بیش از آنکه خودم را عضوی از دولت بدانم،شخصی رسانه ای هستم

به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری برنا؛ دکتر علی ربیعی، سخنگوی دولت در اختتامیه دومین جشنواره مداد قرمز گفت: فکر می کردم خود این جشنواره بخشی از مدیریت بحران است. در کشوری هستیم که بیش از ۸۰ درصد بحران‌های شناخته شده طبیعی را با خودمان حمل می کنیم. هرسال هم می‌بینیم که تعدادی از بحران‌های طبیعی بوجود می‌آید. ما کشوری هستیم که باید با بحران‌ها زیست طبیعی پیدا کنیم و با بحران‌ها زندگی‌مان را اداره کنیم. ایران ناگزیر از این پدیده‌است و ناگزیر از انتخاب این سبک از زندگی (زیست طبیعی با بحران‌ها) هستیم.

ربیعی در ادامه به آثار بحران‌های طبیعی بر بحران‌های اجتماعی اشاره کرد و گفت: فکر می کنم چه در بحران‌های طبیعی و چه در بحران‌های اجتماعی، ما حق نداریم جامعه را به نحوی بازنمایی کنیم که همه احساس کنند زندگی بحرانی، حق ایرانی است. ما باید از این شرایط عبور کنیم؛ اگر از پس سیل آینده‌ای را نشان می‌دهیم، اگر در پس زلزله آینده‌ای را نشان می‌دهیم که باید نشان دهیم؛ باید آینده روبه‌جلویی را نشان دهیم.

او در ادامه گفت: این‌روزها چندبار تکرار کرده ام؛ «یک روز رسد غمی به اندازه کوه/ یک روز رسد نشاط اندازه دشت/ افسانه زندگی چنین است گلم/ در سایه کوه باید از دشت گذشت»

ربیعی افزود: من بیش از اینکه خودم را عضو دولت بدانم، خودم را یک شخص رسانه‌ای می‌دانم. برخی متاسفانه آنچنان بازنمایی می‌کنند که گویی باید همچنان با غم بحران‌ها زندگی کنیم. آنچنان برخی بر خروارها غم و اندوه، شادمانه می‌نویسند که گویی غم و اندوه پلی برای یک هدف است.

او گفت: من اولین چیزی که اینجا به ذهنم می‌رسد این است؛ باید دست به دست هم بدهیم و جامعه را از تلخی بحران‌ها عبور دهیم. چه بچه ورنکشی را، چه بچه بمی که امروز بزرگ شده، خانواده تشکیل داده، در همه بحران‌ها جامعه را باید عبور دهیم. آثار اجتماعی بحران‌های طبیعی سالها می‌ماند.

سخنگوی دولت درباره اثار اجتماعی بحران‌های طبیعی به خاطرات سالهای دورش از زلزله اشاره کرد: من بچه بودم؛ ۵ سالم بود، اما هنوز در ناخودآگاه خودم ناله‌ها و شیون‌های زلزله‌زدگی را احساس می‌کنم. مشهد بودیم، فهمیدیم که زلزله آمده در روستای ما. بلافاصله پولی قرض کردیم و چیزی خریدیم و با مینی‌بوس رفتیم روستایمان. سالها گذشته، من دارم با آن شرایط زندگی می‌کنم و اثرش را گذاشته. در زلزله کرمانشاه دراین‌باره مقاله‌ای نوشتم؛ «تو می‌مانی و دیوارهای فروریخته از خاطره.».

این استاد دانشگاه در ادامه گفت: بخش اعظمی از خبرنگاری بحران، ساختن پس از بحران است؛ پس از بحران چگونه باید جامعه را عبور داد و به پیش برد. اگر بحران را سه مرحله بدانیم که هست، در پیش از بحران و پیشگیری، قطعا رسانه نقش دارد؛ یاد بدهیم اگر بحران بوجود آمد، چگونه پشت سر هم بایستیم، چگونه در مقابل بحران احساس مقاومت فردی افزایش دهیم؛ علاوه بر مقاومت‌های ساخت و ساز.»

او یادآور شد: ژورنالیسم بحران وظیفه واقع‌نمایی دارد. باید درست واقع‌نمایی کند. مدیریت بحران را با شکل خبررسانی خودش، هدایت کند. در بحران‌های بزرگ دنیا بسیاری خبرنگاران بوده‌اند که مکتب خبررسانی ایجاد کرده‌اند.

دکتر ربیعی گفت: سخت‌ترین مرحله در بحران‌ها، پسابحران است. جامعه‌ای که در بحران طبیعی گرفتار شده، بیش از همیشه نیاز به همنوایی دارد. اینکه فردی بتواند به طور طبیعی در جامعه زندگی کند. در هر سه مرحله روزنامه‌نگاری بحران ما می‌تواند کمک کند.

او گفت: یک عکس فقط یک عکس نیست، یک روایت است. مقالات و یادداشت‌هایی که پس از بحران‌ها می‌نویسیم، ذخیره دانشی مواجه با بحران‌ها را در خود نهفته دارد. در کتاب «مدیریت بحران‌های طبیعی» که نوشته‌ام از یادداشت‌های روزنامه‌نگارها استفاده کرده‌ام. به‌هرحال کار ارزشمندی است روزنامه‌نگاری در بحران.

سخنگوی دولت در ادامه گفت: در هیچ‌‌دوره‌ای مانند ایران امروز نیازمند آرامش و اتفاقات خوب نیستیم. خیلی نیازمند هوای خوب هستیم، باید حال همدیگر را خوب کنیم. هیچ دوره ای‌ مانند امروز نیازمند نبودیم که غمخوارگی ملی را گسترش بدهیم. باید برای هم بغض کنیم و برای هم شادی بسازیم؛ این ضرورت این دوره است که بتوانیم سرافراز از این دوره تاریخ ایران که سختترین دوره تاریخ خودش را از لحاظ تحریم‌های ظالمانه می‌گذراند باید انجام دهیم.

وی در پایان خاطرنشان کرد: بحران‌ها هم خبر نمی‌کنند. در همین دوران سخت، بحران‌های طبیعی هم می‌آیند. باید جامعه را آماده کنیم. روزنامه‌نگاری بحران باید خودش را آماده کند که بتواند جامعه را برای بحران آماده کند و در این موقعیت بتوانیم همدلانه از بحران‌ها عبور کنیم. در جامعه‌ای که با بحران‌ها روزگار سپری می‌کند، آدم‌ها باید شانه‌هایشان را کنارهم بگذارند تا دیگران عبور کنند. در رسانه باید جوری بازنمایی کنیم که بفهمند همه هستند. جوری بازنمایی نکنیم که جامعه تکه‌تکه شود. هرکسی که مشارکت می‌کند را بازنمایی کنیم. امروز بیش از همیشه به این موضوع نیاز داریم.