ستاره ها بازی هم را نمی خورند!

پنج شنبه شب فیلم سینمایی "شب" به کارگردانی"رسول صدر عاملی" و به قلم "کامبوزیا پرتوی" با سه بازی درخشان از مرحوم "عزت الله انتظامی"، مرحوم "خسرو شکیبایی" و "امین حیایی" که در "جشن حافظ" تندیس بهترین بازیگر کمدی را دریافت کرد روی آنتن شبکه یک رفت. 

بارها در تولیدات مختلف سینمایی شاهد این نکته بوده ایم که ستاره های سینما رخ در رخ هم قرار می گیرند و این اتفاق در سالهای اخیر بیشتر با هدف فروش  بهتر در گیشه اتفاق می افتد.

در اینکه ستاره ها برگ برنده موفقیت در  سینما هستند شکی نیست و بدیهی است که حضور ستاره ها قرار است کیفیت هنری یک اثر را ارتقا ببخشد و تنها با هدف موفقیت و اقبال در کشاندن مخاطب به سالن های سینما رخ نمی دهد. 

فیلم "شب" با دو بازیگر ویژه در تیتراژ خود از "خسرو شکیبایی" و "عزت الله انتظامی" که بخشی از تاریخ سینمای ایران هستند. خاطره سازی کرد برای آنهایی که فقط از ستاره ها شنیده اند نه بیشتر...

دو بازی ویژه از بازیگرانی که هر کدام  مکتب و سبکی  در بازیگری از خود به جای گذاشتند  و امروز الگوی بسیاری از بازیگران بعد از خودهستند.

فیلم "شب" فرصتی است که ما "شکیبایی" و "انتظامی" را در مقابل هم ببینیم، دو بازیگر  از دو مکتب متفاوت در بازیگری که قرار است با انتخاب ویژه "رسول صدر عاملی" اینبار مقابل هم بدرخشند. 

اگر به شیوه بازیها در این فیلم با نگاهی جزئی تر دقت کنیم متوجه خواهیم شد که هر دو بازیگر به لحاظ ریتم و تمپو اتفاقی کنتراست را در خلق این دو شخصیت رقم می زنند. به رغم توانمندیشان در بازیگری بازی را پاس کاری می کنند و بر خلاف بسیاری از بازیگران نابازیگر این روزها موفقیت را در خوردن بازی یکدیگر نمی بینند . 

"عزت الله انتظامی" که بی شک یکی از مهمترین بازیگران تاریخ سینمای ایران است در لوکیشنی ثابت و در موقعیتی محدود از یک شخصیت چهارچوب دار کاراکتری ماندگار را طراحی  و اجرا می کند. و "خسرو شکیبایی" در مقابل او قرار است پیرمردی با فاصله از سن خودش را بر اساس جغرافیایی از محل روایت داستان خلق کند. 

در حقیقت تماشاگر متوجه می شود که مشخصا بازیگران در این فیلم  به دنبال خودنمایی در استاتیک و خارج از اندازه دیده شدن نقش شان نیستند و همه چیز بر اساس موقعیت داستان بنا نهاده شده است نه خوش رقصی بازیگران جلوی دوربین! و شما می بینید "امین حیایی" جوان تر از امروز هم چه خوب و درست در این قاب قرار می گیرد. 

اگر چه نمی توان از هدایت کارگردان در این فیلم به راحتی عبور کرد اما بدیهی است که بازیگرانی در این حد و اندازه ، توانمندی این  را دارند که از قد و قواره های بازی در یک نقش به نفع خودشان خروج کنند و به بیشتر دیده شدنشان کمک کنند اما بازیگری که می تواند با یک حرکت چشم، یک پاساژ حسی در سکوت ، یک پاس کاری حسی یا رد و بدل کردن چند دیالوگ در یک وزن با یک ریتم، توامندی و شعور بازیگری اش را به رخ بکشد، نیازی به شلنگ تخته های مرسوم در این عرصه ندارد. چرا که از کوچکترین قابش به نفع نقش طوری سود می برد  که کار هر بازیگر ناپخته ای نیست. 

فیلم "شب" اگر چه  می توانست اتفاقی ویژه‌تری در کارنامه صدر عاملی باشد اما با نمره‌ای متوسط در کارنامه این کارگردان با بازی های درخشان البته وجود دارد.