معلمان را دریابیم

به گزارش خبرگزاری برنا تهران، در این روز در اکثر کشورهای جهان، به تقدیر و تجلیل از مقام معلم پرداخته می شود و همایش هایی حول محور این موضوع برگزار می گردد.

دولت ها، خود را وام دار حضور و تلاش معلمان می دانند و بر همین اساس علاوه بر تکریم آنان، در مسیر حل مسائل و مشکلات این قشر زحمتکش قدم بر می دارند.

شغل معلمی، یکی از شریف ترین، هیجان انگیزترین و عاشقانه ترین اشتغال های بشری است که هم معلم و هم شاگرد را به شوق می آورد.

معلم در هنگام پرورش و تربیت شاگرد، مشغول فرهنگ سازی است؛ فرهنگی که پس از تعلیم و تربیت، بستر جامعه را برای رشد و پیشرفت آماده می سازد و به تعالی انسان ها کمک می کند.

کار معلم در حقیقت تضمین معنا بخشیدن به زندگی است تا انسان ها بتوانند انتخاب های بهتری را رقم زنند و در جهت ساختن جامعه و کشوری متعالی تر پیش روند.

در این میان، میزان توجه به این قشر زحمتکش در هر جامعه، نشان دهنده ی سطح فرهنگ و جایگاه علم و دانش در آن جامعه می باشد؛ زیرا معلمان در طول تاریخ همیشه در ابتدای مسیر پیشرفت ملت ها ایستاده اند و در صورتی که اعتنای چندانی به آنها صورت نگیرد، رشد و تعالی ملت ها و جوامع بشری دچار رکود و نقصان خواهد شد.

در جوامع دموکراتیک و توسعه یافته، معلم، هم در بیان و هم در عمل مقام و منزلت والایی دارد و دانش و توانایی های او برای مردم جامعه اش قابل ستایش است. بنابراین انرژی و توانمندی های او تبدیل به عشق می شود و با این عشق سرشار، به تعلیم و ترویج علم و فرهنگ می پردازد.

اما آن چه که از حدود 20 سال پیش در کشوری چون ایران رقم خورده است، عدم توجه و اعتنای قابل قبول به قشر معلم بوده و از این رو شغل معلمی به عنوان یک حرفه ی تخصصی و تمام وقت رو به زوال رفته است.

امروزه معلم، درگیر مشکلات مالی و معیشتی روزمره ی خویش است و به جای این که وقت و توان خود را در جهت مطالعه و به روز کردن اطلاعات و دانسته های خود صرف نماید، مشغول یافتن و پرداختن به شغل های دوم و سومی است تا بتواند به حیات خویش ادامه دهد.

در چنین شرایطی، معلم دیگر انرژی و شوق حضور در کلاس درس را نخواهد داشت و توانایی عشق ورزیدن و آموختن آن به شاگردان خویش را از دست خواهد داد.

او که مشغول روزمرگی های خویش است، دیگر نخواهد توانست الگوی جوانان باشد و به آنان آزادگی و طریقه ی درست زندگی کردن را بیاموزد.

با توجه به این شرایط و در زمانی که جامعه ی ما نیازمند نیروی انسانی آگاه، هوشیار و باانگیزه است، آیا هنوز وقت آن نرسیده است که نگاه مسئولان نسبت به آموزش و پرورش نسل های جامعه کمی واقعی تر شود؟!

انسیه معماریان

روزنامه نگار و مدرس دانشگاه