فلسفه گریه و عزاداری برامام حسین(ع)

به گزارش خبرگزاری برنا از تهران ؛ حامد نجفی مدیر پژوهش دانشگاه آزاد اسلامی واحدهای غرب استان تهران ضمن تسلیت به مناسبت فرا رسیدن ماه پیروزی خون بر شمشیر بیان کردند،  این حادثه و روایت دردناک پس از گذشت هزار و چهارصد سال همچنان در محافل شیعه زنده است و حزن و اندوه شیعیان در خصوص این اتفاق به گونه ای است که گویا امروز رخ داده است و تأسی جستن به مناسک حسینی و مجالس عزادارای امام حسین(ع) یکی از راههای احیای نهضت حسینی، اهداف رسول الله و حفظ آنها تا به امروز بوده و هست. شاید موضوع قابل بحث در این خصوص، قضیه تداوم گریه بر امام حسین(ع) به محض یادآوری مصیبت آن حضرت باشد. درواقع باید بیان کرد این ما هستیم که نیازمند گریه بر این مصیبت عظما هستیم و اگر تا ابد بر آن حضرت اشک بریزیم، سودی بر ایشان ندارد.

درباره آثار معنوی گریه می توان به این موضوع اشاره کرد که گریه جان را جلا می دهد، باعث ترحم قلب، عاطفه و ثبات قدم می گردد چرا که قساوت قلب و جهل از امور ناپسندی است که منشأ آنها غفلت و عدم گریه بر مصیبت های اهل بیت(ع) است. از طرفی در خیلی از مباحث علمی هم ثابت شده است که گریه جان را تهذیب می کند و موجب نرمی و لطافت قلب می شود.

قیام امام حسین(ع) و واقعه کربلا درس های زیادی به جهانیان داده که امروزه الهام بخش انسان های آزاده و جوان مرد شده است. بسیاری از رهبران و روشنفکران غربی و اروپایی هم معتقدند نهضت عاشورا به عنوان الگویی معتبر و مستند در کسب آزادی می باشد.

مهاتما گاندی، رهبر بزرگ کشور هندوستان نیز در کلامی در مدح حضرت سیدالشهدا(ع) بیان می کند: «اگر کشور هندوستان می‌خواهد در جنگ و نبرد با دنیای امپریالیسم و غارتگر غرب موفق و پیروز گردد؛ راهی جز تبعیت از حسین(ع) ندارد».

نجفی در انتها بیان کرد: شور حسینی بدون شعور حسینی کامل وکافی نیست، شور و شعور حسینی مانند دو بال یک پرنده ای است که برای پرواز کردن و اوج گرفتن به هر دو به یک اندازه نیاز دارد. ان شاا.. آن عشق، علاقه، بیداری و بصیرتی که امام حسین(ع) و یارانش با خون خود درخت دین، عدالت و درخت امر به معروف و نهی از منکر را آبیاری کردند تداوم یابد.

انتهای پیام/