آفتابه لگن هفت دست شام و ناهار هیچی!

در روزگاری که تولیدات نمایشی با حجم وسیعی در مدیای مختلف به دنبال جذب مخاطب هستند و سریال سازی بیش از آنکه یک اتفاق فرهنگی صرف باشد به یک بیزینس فرهنگی تبدیل شده است و مانند سینما می توان حالا به آن نگاه اقتصادی داشت بحث کیفیت کم کم می رود تا جای خود را با کمیت و سری دوزی های مرسوم عوض کند . 

اتفاقی که باید گفت ماجرای نگران کننده است چرا که سریال سازی با هدف جذب مخاطب به یک اعتماد دو سویه نیازمند است تا مخاطب کماکان به پلتفرم های نمایش خانگی اعتقاد داشته باشد تا برای دیدن سریال ها در این مدیا دست به جیب شده و ضمن تهیه سهمیه استفاده از پلتفرم ها از اینترنت نیز استفاده کند. 

اشتباهی که گویا برای خانواده سریال سازی پیش آمده و مشخصا بدون مشورت کاربلدان وارد آن حوزه شده اند این نکته است که نمی توان تنها به واسطه پول خوب تولید و هزینه هنگفت برای حضور بازیگران در پلتفرم شبکه نمایش خانگی با نگاه سریال سازی موفق بود . 

سریال سازی در واقع یک قرار و مدار بلند مدت با مخاطب است که بر اساس کیفیت و کشش های دراماتیک رخ می دهد و تو نمی توانی تنها به واسطه استفاده از چند ستاره سینمایی در این فضا به اقبال دست پیدا کنی شاید سینما محلی باشد برای درخشش ستاره ها و بتوان به واسطه چند استار سینمایی به فروشی میلیاردی دست پیدا کرد اما تجربه ثابت کرده است که ستاره ها در سریال های تلویزیونی و یا شبکه نمایش خانگی لزوما نمی درخشند و برگ برنده در عرصه سریال سازی قبل از گزینه هایی چون ؛

- کارگردانی 

- تولید 

- بازیگری 

و ...

فیلمنامه ای است که توانایی حفظ مخاطب را پای اثر داشته باشد و در واقع ستاره ها اینجا بر اساس شخصیت پردازی قوی و داستانی غنی می توانند فرصت اعتماد مخاطب را نگاه دارند. با این تفاوت که شاید در سینما بیلبردها و تبلیغات حضور ستاره ها می تواند تماشاگر را به سالن ها بکشاند اما برای همراه کردن چند ماهه یک مخاطب نیازمند داستانی ؛

- بکر 

- قوی 

- سر و شکل دار

- نو

- با شخصیت هایی جذاب 

- پیرنگ های گیرا 

- فضای پر کشش 

و ...

هستیم که می تواند ستاره ای را که بعد از گذشت یک قسمت تکراری شده است تا پایان جذاب و مهم و موثر جلوه دهد. 

خطری که این روزها شبکه نمایش خانگی را تهدید می کند قصه های دم دستی و ضعیفی است که در کنار آثار قوی در پلتفرم های متعدد چیدمان می شود و در این شرایط آینده برای شبکه نمایش خانگی می تواند پرخطر باشد چرا که سرمایه گذاران غیر حرفه ای حس می کنند که با فرمول سینما می توانند در این مدیا نیز موفق باشند و تنها به هزینه کردن در خصوص بازیگران گران اکتفا می شود.