وفاق از جنس اتفاق سازی است نه مصالحه

به گزارش خبرگزاری برنا، مریم اسماعیلی فرد، عضو هیات علمی دانشگاه علوم و تحقیقات در یادداشتی که در اختیار خبرگزاری برنا قرار داد نوشت: وفاق را می توان مصالحه یا اتفاق سازی تعریف کرد.مدعای من آن است که اگر بناست دولتی که با شعار وفاق روی کار آمده است در حد مقدورات به اهداف خود برای اعتلای ایران دست یابد؛ ضروری است که وفاق را در معنای اتفاق سازی در سیاستگذاری عمومی و نه مصالحه در نظر بگیرد.مصالحه از جنس آن است که ما زمین می دهیم و امان می‌گیریم.غنایم و  پستها و منابع را با هدف انکه دعوا نکنیم تقسیم می کنیم.

مصالحه پروژه ای بالقوه کوتاه مدت است که در آن به ریشه های تعارضات پرداخته نمی شود و صرفا برای آنکه عبور از بحران ها اتفاق بیفتد به عنوان یک تاکتیک دنبال می شود.وفاق در این معنا در اساس متزلزل است و دیر یا زود در اثر ازدیاد مداوم درخواستهای طرفین بازی فرومی پاشد.همچنین مصالحه احساس بی عدالتی و محرومیت را برای افراد جامعه که بیرون زمین مصالحه هستند و اصطلاحا پوستی در بازی ندارند ایجاد می کند و انگیزه ای است که تلاش کنند زمین بازی که در آن شنیده نمی شوند را بفرسایند.

اما وفاق در معنای اتفاق سازی یک فرآیند طولانی مدت است .فرآیندی که در آن مشارکت،گفتگو،اعتماد سازی و به رسمیت شناختن دیگری و پرداختن به ریشه تعارضات و حل بحرانهای انباشت شده دیده می شود.

وفاق در این معنا به عنوان یک روش سیاستگذاری تعریف می شود.بدیهی است وفاق تنها با کسانی معنادار است که الزامات وفاق و در صدر آن به رسمیت شناختن دیگری و تفاوتهایش را به رسمیت می شناسند.با توجه به حضور دولت زنان و دولت مردان در جلسه مایلم به عنوان کنشگر مرزی زنهار دهم که بخشهایی از جامعه در حال حاضر از عملکرد دولت مصالحه را فهم کرده است و این فرساینده سرمایه اجتماعی دولت است.

باید در نظر داشت که در قالب اتفاق سازی تنها مشارکت گروه های بلوک قدرت کافی نیست.بلکه مشارکت همگان به ویژه بی صدایان در تمام مراحل سیاستگذاری عمومی ضروری است.باید مکانیزمهایی برای شنیدن صدای همه ذی نفعان و ذی ربطان سیاستهای عمومی در تشخیص،تعریف،تجمع و نمایندگی مسئله برای قرار گرفتن در دستورکار دولت وجود داشته باشد.این روش در مرحله ارائه راه حلها، اجرا و ارزیابی نیز ضروری است.

اما از کجا شروع کنیم؟معتقدم با توجه به وضعیت پایین شاخصهای اعتماداجتماعی و انباشت مسائل حل نشده ضروری است به جای مسائل با حساسیت بالا و نمادین و وجودی برای گروه ای عمده باید در آغاز به سراغ مسائلی با حساسیت برانگیزی کمتر و اجماع بیشتر همچون بهبود محیط زیست برویم و امیدوار باشیم که این تمرین وفاق به مرور به حوزه هایی با حساسیت بیشتر اشاعه یابد.

انتهای پیام/