مهدی همایونفر، تهیهکننده سینما و تلویزیون که آثاری چون فیلم سینمایی «اتوبوس شب» و سریال تلویزیونی «مینو» را در کارنامه خود دارد، درباره این موضوع به خبرنگار برنا گفت: در این مبحث طبیعتاً سینما و تلویزیون تفاوتهایی با هم دارند، در تولیدات تلویزیونی تهیهکنندگان بر اساس بودجهای که دریافت میکنند پروژه را پیش میبرند و حتی سعی در صرفهجویی بودجه دریافتی دارند به این جهت اهمیت کمتری به طراحی لباس در قیاس با طراحی صحنه میدهند.
وی گفت: تلویزیون از آنجا که سرمایهگذار است و سیاستهای خود را برای تولید آثار ملی و میهنی و ... دارد طراحی لباس را مورد توجه قرار نمیدهد چراکه پوشش کاراکترهای مقابل دوربین براساس سلیقه مدیران خود سیما تعیین و اجرا میشوند تا به ممیزیها، خط قرمزها و سیاستهای حاکم برخورد نکنند. این بی اهمیتی فراگیر است و دامن همه تولیدات دیگر را هم گرفته است.
همایونفر افزود: اما در سینما متفاوت است امروزه به جهت اینکه غالب عوامل سینما و تلویزیون مشترک هستند این مساله حتی در سینما هم خودش را نشان داده و ما طراحان لباسی نداریم که در این دو حوزه حرفهای و تخصصی عمل کنند و عملاً محصول عدم توجه به این موضوع چیزی است که امروز میبینیم.
همایونفر از آرشیو صداوسیما در استفاده از لباسها و لوازمی که برای بازیگران فیلمها و یا سریالهایی که قبلا ساخته و استفاده شده گفت و اظهار داشت: جالب است بدانید که معمولاً تلویزیون لباسها را به عنوان تسویه حساب از تهیه کننده گرفته و آرشیو میکند.
تهیه کننده «مجموعه جلالالدین» گفت: اینجا یک مشکلی برای تهیهکنندگان در استفاده از لباسهای آرشیوی بخصوص در سریالهای تاریخی وجود دارد، چراکه لباسی که برای یک بازیگر تهیه شده به اندازه و قامت خود او دوخته شده است و به ندرت پیش میآید که یک لباس در سایز دو بازیگر اندازه شود مگر اینکه آن را دوباره به خیاط بدهیم تا سایز دلخواهمان را به دست بیاوریم و آنهم مشکلات خاص خود را دارد که معمولا به صرفه نیست. البته نگهداری مناسب از این لباسها هزینههایی برای صداوسیما دارد که باید بتواند از طرق مختلف این هزینهها را جبران کند.
همایونفر در پایان «بانوی عمارت» را یک اثر متفاوت در زمینه طراحی لباس دانست و گفت: تهیهکنندگان آثار تاریخی به دلیل روایت دورههای گذشته، باید به بخش طراحی لباس در انتقال درست زمان روایت قصه آن اثر توجه ویژه داشته باشد.