تکیه بر تولید ملی و دیپلماسی دولت چهاردهم، کلید موفقیت در دوران تحریم

مطهره حیدری، فعال رسانه‌ای در یادداشتی تحت عنوان  " تکیه بر تولید ملی و دیپلماسی دولت چهاردهم، کلید موفقیت در دوران تحریم" که در اختیار خبرگزاری برنا قرار داده است، نوشت: باید توجه کنیم که تحریم‌ها هرقدر سخت و چالش برانگيز هستند و حتما باید رفع شوند اما به عنوان یک فرصت برای تقویت تولید ملی و خودکفایی نیز به حساب می‌آیند. به همین دلیل دولت چهاردهم که به عنوان یک دولت صلح طلب در میان سایر جوامع شناخته  شده و همچنين به دنبال ایجاد شرایط لازم برای گفت‌وگو با رعایت حفظ عزت ملی است، باید با اتخاذ راهکارهای هوشمندانه و جامع، به سمت تقویت صنایع داخلی، حمایت از نوآوری و کاهش وابستگی به واردات حرکت کند.

متن این یادداشت به شرح زیر است:

تحریم‌ها به عنوان یکی از ابزارهای سیاست خارجی، همواره نقش بسزایی در روابط بین‌المللی ایفا کرده‌اند. در سال‌های اخیر، تحریم‌های اقتصادی علیه ایران به شدت افزایش یافته است و این امر تأثیرات عمیقی بر سیاست و اقتصاد داخلی کشور گذاشته،تا‌حدی که باعث افزایش نرخ بیکاری و افت ارزش پول ملی شده است. علاوه بر این، تحریم‌ها نقش مهمي در کاهش دسترسی ایران به بازارهای جهانی و فناوری‌های نوین ايفا كرده است. به موجب این امر  صنایع داخلی تضعيف و کیفیت محصولات تولیدی كاهش يافته  و به نوبه خود بر زندگی روزمره مردم تأثیر منفی گذاشته است. به طور کلی، تحریم‌ها به عنوان یک عامل بازدارنده در فرآیند توسعه اقتصادی ایران عمل کرده و چشم‌انداز رشد را تیره کرده‌ است.

از لحاظ سیاسی نیز تحریم‌ها تأثیرات پیچیده‌ای بر ساختار قدرت و تصمیم‌گیری‌های حکومتی داشته‌اند. اما در شرایطی که دولت با چالش‌های اقتصادی مواجه است، برخی از گروه‌ها تلاش می‌کنند تا از این وضعیت به نفع خود بهره‌برداری کنند. این امر به افزایش تنش‌های داخلی و تضعیف انسجام ملی دامن ميزند.تحریم‌ها همچنین موجب تقویت احساسات ملی‌گرایی در برخی از اقشار جامعه شده و باعث شده که برخی از مسئولان به دنبال تقویت استقلال اقتصادی و کاهش وابستگی به غرب باشند. این رویکرد ممکن است به تحکیم مواضع ایران در برابر فشارهای خارجی منجر شود، اما در عین حال، هزینه‌های اقتصادی و اجتماعی زیادی را بر دوش مردم خواهد گذاشت.‌ بنابراین مي توان گفت تحریم‌ها نه تنها بر روی اقتصاد و سیاست داخلی تأثیر داشته، بلکه به چالش‌های جدی در سیاست خارجی ایران نیز منتج گرديده است.کاهش همکاری‌های بین‌المللی و تنش‌های موجود در روابط با کشورهای دیگر، به ویژه کشورهای غربی، موجب انزوا و محدودیت‌های بیشتری برای ایران شده است. این وضعیت می‌تواند به کاهش نفوذ ایران در منطقه و تضعیف موقعیت آن در مذاکرات بین‌المللی نیز منجر شود.برای مقابله با این چالش‌ها، نيازمند به یک استراتژی جامع و هماهنگ در سیاست‌گذاری‌های اقتصادی و دیپلماتیک هستيم. بنابراین دولت باید با اتخاذ رویکردهای معقول و همکاری با نهادهای بین‌المللی، به دنبال کاهش تأثیرات منفی تحریم‌ها و بهبود وضعیت اقتصادی و سیاسی کشور باشد. همچنین باید با تقویت روابط دیپلماتیک با کشورهای همسایه، به کاهش تأثیرات تحریم‌ها کمک کند. از طرفی دولت باید به حمایت از تولیدکنندگان داخلی و توسعه صنایع بومی نیز اهتمام داشته باشد تا وابستگی به واردات به حداقل برسد. 

