علت اصلی نامگذاری امام حسن (ع) از دیدگاه روایات
حسن مجتبی (به عربی: حسن بن علی المجتبی؛ زادهٔ ۱۵ رمضان ۳ هجری قمری – درگذشتهٔ ۷ یا ۲۸ صفر ۵۰ هجری قمری در مدینه) فرزند اول علی بن ابی‌طالب و فاطمه زهرا، امام دوم شیعیان است که از وی با عنوان امام حسن مجتبی یاد می‌کنند. کنیهٔ وی ابومحمد و ملقب به مجتبی است. او از اهل بیت و نیز آل کسا به‌شمار می‌آید.
به گزارش خبرگزاری برنا؛ امام حسن در ۱۵ ماه رمضان سال سوم ه.ق برابر با ۲۹ فوریهٔ ۶۲۵ م در مدینه به‌دنیا آمد.در برخی روایات و منابع تاریخی، سال دوم ه.ق آمده است.
نام او «حَسَن» صفتی به معنای «خوب و نیکو» است. بنا به برخی روایات اهل سنت، حضرت علی مایل بود نام وی را «حَمزه»، «جَعفَر» و یا «حَرْب» بگذارد اما حضرت محمد اسم حسن را بر او گذاشت.
اما به روایت ابن‌بابویه، امام علی درحالی که گفت که پیش از پیامبر اقدام به نامگذاری نمی‌کند اما اعلام کرد که نام «حرب» را می‌پسندد. پیامبر او را حسن نام نهاد.
در برخی احادیث، نامگذاری حسن به الهامی الهی نسبت داده شده و نیز گفته شده که نام‌های «حسن» و «حسین»، دو نام بهشتی هستند که پیش از اسلام میان اعراب وجود نداشته است.
برخی از نام‌های او که پیامبر بر وی نهاد، با نام حسین وجه مشترک دارد، مانند اینکه نام «حسن» هم‌سنگ نام «شَبَّر» و یا در روایاتی «جُهْر» — نامِ قرینِ «شُبَیْر» — پسر هارون است؛ یا سَیِّدُ شَبابِ أهلِ‌الْجَنَّة که این نام سبب شهرت عام وی به «سیّد» نیز شده‌است. «مُجتَبیٰ» از دیگر نام‌هایی است که پیامبر بر وی نهاد؛ این نام در نزد شیعیان بسیار مشهور است.
مجتبی اسم مفعول از «جَبا یَجْبو» و به‌معنای برگزیده است؛ شهرت این نام چنان است که گاه علی بن ابی‌طالب با کنیهٔ «ابوالحسن المجتبی» خوانده شده است.
نکتهٔ جالب توجه آن است که پیشتر این نام از سوی پیامبر به علی بن ابی‌طالب اطلاق شده بود، اما کاربرد گستردهٔ آن برای حسن چنان بود که اطلاقش بر علی بن ابی‌طالب را تحت‌الشعاع قرار داد.
فرمانده سپاه استان قم:
شهادت حضرت علی علیه‌السلام ؛
مدیرکل تبلیغات اسلامی گلستان:
امام جمعه قزوین:
نظر شما
پیشنهاد سردبیر
پرونده ویژه
