر به رکورد 20 ساله نساجی نزدیکتر شوند. گویا به نظر می رسد با بررسی موانع صعود آلومینیوم می توان از آنها به عنوان مثلث ناکامی فوتبال اراک یاد کرد، مثلثی که قطعا با کمی تدبیر می توان در فصل جدید به راحتی اضلاع آن را پاک کرد. اما با این وجود تجربه ثابت کرده یکی از آفت های باشگاه داری عدم ثبات مدیریتی در آن است، پس این انتظار از مدیران ایرالکو میرود که از گذشته درس بگیرند و با الگو برداری از نمومه های موفقی همچون گلگهر سیرجان، ثبات مدیریتی را در دستور کار قرار دهند و تنها در سدد رفع نقاط ضعف و تقویت نقاط مثبت باشگاه در ارکان مختلف باشند.

یادداشت: فاطمه آباقری