معضلات معلولان روز‌به‌روز بیشتر و پیچیده‌تر می‌شود

امیر رهبر فعال رسانه‌ای در یادداشتی نوشت:پیامبراکرم (ص) فرمود:«خداوند می‌فرماید هنگامی که به بنده‌ای از بندگانم مصیبتی از جهت بدنی، مالی و اولادی متوجه نمایم و او صابر باشد شرم دارم که در روز قیامت برای رسیدگی به امور او حساب و کتابی قرار دهم.انصاف چه می‌گوید.»

به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری برنا، وی در ادامه این یادداشت نوشت: مطابق ماده ۲۷ قانون حمایت از حقوق معلولان، دولت باید به هر معلول شدید و خیلی شدید واجد شرایط ماهانه مبلغ ۷ میلیون و ۱۶۶ هزار تومان پرداخت کند؛ اما متاسفانه، از اجرای آن خودداری و به این ترتیب در سال ۱۴۰۲ مبلغ ۶۴ میلیون تومان را از هر معلول شدید و خیلی شدید دریغ کرده است. به عبارتی دولت، رقم فوق را از جیب هر یک از ششصد هزار معلول مشمول این قانون برداشته که این رقم در سال ۱۴۰۳ بالغ بر ۸۶ میلیون تومان خواهد بود.

آیا معلولیت فقط جسمی است؟!

بدن انسان و حتی روح و روان انسان گاه به بیماری و آسیب دچار و بیمار و حتی معلول می‌شود که امری طبیعی است. زندگی انسان در این جهان با یک رشته عوامل ناراحتی توأم و همراه است. کسی را پیدا نمی‌کنیم که در طول عمر مریض و بیمار نشود. از همین رو یکی از دستورات اسلام حمایت از بیماران است که به صورت خدمت به برادر یا کمک به ناتوان عنوان شده؛ به خصوص که این برادر، مجروح و آسیب ببیند یا به صورت معلولی باشد که یکی از اعضای حساس خود را از دست می‌دهد. بعضی از مردم هنوز نسبت به معلولان و آسیب دیدگان رفتار مناسب و شایسته ندارند.

وظایف مردم

متأسفانه درباره وظایف مردم نسبت به معلولان فرهنگ‌سازی و اطلاع‌رسانی نشده و نه تنها مسئولان بلکه اقشار فرهیخته هم اطلاعات و تجربه کافی در این زمینه ندارند. وقتی در یک جامعه با اقلیتی دارای ویژگی‌های منجر به ناتوانی یا کم توانی مواجه هستیم؛ در حالی که این اقلیت هیچ نقش و تقصیری در بروز این ویژگی‌ها نداشته و ممکن است این ویژگی‌ها بر اثر یک حادثه یا بر اثر یک سهل‌انگاری یا قصور پزشکی ایجاد شده یا اینکه همراه با فرد متولد شده باشد، باید تعداد این اقلیت را به درستی بشناسیم، نیازهای این قشر را بدانیم، برای رفع نیازهای این دسته تلاش و مهم‌تر از همه، زمینه اقدامات پیشگیرانه برای جلوگیری از تولد جمعیتی با ویژگی‌های منجر به ناتوانی یا کم توانی را ایجاد کنیم.

روش دیگر فرهنگسازی درمورد نگرش مثبت و بدون قید و شرط جامعه درقبال معلولان ازطریق رسانه‌های جمعی مخصوصا صدا وسیما – روزنامه‌ها و تریبون‌های نماز جمعه است چراکه با مدیریت می‌توان به تدریج نگرش‌های منفی را ازبین برده و دیدگاه‌های مثبت را جایگزین آنها کرد.

وظایف نهاد‌های حکومت

شناسایی افراد معلول در همان سنین طفولیت و فراهم کردن بستر‌های مناسب تربیتی و رشد برای این افراد به صورت مدیریت حساب شده از جمله تشکیل کلاس‌های ویژه آموزش مهارت‌های اجتماعی و تزریق روحیه امید ونشاط یکی از مسائل مهم است. مباحث مناسب سازی اماکن، تهیه ابزار‌های مناسب توانبخشی دراین حیطه مهم و سرنوشت ساز تلقی شده بنابراین عصا، سمعک، ویلچرو... امکان تردد در مکان‌های عمومی یک ضرورت مهم اولیه و نه ثانویه بوده؛ اگر کاستی دراین موارد باشد بی گمان با کمبود‌های مختلف روحی نیز رو‌به‌رو خواهیم شد.