در این راستا، ایجاد مشوق‌های مالی و تسهیلات برای سرمایه‌گذاران داخلی و خارجی می‌تواند به رونق اقتصادی کمک کند. ضمنا مواردي هم هست که دولت با استفاده از انها مي تواند در راستای تقویت صنعت و تولید ملی براي مقابله با چالش هاي ناشي از تحريم ها اعمال كند؛ از جمله ایجاد و تقویت مراکز تحقیق و توسعه در صنایع مختلف که به افزايش بهره‌وري و كيفيت محصولات ‌مي انجامد.بهبود زنجیره تأمین و کاهش وابستگی به واردات مواد اولیه نیز از طریق شناسایی و حمایت از تأمین‌کنندگان داخلی و ایجاد شبکه‌های توزیع مؤثر می‌تواند به افزایش کیفیت و کاهش هزینه هاي تولید کمک کند. 

در این میان سهولت در روند صدور مجوزهای صنعتی و رفع موانع بوروکراتیک هم تاثير بسزايي در تسریع راه‌اندازی و توسعه واحدهای تولیدي دارد و موجب جذب سرمایه‌گذاری‌های جدید در این حوزه مي شود. راه اندازي کمپین‌های تبلیغاتی و فرهنگ‌سازی در خصوص اهمیت خرید محصولات داخلی نیز از  ديگر كارهايي است كه می‌توان براي حمایت از تولیدکنندگان داخلی و افزایش تقاضا برای محصولات ملي به آن اشاره كرد. البته توجه به صنایع کوچک و متوسط به عنوان موتور محرک اقتصاد در تنوع بخشیدن به تولید و ایجاد اشتغال بسيار حائز اهميت است. دولت با رعایت این موارد می‌تواند به سمت خودکفایی و توسعه پایدار حرکت کند اما این به معنای دوری از مذاکره و دیپلماسی نیست،بلکه به این معناست که در شرایط فعلی نباید زمان را هدر داد. باید توجه کنیم که تحریم‌ها هرقدر سخت و چالش برانگيز هستند و حتما باید رفع شوند اما به عنوان یک فرصت برای تقویت تولید ملی و خودکفایی نیز به حساب می‌آیند. به همین دلیل دولت چهاردهم که به عنوان یک دولت صلح طلب در میان سایر جوامع شناخته  شده و همچنين به دنبال ایجاد شرایط لازم برای گفت‌وگو با رعایت حفظ عزت ملی است، باید با اتخاذ راهکارهای هوشمندانه و جامع، به سمت تقویت صنایع داخلی، حمایت از نوآوری و کاهش وابستگی به واردات حرکت کند.

اما آیا می‌توانیم همزمان با تقویت تولید داخلی، در عرصه دیپلماسی نیز فعال باشیم و از فرصت‌های موجود به بهترین نحو بهره‌برداری کنیم؟  در پاسخ به این سوال مهم میتوان گفت آینده ایران در گرو یک رویکرد متوازن است که هم به تقویت اقتصادی و ملی‌گرایی توجه داشته باشد و هم فرصت‌های بین‌المللی را نادیده نگیرد. این چالش نه تنها نیازمند تفکر عمیق و استراتژیک است، بلکه باید شامل مشارکت فعال تمامی اقشار جامعه باشد تا بتوانیم به سوی آینده‌ای پایدار و مستقل حرکت کنیم. ولی آیا با این حال می‌توانیم به یک توافق جامع و مؤثر دست یابیم که هم به منافع ملی ما پاسخ دهد و هم فضای اقتصادی کشور را بهبود بخشد؟ این پرسش، گواهی بر ضرورت تفکر انتقادی و رویکردی خلاقانه در مواجهه با شرایط کنونی است.

انتهای پیام/