فاجعه درون ماست!

میکائیل شهرستانی، بازیگر، کارگردان و مدرس تئاتر، در گفت‌وگو با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا در ارتباط با اثرگذاری تحصیلات آکادمیک در عرصه بازیگری گفت: طبیعی است که تحصیلات آکادمیک تاثیرگذار باشد. همواره آموزش می‌تواند موثرترین عامل برای یادگیری یک سیستم پِداگوژیک و تربیتی باشد، نه تنها در عرصه بازیگری حتی در عرصه‌های دیگر هم اثرگذار است. اما شرط کافی نیست. 

او در ادامه افزود: همانطور که گفتم تحصیلات آکادمیک شرط کافی نیست چراکه وضعیت آموزش، شخص آموزش دهنده، شرایط آموزشی‌، شیوه و متدد آموزش، زمان کافی برای آموزش، دروس لازم و مهارت هایی که باید طی دوره، دانشجو یا هنرجو بدست آورد بسیار حائز اهمیت است. تمامی این موارد اگر دریک مجموعه وجود داشته باشد ممکن است سبب شود از یک علاقه مند به بازیگری،  یک هنرپیشه ساخت‌.

بازیگر فیلم «صداها» درادامه تاکید کرد:باید بی تردید قریحه داشت اما آموزش بسیار در این مسیر راهگشا و تسریع کننده ی موفقیت است. هر چند در این سرزمین اینگونه متر و معیارها چندان نقش مهمی ندارند، و پارامترهای دیگری نظیر: پول و سرمایه، دوست و آشنا، رانت‌های دولتی و خصوصی بسیار نقش جدی تری دارند

سرپرست گروه تئاتر «شالیزه» در ارتباط با اینکه چرا تنها تعداد محدودی از فارغ التحصیلان رشته بازیگری وارد کار حرفه‌ای می شوند گفت: آموزش یک سوی ماجرا و وجود بازار کار و امکاناتِ برابر برای همه، سوی دیگرِ ماجرا است. کاملا پیداست که این میزان سالن نمایش وتماشاخانه در پایتخت (با در نظر گرفتنِ سالن های خصوصی) جواب گوی این همه تقاضا نیست. حداقل دوتا سه برابر سالن لازم است تا این شکلِ غیر عادی و ناعادلانه و غلطِ اجرای تئاتر (سه یا چهار سانس اجرا در یک سالن) برچیده شود. این روش و تعداد اجراهای متعدد حتی به سالن های دولتی هم کشیده شده‌ است. این روزها لازمه اجرای تئاتر موکول شده به طراحی‌های ساده و سر دستی و پُرتابل که بتوان به سرعت جابجایشان کرد. مختصر و غیر خلاقانه. و این یعنی به مخاطره افتادنِ گونه‌ای از  عناصر و تخصصِ سازنده یک تئاتر. یعنی حرفه طراحی صحنه. و حتی طراحی نور. چرا که باید برای طراحی نور به جای هزینه کردن تمامی نور یک سالن که برای یک‌ نمایش طراحی شده، با آن سه کار را طراحی کرد. پس در استفاده از نور سالن هم باید صرفه جویی کرد! واین روش را اکثریت قابل توجهی از سالنهای خصوصی انجام‌ می‌دهند؛ حتی سالن هایی که حیف است نام سالن تئاتر بر آنها گذارده شود.

او در ادامه درمورد اینکه آیا می شود به تمام آموزشگاه های بازیگری اعتماد داشت اظهارکرد: طبیعی است که جواب منفی است. بسیاری از آموزشگاه ها برای جلب هنرجو به هر طریق و روشی متوسل می شوند. که معمول‌ترین آن‌ها دعوت از چهره‌های به ظاهر مطرح (حداقل در تبلیغات‌شان) اما فاقد اعتبار علمی، شخصی است، شخصیتی و.....که در پایان هنرجو و علاقه مند چیزی جز «باد» درو نمی‌کند. یا قول و قرار های دروغین برای حمایت و پشتیبانی از افراد در پایان دوره که به هیچ‌ عنوان حقیقت ندارد. البته دوستان علاقه‌مند هم ظرفیت این فریبکاری را فراهم‌ می‌کنند، چراکه بی‌شناخت از مجموعه حریصانه ورود کرده اما ناامید و جریحه‌دار دوره را به پایان‌ می‌رسانند. ده‌ها نفر از اینگونه اشخاص نزد بنده و به آموزشگاه «ژیوار» رجوع کرده‌اند. بنده برای استاد کیومرث پوراحمد کلاس دایر کردم و ایشان منت گذارده و به مجموعه ما تشریف آوردند. خیال می کنید چند نفر هنرجو جذب شد؟ فقط چهارنفر. یا کلاس فیلمنامه نویسی استاد سعید عقیقی تنها شش نفر. و با سطح پایینِ هنرجویان این‌همکاری ادامه پیدا نکرد. بنده برای استاد دکتر اکبر عالمی تبلیغ کردم. باور کنید بعد از چهار ماه یک‌نفر به آموزشگاه زنگ‌زد. فاجعه درون‌ ماست عدم شناخت نسبت به خودمان‌، پیرامون و جامعه مان و کسانی که برای ما خط و ربط تعیین می کنند.

شهرستانی درمورد فاکتور های لازم یک آموزشگاه بازیگری استاندارد بیان داشت: داشتن محیطی سلامت و کافی (چه روحی و چه آموزشی).

-سطح بالای مدرّسان مجموعه.

-امکانات نرم و سخت افزاری مناسب.

-حمایت مناسب از هنرجویان و سلامت و صداقت رفتار و انجام وظایف تعریف شده از سوی دو طرف در طول دوره.