احترام، نه ترحم

ارتباطات اجتماعی با معلول باید همراه با احترام بوده و از ترحم به این قشر باید دوری کرد. تفاوت این دو نوع رفتار در این است که در حالت اول، طرفِ موردِ احترام، انسانی بزرگ به شمار می‌آید، اما در گزینه ترحم، مخاطب، انسانی ذلیل و خوار شمرده شده که باید همواره دست او را گرفت. همچنین هنگام ترحم به شخصیت و روحیات معلول، توجهی نخواهد شد. به یاد داشته باشیم آنچه توانایی را می‌سازد اراده است و اگر اراده جاری شود، هیچ بهانه‌ای را نمی‌شناسد.

اشتغال معلول

اشتغال هر فرد، موجب استقلال اقتصادی وی می‌شود. داشتن شغل، به هر کسی هویت و تشخص اجتماعی بخشیده و باعث ایجاد اعتماد به نفس می‌شود. متاسفانه تعداد زیادی از معلولان، به رغم گذراندن دوره‌های تحصیلات عالیه و کسب دانش و مهارت لازم، نمی‌توانند به اشتغال مناسب برسند. در زمینه اشتغال زایی برای معلولان، تبعیض فاحشی وجود دارد و گاه میزان بیکاری میان معلولان، دو برابر بیکاران عادی است در صورتی که بر اساس قانون، دولت موظف است سه درصد از اشتغال را به معلولان اختصاص دهد.

 نه تنها این قانون تا کنون به صورت مطلوب اجرا نشده؛ که موضوع اشتغال معلولان، با بی مهری رو به رو است. به ناچار تعداد قابل توجهی از معلولان باید بیشترین وقت خود را در میان خانواده سپری کرده و زندگی خود را به سختی ادامه می‌دهند.

آموزش و فرهنگ

معلولان باید فرصت رشد استعداد‌های خلاق هنری و فکری خود را داشته و آن را نه تنها برای منافع خود، بلکه برای غنی سازی جامعه به کار بگیرند؛ همچنین باید دسترسی این قشر برای مشارکت در فعالیت‌های فرهنگی تضمین شود. از جمله این اقدامات می‌توان به تهیه وسایل کمک ارتباطی برای ناشنوایان، منابع و مطالب علمی به خط بریل یا نوار‌های صوتی برای نابینایان و مطالب خواندنی که با توان و استعداد افراد معلول ذهنی مناسب باشداشاره کرد.

همه ما روزی یک معلول می‌شویم...

در سنین کهولت همه دچار نوعی معلولیت می‌شوند! معلولیت نمی‌تواند نقص  و باز دارنده باشد. افراد دارای معلولیت مانند تمام انسان‌های دیگر حق بودن و زندگی کردن دارند. جامعه نمی‌تواند این حق را از آنها بخاطر ناتوانی سلب کند؛ ما وظیفه داریم بجای اینکه با دید ترحم به معلولان نگاه کنیم آن‌ها را به عنوان عضوی از جامعه در کنار خود پذیرفته و به حق و حقوق آنها احترام بگذاریم. معلولانی در جامعه ما وجود دارند که با تلاش خود بسیار موفق‌تر از دیگر شهروندان سالم جامعه هستند.

یاری به معلولان

کمک و یاری رساندن به هم نوع، فضیلتی بزرگ است که در اسلام سفارش زیادی به آن شده؛ البته این کمک باید به حال کمک گیرنده مفید و موجب ناراحتی وی نشود. کسانی که با انگیزه خودنمایی و ارضای حس خود بزرگ بینی و فخرفروشی به دیگران کمک می‌کنند، راه را به خطا می‌روند. در این میان، کمک به افراد معلول، برداشتن همه موانع و مشکلات نیست بلکه کمک به انجام کاری است که این افراد از عهده آن برنمی‌آیند.

فراهم ساختن امکان شرکت واقعی معلولان جسمی در زندگی اجتماعی به آن‌ها دلگرمی، اعتماد به نفس و نشاط می‌آفریند. به نظر می‌رسد افراد دارای معلولیت در یک بن‌بست رها شده و در معرض آسیب و آزار قرار دارند. مطالبات مهم و حیاتی افراد دارای معلولیت به حاشیه رانده شده و نادیده گرفته می‌شوند.

مگر می‌شود این‌همه مستند ارائه‌شده، نامه‌نگاری، تجمع و… نادیده گرفته شود؟ مگر ممکن است قانون توسط دولت اجرا نشده و مجلس هم به این موضوع بی اهمیت باشد؟! لذا از شورای نگهبان به عنوان یک قوای مستقل، انتظار تسهیلگری داریم، در‌حالی‌که نمی‌دانیم در پشت پرده چه اتفاقی رخ داده است. معضلات معلولان روز‌به‌روز بیشتر و پیچیده‌تر می‌شود.

انتهای پیام/