محسن کیایی: «بازی را بکش» نقابی از واقعیت را کنار می‌زند

نشست رسانه‌ای فیلم سینمایی «بازی را بکش» به کارگردانی ابراهیم عزیزی با حضور عوامل فیلم برگزار شد. در ابتدای این نشست، مصطفی کیایی؛ تهیه‌کننده بیان کرد: بعد از هشت سال به جشنواره آمدم و همه دوستان مطبوعات را می‌بینم و همه جوان شدند و تغییر کردند. نمایش امروز فیلم را به دو اسطوره تلویزیون و سینما یعنی رضا بابک و مرضیه برومند تقدیم می‌کنم که در سال‌های کودکی ما که ایران موشک باران بود این‌ها با برنامه‌های درجه یک دل همه خانواده‌ها را شاد می‌کردند و جایگاه ویژه‌ای نزد ما دارند.

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ وی ادامه داد: دو سال پیش فیلمنامه‌ای توسط محمد بحرانی که نوشته ابراهیم عزیزی و لادن شیرمرد بود به ما ارسال شد و دوستش داشتیم و مدام جلسه گذاشتیم تا به این نتیجه رسید. کار کردن در فضای پرالتهاب فوتبال باعث می‌شد از همان ابتدا این کار پرچالش باشد.

ابراهیم عزیزی، کارگردان فیلم «بازی را بکش»، درباره روند پژوهش این اثر گفت: در ابتدا، ایده‌ای ساده داشتیم؛ قصه‌ای کوتاه که ۱۵ دقیقه در رختکن یک تیم فوتبال می‌گذرد. اما هرچه جلوتر رفتیم، پژوهش‌ها ابعاد گسترده‌تری پیدا کردند. از دل این تحقیق، به موضوع شرط‌بندی در فوتبال رسیدیم، مفهومی که هرچه بیشتر آن را کاویدیم، لایه‌های عمیق‌تری از واقعیت‌های تلخ آن نمایان شد. در نهایت، فیلمنامه اولیه به هفتاد، هشتاد صفحه رسید و دریافتیم که با اثری قابل عرضه مواجه‌ایم. خوشبختانه، بهره‌گیری از ظرفیت‌های دانشکده هنر‌های زیبا نیز به غنای اثر کمک شایانی کرد.

وی درباره سختی‌های این مسیر افزود: پژوهش در این حوزه آسان نبود. گاهی برای درک بهتر فضا، با دوربین یا حتی تلفن همراه، به قهوه‌خانه‌هایی می‌رفتیم که پاتوق افرادی مرتبط با شرط‌بندی بودند. در این میان، با فردی آشنا شدیم که برخوردش برایم شگفت‌آور بود؛ اعتمادبه‌نفس عجیبی داشت، گویی هیچ هراسی از افشای حقیقت نداشت. در آن دوران، بار‌ها با تهدید و تخریب دوربین‌هایمان مواجه شدیم، اما همین چالش‌ها، ما را به واقعیت نزدیک‌تر کرد.

عزیزی با اشاره به اهمیت طنز در روایت این داستان جدی گفت: گاهی در مواجهه با چنین حقایق تلخی، طنز می‌تواند از زهر ماجرا بکاهد، اما نباید فراموش کرد که این یک فاجعه واقعی است. خوشحالم که توانستیم فیلمی جدی و تلخ بسازیم، اثری که نشان می‌دهد نباید در برابر چنین مسائلی سکوت کرد.
محسن کیایی درباره حضورش در فیلم «بازی را بکش» گفت: از همان روز‌های نخست که فیلمنامه به دفتر آمد و صحبت‌هایی درباره پروژه شکل گرفت، مشخص بود که با اثری متفاوت روبه‌رو هستیم. پیشنهاد بازی در این فیلم از سوی ابراهیم عزیزی مطرح شد، لطفی که باعث شد وارد این چالش جدید شوم. در جلسات متعددی که داشتیم، درباره مختصات نقش صحبت کردیم، ایده‌هایمان را در میان گذاشتیم و شخصیت را شکل دادیم. به‌عنوان بازیگر، همواره به دنبال نقش‌هایی متفاوت هستم، چالشی که مرا به تجربه‌ای تازه دعوت کند. این شخصیت نیز با ویژگی‌های خاصش، از جمله لهجه و رفتار‌های منحصر‌به‌فرد، چنین فرصتی را در اختیارم گذاشت.

وی در ادامه با اشاره به علاقه‌اش به فوتبال گفت: از کودکی فوتبال بازی می‌کردم و همیشه رؤیای این را داشتم که روزی عکس من روی جلد یک روزنامه ورزشی چاپ شود. اما این اتفاق هیچ‌وقت رخ نداد، تا همین چند روز پیش که ناگهان تصویرم روی جلد یک مجله ورزشی منتشر شد. هرچند نه به‌عنوان یک فوتبالیست، بلکه با نقش و ظاهری متفاوت، با شکم و سبیل و ویژگی‌های این شخصیت!

