اعتراضی پرمعنا به سبک کارگردان ایرانی

جشنواره فیلم ونیز که امسال با حضور پررنگ هنرمندان ایرانی برگزارشد از چند حیث قابل بررسی است.

جدا از حضور فیلم های متفاوت ایرانی در این جشواره و تقدیرهایی که از سوی منتقدان و خانواده سینما نسبت به برخی از فیلم ها رسانه ای می شود شاهد این نکته هستیم که فیلمسازان ایرانی با دقت و توجه بیشتری در نشست های رسانه ای آثارشان حاضر می شوند و از این تریبون جهانی نهایت استفاده برای پیام فرهنگی شان در مقام یک آرتیست منعکس می کنند. 

اگر به صحبت های وحید جلیلوند کارگردان فیلم «شب، داخلی،  دیوار» و مانی حقیقی کارگردان فیلم «تفریق» در نشست های رسانه ای این آثار در جشنواره ونیز نگاهی جزئی نگرتر از همیشه داشته باشید به این نکته می رسیم که سینمای ایران جدا از بلوغ در تکنیک و محتوا و تولید آثار با استانداردهای جهانی  که می تواند امروز در رقابت با آثار کشورهای صاحب هنر نیز حرف هایی برای گفتن داشته باشد ، هنرمندان نیز فکورانه و دانسته تر از قبل در مقابل دوربین های جهانی می نشینند و با اشراف و اطلاع کامل از آنچه می تواند نقشی موثر در انتقال پیام  فرهنگی شان  داشته باشد لب به کلام می گشایند .

شاید مصاحبه مانی حقیقی در جشنواره ونیز و اعتراض او به سوالات سیاسی که از او پرسیده شد در ظاهر اتفاقی معمولی قلمداد شود اما نمی توان از تاثیر و نگاهی که این فیلمساز در جشنواره بین المللی ونیز از خود به جای گذاشت به عنوان یک هنرمند ایرانی به راحتی عبور کرد. 

عصبانیت کارگردان تفریق در ونیز

مانی حقیقی در نشست خبری فیلم سینمایی «تفریق» در جشنواره فیلم برلین گفت: واقعا نمی‌توانم به شما بگویم که این مسئله تا چه حد زیادی آزاردهنده است. اینکه دائم از شما سوال سیاسی پرسیده شود. البته که شما آزادید سوال سیاسی بپرسید و کسی نمی‌گوید این کار را نکنید اما ما یک اثر هنری ساخته‌ایم؛ حالا خوب یا بد و دوست داریم درباره چگونه ساختن آن بحث کنیم. و اینکه معنای این اثر برای شما چیست؟

او عنوان کرد: بیایید این را فراموش نکنیم که هنر قرار است یک نوع زبان جهانی باشد که در آن ما به مرزهای جداکننده‌مان غلبه کنیم. 

کارگردان فیلم سینمایی «خوک» گفت: من هر مصاحبه‌ای می‌کنم این را می‌پرسند که اصلاح‌طلب‌ها درباره شما چه فکر می‌کنند؟ تندروها درباره شما چه فکر می‌کنند؟ سانسور شده‌اید؟ سانسور نشده‌اید؟ با سانسور چطور سر و کله می‌زنید؟ باشد آخر چندبار باید این را بشنوید؟ بله، سانسور در ایران وجود دارد. بله، زندگی با آن سخت است و بله ما با سانسور دائما سر و کار داریم. به شیوه‌های مختلفی که به شرایط سیاسی ربط دارد. اما موارد بسیار بیشتری برای بحث وجود دارند.

حقیقی با طرح پرسشی ادامه داد: بگذارید من از شما یک سوال بپرسم. چرا فکر می‌کنید فیلم‌های ایرانی برای شما باید به شکل راهنمای گردشگری ایران باشند؟ ما اینجا نیستیم که کشورمان را به شما عرضه کنیم و بگوییم بیایید و ببینید ما چقدر قربانی هستیم. خواهشا بیایید و به ما کمک کنید و اینجور چیزها. این(سوالات) حال به هم زن و خسته ‌کننده است. پس تشویقتان می‌کنم که به این فیلم مثل یک فیلم و یک اثر هنری نگاه کنید و از ساختنش با هم صحبت کنیم چون این بحث واقعا جالب است.»

پاسخی که وحید جلیلوند به رادیو فردا داد

در حالیکه خیلی ها به دنبال حاشیه سازی برای فیلم وحید جلیلوند بودند و قصد داشتند از این فرصت برای اهداف شوم خود نهایت استفاده را ببرند این کارگردان با هوش سینمای ایران از هرگونه پاسخ حاشیه ای فاصله گرفت و خواست که تنها درباره فیلمش صحبت کند. 

او در یک نشست خبری که روز پنج‌شنبه، ۱۷ شهریور برگزار شد در پاسخ به پرسش خبرنگار رادیو فردا که از او پرسید، آیا پیام سال گذشته و مضمون فیلم او می‌تواند از شدت سرکوب ماموران امنیتی بکاهد، از برداشت یک‌جانبه از پیام پارسال خود انتقاد کرد و گفت که او در تمام آن پیام، نیروهای امنیتی را «برادر» خطاب کرده است.

این کارگردان سینما در ادامه گفت که «اگر حاکمیت و اپوزیسیون همدیگر را برادر ببینند، گفت‌وگوی بیشتری می‌توانند داشته باشند.» 

نگاه سنجیده و عاقلانه فیلمسازان ایرانی موقعیتی است که حالا می توان روی آن دقیق تر شد  و با نگاه ویژه ای روی لحظات حضور هنرمند ایرانی ، ورزشکار ایرانی وحتی دانشمند ایرانی در صحنه های جهانی حساب ویژه باز کرد. 

حالا سوءاستفاده گران برون مرزی می دانند قرار نیست از فرصت پیش آمده برای حضور یک آرتیست ایرانی  در جشنواره جهانی به خواسته هایی خارج از دنیای هنر دست پیدا کنند.

انتهای پیام/