سال نو، روزهای نو و امیدهای نو

سال 1398 تمام شد. با همه تلخی ها و سختی هایی داشت گذشت. دیروز دفتر سال 98 را بستیم و برگی تازه  گشودیم برای سال 1399. 

قطعا انتخاب روز اول بهار و فصل شکوفایی طبیعت برای گاه شماری و گردش سال، حسن سلیقه و شناخت عمیق ایرانیان باستان نسبت به طبیعت و گردش ایام و نجوم بوده است. چنان که امروزه ثابت شده که گاه شماری ایرانیان با ابزار و ادوات آن زمان خطای کمتر داشته و از همه گاه شماری های جهان دقیق تر و صحیح تر بوده است. 

علاوه بر این آداب و سنن زیادی هم برای سال نو در فرهنگ ایرانی تعریف و رایج شده. گذشته از بن مایه های جغرافیایی و اقتصادی آن همه آنها هویت فرهنگی ما هستند. هویتی که چون اقیانوس از گذشته تا بحال هر کسی را که به تماشای آن آمده جذب و شیدای خود کرده. از مغولهای مهاجم تا مستشرقین قدیم و جدید.

اما در پس این همه سنت و آداب برای سال نو چه حقیقتی نهفته است؟ واقعا بین دیروز و امروز و هر روز دیگری که بر ما می گذرد چه تفاوتی وجود دارد؟ 

به اعتقاد من بین روزها و گردش ایام تفاوت ذاتی وجود ندارد. اما آنچه باعث تفاوت آنها میشود نگاه ماست. "امید" یا نا امیدی، تنها تفاوتی است که بین روزهاست. 

سال 98 با سیل در لرستان و خوزستان آغاز شد. بعد زلزله و سایر وقایع تلخی که بر ما گذشت. از دشمنی های خارجی تا  مشکلات و مشقت های داخلی، بعد شهادت سردار قاسم سلیمانی و حادثه سقوط هواپیمای مسافربری اوکراینی، که تلخ تر از آن نبود. پایان سال هم که ویروس کرونا میهمان ناخوانده شد و همه چیز را برهم زد. 

با این وجود نکته جالب و زیبای 98 "امید و همراهی و همدلی مردم" با هم در کنار همه حوادث ناگوار آن بود. سال 98 با همه تلخی ها و سختی هایش، پر  بود از  امید و همدلی و همراهی. 

اساسا از آدمی اگر "امید" را بگیرند اعتماد بنفس و هویت او را گرفته اند. دیگر بین آدم زنده و مرده و آدم و حیوان فرقی نیست. 

نوروز و همه آداب و سنن آن در ماهیت و ذات خود "امید" را می پرورد. اگر امید نبود چه نیازی به زحمت و تلاش امروز بود؟ سبزه سبز کردن و روئیدن حکایت امید است و تلاش برای فردای بهتر. برای همین در آغاز سال نو همه برای هم روزهای خوب و سلامتی و بهترین ها را  آرزو میکنند. در حقیقت نوعی انتقال انرژی مثبت  است و کاشتن نهال امید در ذهن و قلب یکدیگر. 

حتی ادبیات و سایر آداب ما هم نشان از "امید" دارد. آنجایی که میگوید "پایان شب سیه، سپید است" یا رسم شب یلدا، همه جشن های کهن و حتی آموزهای دینی ما که بیشتر رنگ ایرانی گرفته اند، همه در درون مایه خود از امید سرچشمه گرفته اند. 

سال نو، روزهای تازه، فرصت های جدید و امیدهای بیشتر برای تلاش و بهروزی و پیروز است. اگر نبود این "امیدها" برای چه باید سختی های زندگی را به جان میخریدم و تلاش می کردیم که از امروز به فردا و از امسال به سال دیگر برسیم؟ مصداق عینی بودن و نبودن امید برای آدم ها، کسانی هستند که دچار افسردگی میشوند و خودکشی می کنند.

برای همه هم وطنان عزیزم در سال نو آرزوی سلامتی، بهرزوی و موفقیت و شادمانی میکنم. سال نو مبارک. 

هر روزتان نوروز، نوروزتان پیروز.