کیایی درباره لایه‌های پنهان فیلم و روایت آن افزود: فیلمی که ساخته‌ایم، فراتر از یک داستان ساده است. نقابی از واقعیت را کنار می‌زند و ساختاری را نشان می‌دهد که در آن، نه‌تنها افراد تأثیرگذار، بلکه پیشکسوتان و بزرگان این حوزه نیز نقش دارند. ما اثری ساختیم که در دل یک قصه جذاب، واقعیتی تلخ را بازگو می‌کند. اگر قرار بود همه چیز را بی‌پرده بیان کنیم، شاید باید نام باشگاه‌ها و افراد را یک‌به‌یک می‌آوردیم، اما هدف ما جسورانه‌تر از این بود؛ نشان دادن ساختاری که گاه شخصیت اصلی داستان نیز در برابر آن ناتوان می‌ماند.

پوریا رحیمی‌سام درباره ارتباط میان فوتبال و سینما گفت: برای بسیاری از پسر‌های ایرانی، مسیر رؤیاپردازی از زمین فوتبال آغاز می‌شود، اما سرنوشت آنها را به مسیر‌های متفاوتی می‌کشاند. من هم از همان دوران کودکی، مانند بسیاری دیگر، شیفته فوتبال بودم و حتی در مقاطعی بازی هم می‌کردم. خانواده‌ام نیز ارتباط نزدیکی با این ورزش داشتند؛ داماد خانواده‌مان، نادر باقری، در پرسپولیس بازی می‌کرد. این پیوند، همیشه در ذهنم جاری بود و لحظات تلخ و شیرین فوتبال، آن هیجان و اضطراب دقیقه ۹۰، بخشی از خاطراتی است که هیچ‌گاه از ذهنم پاک نمی‌شود.

وی با اشاره به تأثیرات این فضا بر روایت فیلم «بازی را بکش» ادامه داد: هرچه بیشتر در مسیر داستان پیش رفتیم، بیشتر متوجه شدیم که فوتبال تنها یک بازی نیست؛ پشت پرده آن، حقایقی نهفته است که می‌تواند آسیب‌های جدی به همراه داشته باشد. اطلاعات و داده‌هایی که به دست آوردیم، نشان می‌داد این جهان، گاهی بسیار بی‌رحم‌تر از آن چیزی است که تصور می‌کنیم. شاید ندانیم تا چه حد موفق شده‌ایم این واقعیت را در فیلم به تصویر بکشیم، اما امیدوارم که این اثر، گامی باشد برای بازتاب دادن حقیقتی که جسارت و شهامت ویژه‌ای برای بیانش لازم است.
محمد بحرانی، بازیگر فیلم، در سخنان خود ضمن قدردانی از عادل فردوسی‌پور، گفت: عادل فردوسی‌پور همیشه در برابر فساد در فوتبال ایستاده و برای این تلاش بی‌وقفه‌اش از او سپاسگزارم. همچنین از همه شما که تا این لحظه در نشست حضور داشتید و فیلم را دنبال کردید، صمیمانه تشکر می‌کنم. حضور و همراهی شما ارزشمند است.

وی در ادامه افزود: باید از سودابه جعفرزاده هم قدردانی کنم؛ او با عشقی که به این پروژه داشت، کمک کرد تا فیلم به نتیجه برسد. از پوریا هم بسیار ممنونم، چراکه جدا از کارگردان، او نیز در این مسیر یاری بزرگی برای من بود. اجازه دهید پیش از پاسخ به پرسش‌ها، خاطره‌ای را با شما در میان بگذارم. از همان ابتدا، لهجه‌ای که باید در فیلم استفاده می‌کردم، برایم چالش بزرگی بود. سال‌ها روی لهجه‌های جنوب کشور کار کرده بودم، اما حالا باید آن را تغییر می‌دادم و به لهجه‌ای دیگر مسلط می‌شدم. این کار آسان نبود، اما برای رسیدن به تسلط بیشتر، شب‌ها در شهر با مردم صحبت می‌کردم تا لهجه‌ام طبیعی‌تر شود. 

این بازیگر با اشاره به یکی از شب‌های پیش‌تولید، گفت: یک شب که فیلمبرداری نداشتیم، محسن روی پلی رفته بود و من هم مشغول گفت‌و‌گو با مردم بودم. به فردی نزدیک شدم و سلام کردم. از او پرسیدم که اهل کجاست و در ادامه گفتم که چقدر فوتبال را دوست دارم. در همان لحظه، یاد ابراهیم افتادم؛ او در مقطعی از زندگی‌اش این شانس را داشت که به یک فوتبالیست حرفه‌ای تبدیل شود و حتی بحث پیوستنش به فنرباغچه هم مطرح بود. حالا که درباره فوتبال صحبت می‌کنیم، باید بگویم که از همان ابتدا، فیلم به‌گونه‌ای ساخته شد که ذات فوتبالی داشته باشد و امیدوارم این پروژه، آغازی باشد برای مسیری پربار و درخشان برای ابراهیم عزیزی. امیدوارم او فیلم‌های فوق‌العاده‌ای بسازد و همچنان در مسیر موفقیت گام بردارد.

انتهای پیام/